Ανθο-BLOG-ία 3

Ανάγκη για επικοινωνία; Δωρεάν ψυχοθεραπεία; Βαλβίδα ασφαλούς και αναίμακτης εκτόνωσης; Τι είναι τελικά το blogging για τους blogger; Ανθο-BLOG-ία μέρος 3 και να καίει!

• Ο μπλόγκερ είναι αγνός. Από τους τελευταίους ρομαντικούς. Είναι και λίγο μαλάκας. Κυρίως όταν κάθε βράδυ σπεύδει να δει τις στατιστικές του… Δεν πειράζει όμως. Ο μπλόγκερ θέλει να τον διαβάζουνε γιατί είναι πλέον ο μόνος που διακυρήσσει τη διαφορετικότητα. Και χαίρομαι που άνοιξα μπλογκ στα ελληνικά. Και χαίρομαι που ποστάρω κι ας με διαβάζουν μόνο 20 άνθρωποι που δε γνωρίζω. Μου φτάνει για τον μικρό μου κόσμο που θέλω να επικοινωνήσω.
  Η kolhis φιλοσοφούσα περί του «τι σόι πράγμα είναι κι αυτό το blogging» στο blog της

• Θέλω να πώ ρε παιδιά, μήπως αυτά τα blogs μας εθίζουν σε κάτι που είναι πέρα των δυνάμεών μας; Μήπως μας κάνουν άπληστους επικοινωνιακά;
  Μήπως μας κάνουν να νιώθουμε-χωρίς αυτό να ισχύει- ότι η επικοινωνία μας με τους ανθρώπους γύρω μας είναι ελλειπής και πρέπει να την ψάξουμε στο αχανές διαδίκτυο για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι;
  Έχουμε άραγε μαζευτεί στη μπλογκόσφαιρα όλοι οι παρατημένοι, όλοι όσοι νιώθουν μισοί από την έως τώρα πορεία τους με τους συνανθρώπους τους, όλοι οι χωρισμένοι, οι απογοητευμένοι, όλα τα τρισάθλια ποταπά και θλιβερά γκόλουμ που με τα δαχτυλάκια τους χαιδεύουν ανατριχιαστικά το πληκτρολόγιο και νιώθουν πιο καλά;
  Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις … που μας καλωσορίζουν στην πραγματικότητα μέσα από το blog της Μ13 «welcome to Reality»

• Αν κάποιος θεωρεί τα bloggs ένα τρόπο τσάμπα ψυχοθεραπείας εγώ δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό..Κάποιες φορές, μόνο αφού γράψω και μιλήσω για κάποια πράγματα- καλά η άσχημα ότι και να είναι- μπορώ να τα διαχειριστώ και όποιος γουστάρει διαβάζει.
  Χαίρομαι γιατί πιστεύω πως κάτι έχω να πω χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι σημαντικό ή θα αλλάξει τον κόσμο, αλλάζει όμως εμένα και συνήθως προς το καλύτερο.
  Κάποια στιγμή υποθέτω πως δεν θα το θέλω πια ,δεν θα το έχω ανάγκη ή θα την κάνω για κανένα εξωτικό μέρος για πάντα οπότε δεν θα έχω σύνδεση αλλά ούτε και λόγους για να γραφώ εδώ.Μέχρι τότε θα είμαι εδώ ,για πόσο; Για όσο…
  Το μαγαζί είναι ανοιχτό μέχρι νεωτέρας, περάστε διαβάστε σχολιάστε ,ή απλώς αδιαφορήστε.
  Η «ξανά ξανθιά» Κατερίνα μέσα από το blog της http://vatraxokoritso.blogspot.com

• Για να δούμε: Ποιος είμαι;
  Είμαι αυτός που βλέπετε εδώ, στο blog; Είμαι κάποιος περίπου σαν αυτόν που βλέπετε στο blog, σε άλλα καλύτερος σε άλλα χειρότερος; Ή είμαι κάτι εντελώς διαφορετικό, σε ηλικία, ενασχόληση, αντιλήψεις, προτεραιότητες;
  Ξεκινάμε λοιπόν ένα blog. Κι εσύ έχεις ξεκινήσει (ή σκέφτεσαι να ξεκινήσεις) ένα, αλλιώς πιθανότατα δεν θα διάβαζες αυτές τις γραμμές τώρα. Ναι, τώρα τελευταία είναι μόδα. Αλλά όσοι μπουν εδώ λόγω μόδας θα φύγουν σε λίγο καιρό, δεν θα κάτσουν να δουν τι γίνεται παρακάτω και δεν θα προλάβουν να κάνουν γνωριμίες από το μέσο.
  Και σχεδόν όλοι ξεκινάμε σε μια περίοδο ζορίσματος. Εργασιακού, προσωπικού, υγείας, ό,τι νά ‘ναι. Ατμός υπό πίεση που πρέπει κάπου, κάπως να ξεσπάσει. Ας γίνει φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ας γίνει μονόλογος ιδρωμένου τρελού με γουρλωτά μάτια, αδιάφορο τι θα γίνει, υπάρχει ανάγκη για ξέσπασμα. Προσωπικά, ξεκίνησα γιατί δεν ήθελα η τρελή πίεση που νιώθω τον τελευταίο καιρό να πέφτει πάνω στην καλή μου και στο γιο μου – θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος τα νεύρα μου να τα βιώνουν εκείνοι, δεν φταίνε τίποτα.
  Και μετά το πρώτο ξέσπασμα, γίνεται το ξεκαθάρισμα. Σε προσέχουν οι υπόλοιποι, τους διαβάζεις, ενδεχομένως σε διαβάζουν. Μαθαίνεις πώς παίζεται το παιχνίδι των σχολίων, αφήνεις τον εαυτό σου πιο ελεύθερο ή τον αυτο-λογοκρίνεις (ανάλογα), πειραματίζεσαι σε ύφος και περιεχόμενο. Και διαρκώς παρουσιάζεις έναν «κάποιον», μια περσόνα, με το nickname που διάλεξες. Κυκλοφορείς μεταξύ ομοίων, αλλά δεν είσαι ακριβώς εσύ.
  Προβληματισμοί του «Μπαμπάκη» πάνω σε …κλασσικά υπαρξιακά ερωτήματα ενός blogger… ποιος είμαι; πού πάω; τι γράφω; γιατί γράφω;
  

• Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές.Τα blogs από τους «ηττημένους».
  Είναι ο μόνος τρόπος να ακουστεί η άλλη πλευρά. Είναι ο μόνος λόγος που τα κάνει τόσο προκλητικά, τόσο γοητευτικά. Είναι η μοναδική μου ευκαιρία να με ακούσετε, να πω τις σκέψεις μου, να διαμαρτυρηθώ. Αν είχαμε άλλους τρόπους κύριοι, θα ήμασταν ιστορικοί ή θα επεμβαίναμε ενεργά στην ιστορία. Για να είμαστε εδώ, έχουμε στόχους ο καθένας μας να επιτύχουμε, αντίλογο να φωνάξουμε, ζωή να γράψουμε που δεν ζήσαμε ακόμα.
  Από την x-psilikatzoy Κωνσταντίνα αφιερωμένο όπως γράφει «στα παιδιά που έφυγαν από την παρέα μας, με την παράκληση να αναθεωρήσουν και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που φώτισαν την γειτονιά μας , με την ευχή να έρθουν κι άλλοι.»

To «Γουόκμαν» του Δήμου Μούτση (από το δίσκο του «Ενέχυρο»), θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο post, αν βέβαια το 1983 υπήρχαν blogs κι αν ο Δήμος Μούτσης ήταν blogger.
Κατεβάστε το από το παρακάτω link:
Δήμος Μούτσης- Γουόκμαν