The beauty of life
04/07/2007
Έτσι, για να φύγει λίγο από την ψυχή μας η μαυρίλα της στάχτης από τα καμμένα…
Ένα ευαίσθητο και τρυφερό φιλμάκι κινουμένων σχεδίων, που μας θυμίζει ότι η ζωή είναι όμορφη.
Παρατηρείστε ότι τα σκίτσα συμβαδίζουν με την ηλικία του πρωταγωνιστή της ιστορίας. Ωριμάζουν, καθώς το μικρό αγόρι από νήπιο γίνεται παππούς.
15 Σχόλια
leave one →
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
Πολύ τρυφερό….
Καλημέρα. 🙂
καλημέρα!
πραγματικά πολύ όμορφο βίντεο.
η ζωή είναι ωραία. και αυτό πρέπει να έχουμε στο νου μας όταν βρισκόμαστε μπροστά σε τόσα προβλήματα.
Πολύ όμορφο !
Το video είναι πολύ ωραίο, αν και απουσιάζει
ο πόνος που υπάρχει στη ζωή μας!
Στο τέλος όμως μένει αυτό που είδαμε…
Καλημέρα ΑΛΦ.
Τι ξεχειλισμα τρυφερότητας είναι αυτό ΑΦΜ μου ;
Ριτς
@sweetpotatonatassaki: Σιγά που δεν θα σου άρεσε … Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου…
@ Dodos: Όσο κι αν προσπαθούμε για το αντίθετο, η ζωή είναι απλή και ωραία…
Αλλά σπανίως το καταλαβαίνουμε.
@L’Enfant de la Haute Mer: Χρειαζόμαστε δόσεις τρυφερότητας… Για να κρατήσουμε το συναισθηματικό μας ισοζύγιο σε καλό λογαριασμό
@ Adonios: Υπάρχει ο πόνος. Ιδίως ο πόνος που δημιουργεί η απουσία των αγαπημένων μας προσώπων, καθώς μεγαλώνουμε. Κι αυτό βγαίνει στην ταινία…
@ Ρίτσα: Ναι, ήρθε η ώρα να το ομολογήσω. Τις νύχτες που δεν σφάζω με κονσερβοκούτια τους ταξικούς εχθρούς , ξεχειλίζω από τρυφερότητα
:-p
«Τις νύχτες που δεν σφάζω με κονσερβοκούτια τους ταξικούς εχθρούς»
(Κροτ, τώρα μάθαμε που ήταν εχθές που τον ψάχναμε! 😉 )
Καλή η προσπάθεια. Τώρα για το αποτέλεσμα θα σε γελάσω.
(σχόλια από παιδάκια που ζωγραφίζουν θέλετε;)
Μου άρεσε το βίντεο και οι ζωγραφιές.Και μου άρεσε πιο πολύ που η μουσική ακολουθεί τον άνθρωπο που μεγαλώνει: αργά στην αρχή, (προσεκτικά μέχρι να μάθει) – πιο γρήγορα μετά, (που μπορεί να «τρέξει») – και αργά πάλι στο τέλος…..
Ευχαριστώ, Άκης
(και για τη βοήθεια στην καταγραφή της σκέψης του, η μαμά του)
“Τις νύχτες που δεν σφάζω με κονσερβοκούτια τους ταξικούς εχθρούς”
στα ξενυχτάδικα της παραλιακής τα κάνεις τα σφαξίματα, σύντροφε? και στα διαλείμματα, ρίχνεις και μια ζεμπεκιά, ε?
:ΡΡΡΡΡ
Γλυκοπατάτι, πάντα λάμπει η αλήθεια στο τέλος!!
έτσι, έτσι!!!!! 😆 😆 😆 !
@ Δέσποινα: Και το αποτέλεσμα είναι ωραίο. Δεν σου άρεσε;
@Άκη : Ναι, δεχόμαστε σχόλια από καλούς ζωγράφους σαν και σένα με μάτι καθαρό και αυτί ραντάρ. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου για την μουσική του βίντεο.
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο.
@Κροτ και Νατασσάκι: ποιος σφάζει βρε; «Σπάζω» ήθελα να γράψω κι όχι «σφάζω»… Τυπογραφικό λάθος.
Μας διαβάζουν και μικρά παιδιά…
😆 !
«για να φύγει λίγο από την ψυχή μας η μαυρίλα της στάχτης από τα καμμένα…»
Γιαυτό το αποτέλεσμα θα σε γελάσω όσον αφορά εμένα 🙂
Το φιλμάκι ήταν εξαίσιο.
😥