Στη Μιραντολίνα, αντί μανδηλίου…

Οι δανεικοί αυτόχειρες

Πληκτρολογούν τον κωδικό τους. Μπαίνουν
στο blog που τόσο έχουν αγαπήσει…
Διαβάζουν post και το ποντίκι σέρνουν
(Τά’παιξε μάλλον από την πολύ την χρήση.)

Ήταν το blogging λένε ,τραγωδία.
Θεέ μου, τα φριχτά comment των ανωνύμων…
Πώς χάθηκε με μιάς τόση μαγεία;
Κόσμε των blog, δεν είσαι ελεήμων…

Ανοίγουν το free counter, κοιτάνε
«πόσο ανέβηκαν απόψε οι επισκέψεις;»
Την περασμένη δόξα αναμετράνε
και στο μυαλό χορεύουν χίλιες σκέψεις.

Όλα τελείωσαν. Το τελευταίο post νάτο,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει:
«Φεύγω. Κλείνω το blog μου το γαμάτο.
Δε θα χαθούμε, μη σας φάει το μαράζι.»

Βλέπουν την οθόνη, βλέπουν την ώρα.
«Δένει η φωτογραφία ή είναι λάθος;»
«Όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
Βέβαιοι πως θα επιστρέψουν κατά βάθος.

Οι «δανεικοί αυτόχειρες» είναι μια παρα-ποίηση του ποιήματος «οι ιδανικοί αυτόχειρες» του Κ. Καρυωτάκη. Ανέβηκε στο blog μου τον Απρίλιο του 2006. Το βγάζω από την ναφθαλίνη για να το αφιερώσω στην Μιραντολίνα. Να διευκρινίσω ότι έχει την ειλικρινή μου συμπάθεια για το πρόσφατο τροχαίο ατύχημά της, αλλά ο συνδυασμός του τροχαίου με το κλείσιμο του blog της, με προφανή στόχο να κάνει να αισθανθούν άσχημα όσοι διαφώνησαν κάποτε μαζί της, είναι επιεικώς Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΟΣ.
Οι εμπειρίες που μας φέρνουν πιο κοντά στο θάνατο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Υποτίθεται…