Πού να χωρέσει τ’ όνειρο…

Η ζωή των ανθρώπων, που από μια οικονομικά αδύναμη χώρα μεταναστεύουν στα ελντοράντο των ονείρων τους, είναι σκληρή και δύσκολη. Είτε μιλάμε για τους Έλληνες που βρέθηκαν στα ορυχεία του Βελγίου και στα εργοστάσια της Γερμανίας στις δεκαετίες του 50 και 60, είτε μιλάμε για τους μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες από Βαλκανικές, Ανατολικοευρωπαϊκές, Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες, οι μετανάστες ζουν και εργάζονται συνήθως σε άσχημες και σκληρές συνθήκες εργασίας, πολλές φορές ανασφάλιστοι, με εξοντωτικά ωράρια και χαμηλές αμοιβές. Με την εργασία τους, βοηθάνε την ανάπτυξη της χώρας στην οποία δουλεύουν (γράφτηκε ότι χωρίς τους μετανάστες εργάτες δεν θα τελείωναν στην ώρα τους τα ολυμπιακά έργα για το 2004), αλλά και στην τόνωση της οικονομίας της χώρας από την οποία προέρχονται με τα λεφτά που στέλνουν στους δικούς τους που άφησαν πίσω.

Η μεξικανίδα φωτογράφος Dulce Pinzón φωτογράφισε στους χώρους εργασίας τους κάποιους συμπατριώτες της, που ζουν στην Νέα Υόρκη, ντυμένους με τις πολύχρωμες στολές υπερηρώων από δημοφιλή αμερικάνικα και μεξικάνικα comic, θέλοντας να τιμήσει με τον τρόπο αυτό στο πρόσωπό τους όλους τους μετανάστες. Δώδεκα από αυτές τις φωτογραφίες τις παρουσίασε σε έκθεση με τίτλο «η αληθινή ιστορία των υπερηρώων». Σε κάθε φωτογραφία είναι γραμμένο το όνομα και η γενέτειρα πόλη του εικονιζόμενου μετανάστη, η δουλειά που κάνει και τα δολάρια που στέλνει κάθε βδομάδα ή κάθε μήνα στην πατρίδα του.

Ο superman της φωτογραφίας είναι ο Noe Reyes. Εργάζεται ως delivery boy σε fast food της Νέας Υόρκης και στέλνει στους δικούς του 500 δολάρια την εβδομάδα.
Στοιχηματίζω ότι αν ήξερε ελληνικά, θα του άρεσε το τραγούδι των Χρήστου Λεοντή και Μιχάλη Παπανικολάου τραγουδισμένο από τον πρωτεργάτη του πάλαι ποτέ «νέου κύματος» Γιώργο Ζωγράφο.
«Πού να χωρέσει τ’ όνειρο» φίλε Noe Reyes…