Ο Κοκτό, ο Πάτρικ Μόμπεργκ και οι κλώνοι της στήλης «σε είδα»
Σ’ ένα μικρό μονόπρακτο του Ζαν Κοκτό με τίτλο «στο πανηγύρι», ο ήρωας αφηγείται πως μέσα στην πολυκοσμία ενός πανηγυριού βρήκε αλλά και έχασε την γυναίκα των ονείρων του. Αν σας συγκινούν οι ιστορίες αγάπης με άδοξο τέλος μπορείτε να διαβάσετε εδώ τον σύντομο αυτό μονόλογο. Για τους βιαστικούς, αντιγράφω τις πρώτες και τις τελευταίες γραμμές του μονόπρακτου:
Στο πανηγύρι…στο πανηγύρι…
Στο πανηγύρι τη βρήκα και στο πανηγύρι την έχασα! Στο πανηγύρι!
Ήταν μεγάλο πανηγύρι!…με τη σκοποβολή του τις κούνιες του, τα αλογάκια του, τις μπουκάλες της σαμπάνιες και τις μηλόπιτες…!
Τα μπιλιάρδα κάνανε καραμπόλες, τα αλογάκια στριφογυρίζανε γύρω γύρω! Οι καραμπίνες σκόπευαν, οι μηλόπιτες μοσχοβόλαγαν…! Εγώ σημάδευα με μια καραμπίνα να βρω στόχο, κι εκεί την είδα…!
(…)
Μην πηγαίνετε ποτέ στα πανηγύρια!.. Εκεί βρίσκει ο ένας τον άλλον και έπειτα τον χάνει εύκολα!….Χάνονται…ξεχνιούνται.. και μένουν χωρίς να ξέρουν τ’ όνομά τους!!!
Της φωνάζω: «Πώς σε λένε; Έι…έι έι..»
Την γυρεύω παντού, στα πανηγύρια…την ψάχνω!… Μα δεν θα τη ξαναβρώ!…«Έι… έι…έι… Πώς σε λένε;…πώς σε λένε;»….
Aναρωτιέμαι τι μονόπρακτο θα έγραφε ο Κοκτό, αν ζούσε στις μέρες μας και διάβαζε την ιστορία του Πάτρικ Μόμπεργκ. Ποιος είναι αυτός;
Διαβάστε στα «ΝΕΑ»:
Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.
Τι έκανε ο Πάτρικ;
Έφτιαξε στο Ίντερνετ το σάιτ nygirlofmydreams.com και περιέγραψε τη συνάντησή τους λεπτομερώς. Ζωγράφισε το σκίτσο της και έγραψε με μεγάλα γράμματα: «Είδα το κορίτσι των ονείρων μου απόψε στο μετρό. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τη βρω». Προσέθεσε ένα σωρό λεπτομέρειες, ότι το τρένο ήταν το 5, πως η κοπέλα μπήκε στον σταθμό Union Square, ότι τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα και περιέγραψε τον εαυτό του ως «ψηλό, αδύνατο και όχι παράφρονα».
Η «οθονιά» είναι από το site του Πάτρικ, στην φάση της αναζήτησης.
Η οποία αναζήτηση δεν κράτησε για πολύ. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά) έκαναν καθημερινές αναφορές στην ιστορία του Πάτρικ και μέσα σε 3 μόνο μέρες υπήρξαν αποτελέσματα:
Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να βρεθεί το κορίτσι με το κόκκινο λουλούδι. Η 22χρονη Αυστραλέζα Καμίλ Χέιτον αναγνωρίστηκε από φίλους της, που έγραψαν στον Μόμπεργκ και του έδωσαν μάλιστα και το προφίλ της στο Facebook προκειμένου να μάθει περισσότερα γι΄ αυτήν προτού τη συναντήσει.
Η «οθονιά» Νο. 2 είναι από την φάση των πανηγυρισμών.
Η ιστορία αυτή εκτός από το μονόπρακτο του Κοκτό, μου έφερε στο μυαλό την στήλη «σε είδα» της » Athens Voice». Απ΄όσο γνωρίζω η στήλη ( οι… «κακές» γλώσσες λένε όλη η εφημερίδα) είναι αντιγραφή από ξένο free έντυπο. Παρ΄όλο ότι είναι αντιγραφή όμως, δύο εγχώρια site «σφάζονται» για το όνομα της Μακεδονίας στήλης:
Το ροζ- φούξια http://se-eida.com και το πορτοκαλί http://www.se-eida.gr
Αχ καημένε μου Ζαν Κοκτό… Έφυγες νωρίς. Αντί να γράψεις ολόκληρο μονόπρακτο, θα έβαζες μια μικρή αγγελία στα site αυτά και θα καθάριζες…
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
Όταν κάποιος θέλει, τα καταφέρνει στο τέλος, με κάθε τρόπο – εγώ αυτό ξέρω! 😉
(Το ερώτημα είναι : το κορίτσι ήθελε να βρεθεί;
Ή θα προτιμούσε να τον αποφύγει;)
🙂
Αγαπητέ εξαιρετικό το ποστ !!!
Συνδύασες την τέχνη του «λόγου» με την τεχνο-λογία …
Στην πράξη οι δύο πρωταγωνιστές αντέδρασαν με αντίθετο τρόπο όχι λόγω της διαφορετικής εποχής τους αλλά εξαιτίας της διαφορετικής τους προσωπικότητας.
Ο πρώτος απλά κατέγραψε το δράμα του, αποφασισμένος ότι δεν θα συναντήσει ξανά την κοπέλα της ζωής του ενώ ο δεύτερος αντίθετα πολέμησε για να πετύχει τον στόχο του.
Το διαδίκτυο (όπως και το θεατρικό) ήταν απλά το μέσο. Η πρόθεση έφερε το ενδιαφέρον αποτέλεσμα…
Σημασία έχει η διαφορετική διάθεση που είχαν οι «ήρωες» του ποστ σου,
Όμορφη η ιστορία του Πάτρικ, αλλά φοβάμαι ότι δε θα ήθελα, επ ουδενί, να είμαι στη θέση της κοπέλας.
Όμορφη και ανθρώπινη η ιστορία του Πάτρικ, αλλά φοβάμαι ότι δε θα ήθελα, επ ουδενί, να είμαι στη θέση της κοπέλας.
Sorry για το διπλό σχόλιο – να, τώρα τρίτωσε το κακό – αλλά οφείλεται μάλλον στη wordpress.
Ποστ-τρέλα!!!!! Από αυτά που τρελαίνουν εμένα τη θεόμουρλη γυναίκα που εχω πάψει προ πολλού να ψάχνω στα λούνα παρκ, στα τρένα, στα μετρό, στα παρκα ….την αληθινή επικοινωνία κι όχι την αγάπη. Αυτή μας προσπερνά πολύ συχνά, αλλά δεν εχει πάντα τη σωστή ευωδιά για να την καταλάβουμε..
φιλια
ρτιτς
Εγώ πάντως, κανένα πρόβλημα δεν θα είχα να είμαι στη θέση της κοπέλας στη Νέα Υόρκη!
😉
Και το λέω επειδή έχω βρεθεί στη θέση και του Κοκτώ και της κοπέλας στο Λούνα Παρκ..
ΑΦΜ, πολύ γλυκιά ιστορία 😳
Προτιμώ να μη μάθω τι έγινε στη συνέχεια όμως και να δώσω το δικό μου τέλος… Είμαι κομματάκι χαζή, χμμμ…
Θα έβρισκε τρόπο ο Κοκτό να γράψει και γι’ αυτό… δεν νομίζω να τον δυσκόλευε το πληκτρολόγιο 😉
Έτσι λένε οι κακές γλώσσες για την A.V.?
Καλά τα λένε μάλλον, γιατί όλες οι Ονομα Πόλης-Voice του κόσμου ξεκίνησαν από αυτήν εδώ
http://www.villagevoice.com
ήδη από τη δεκαετία του 1950
Σε ένα πρόσφατο γούγκλινγκ μάλιστα διάβασα πως ο Νόρμαν Μέιλερ ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του εναλλακτικού αυτού μέσου.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα 🙂
άσχετο, αλλά έχω χαθεί σε ένα πανηγύρι στα 5 μου και με έψαχνε για αρκετή ώρα όλη η οικογένεια …αλλά ως έξυπνο ον, πήγα στο μαγαζί ενός γνωστού και περίμενα…
επίσης, πολύ πριν την AV η στήλη «ραβασάκια» στο site του Δίεση έκανε ακριβώς την ίδια δουλειά και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα!
o tempora o mores…
και πρέπει όντως να ήταν παράξενα για την κοπέλα. δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα στη θέση της.
Καλησπέρα!
Ευχαριστώ για την αναφορά σας:)
Τυχαίνει να είμαι ο πρώτος που σκέφτηκε την μεταφορά της στήλης της AV [που φυσικά θα ήταν στήλη ξένου εντύπου πριν] στο internet!
Αυτό άλλωστε μπορεί κανείς εύκολα να το δεις κοιτώντας τα whois των websites!
se-eida.com : Creation date: 15 May 2006 14:33:16
se-eida.gr:Creation Date:2 June 2006
Πρωτότυπη η ιδέα μου της μεταφοράς , αλλά δυστυχώς όχι τόσο προνοητικός 🙂
Κοίτα να δεις τι φέρνει η ζωή μπροστά σου… Η σελίδα που δίνεις με το κείμενο του Κοκτώ, είναι αυτή του Τριφυλιακού Θεάτρου, το οποίο ιδρύσαμε το ’95 μια παρέα φίλων από Τριφυλία. Δεν ήμασταν πάνω από δέκα άτομα στην αρχή. Κυπαρισσία, Φιλιατρά και Γαργαλιάνοι! :))) Το ’96 όμως εγώ ανέβηκα μόνιμα Αθήνα και τους άφησα. Τώρα το άτομο που έχει να επικοινωνήσεις είναι συνάδελφος και αγαπημένος φίλος που τον είχα χάσει. Και θέλω να του ζητήσω ένα διήγημα κάποιου σχολικού μας συμβούλου που ψάχνω και δεν το βρίσκω, για τους Πισωθρανίτες! Ένα φοβερό διήγημα για τα παιδιά που οι δάσκαλοι παραμελούν… τα φτωχαδάκια και τα άμοιρα…
Κοίτα να δεις που από το ποστ σου βρήκα τον Γιάννη που τον ήθελα!!! :)))))
Πολύ καλή δουλειά όλο το ποστ, Γιώργο! Μπράβο σου! 😉
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι είδα στην τηλεόραση πέρυσι μια ταινία με αυτό το θέμα, έναν τύπο που είχε δει στο μετρό τη γυναίκα των ονείρων του και την έψαχνε στους δρόμους μοιράζοντας φωτοτυπίες με το σκίτσο της και το τηλέφωνό του (ήταν της δεκαετίας του ’90, πιο παραδοσιακά μέσα). Δε θυμάμαι δυστυχώς τον τίτλο. Όπως θα ‘λεγε και ο αγαπητός Όσκαρ, η ζωή μιμείται τελικά την τέχνη και όχι το αντίστροφο…
@ Nατάσα: Το αν το κορίτσι ήθελε να βρεθεί, είναι ένα μεγάλο θέμα. Και αξίζει να συζητηθεί το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί πρόθυμοι χρήστες του διαδικτύου να δώσουν πληροφορίες για αυτήν. Τι θα συμβεί αν ο επόμενος Πάτρικ είναι κάποιος ψυχασθενής; Σ’ ένα από τα 2 site «se-eida», δεν θυμάμαι ποιο, ένα μήνυμα έγραφε περίπου: «κάθε φορά που σε βλέπω στο μετρό, θέλω να κάνω πειρατεία, να τους πετάξω όλους έξω και να σε βιάζω σε κάθε στάση». Βέβαια μπορεί να πει αυτός που έστειλε το μήνυμα ότι κάνει πλάκα… Είναι όμως ενδεικτικό.
@ Παράφωνε : Σ’ ευχαριστώ. Αυτό το «συνδύασες την τέχνη του “λόγου” με την τεχνο-λογία» με τσάκισε…
@ Γεράσιμε (χ3): δεν πειράζει για το πολλαπλό σχόλιο. Για την κοπέλα ιδίως , αλλά και για τον νεαρό, είναι αρκετά δύσκολο να διαχειριστούν όλη αυτή την ξαφνική και τεράστια δημοσιότητα.
@ Ρίτσα: Πόστ τρέλα… Η ειδικότης μας.
Όσο για τα υπόλοιπα, καλύτερα είναι να μη τα ψάχνουμε. Έρχονται μόνα τους
🙂
@paperflowers : Αφού έχεις βρεθεί στη θέση της κοπέλας του λουναπάρκ, επιβάλλεται να γράψεις για την εμπειρία αυτή στο blog σου…
Στο κάτω κάτω, καλύτερος ήταν ο Κοκτό;
😉
@ aa-duck: την village voice εννοώ κι εγώ…
Δεν ήθελα να πω στην ψύχρα ότι έκαναν ξεπατικούρα από εκεί. Κι έβαλα να το πουν διπλωματικά οι «κακές» γλώσσες
🙂
@ Mάνο: τώρα που μεγάλωσες πια, ήρθε η ώρα να μάθεις όλη την αλήθεια. Σε εκείνο το πανηγύρι στα 5 σου οι γονείς σου έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να σε …χάσουν. Σ’ άφησαν να χαθείς και κρύφτηκαν. Νόμιζαν κι αυτοί ότι στα πανηγύρια οι τσιγγάνοι κλέβουν παιδιά.
Μύθος.
🙂
@ Krot: αν υποψιαστώ ότι αντάλλαζες ραβασάκια στο site του Δίεση, θα μ’ ανέβει η πίεση….
:p
@ queen-ωτάτη: Σίγουρα η όλη φάση θα πρέπει να δημιούργησε μπερδεμένα συναισθήματα στην κοπελιά. Από την μια στιγμή στην άλλη ο μικρόκοσμος μπήκε στο μικροσκόπιο όλου του κόσμου. Δεν είναι και λίγο
@ George: Τώρα λείπει το http://www.se-eida.eu μόνο… Να τρέξω να το κατοχυρώσω
🙂
@ Mαριάνα : είναι η 2η φορά που με αφορμή ένα ποστ μου βρίσκονται άνθρωποι που είχαν χαθεί.
Με αφορμή το ποστ για το φωνητικό αλφάβητο, η Ρενάτα ξαναβρήκε τον αγαπημένο φίλο της (αδερφό της λέει η ίδια) Αμετανόητο.
Τώρα εσύ βρήκες τον Γιάννη.
Ποια Νικολούλη τώρα; Εδώ οι καλές αναζητήσεις εξαφανισμένων! Εδώ το «φως στο μπλογκο-τούνελ»!
🙂
@ Άμμος: Οπότε πιθανότατα, από την ίδια ταινία θα πρέπει να εμπνεύστηκε και ο Πάτρικ. Αλλά με πιο αποτελεσματικό μέσο αναζήτησης…
Τέλειο το μονόπρακτο του Κοκτώ, το είχα δει πέρυσι στο θέατρο..
Επίμονος ο νεαρός , πιστεύει ότι πέτυχε 13αρι στο προπό ή παίζει ρώσικη ρουλέτα ; Μήπως διάβασε πολλά παραμύθια με το βασιλόπουλο που ψάχνει τη καλή του , ανεβοκατεβαίνοντας βουνά , στην προκειμένη περίπτωση γλύτωσε απ’το κόπο χάρη στο internet !Κι αν η ομορφούλα, κοκκινομάγουλη ξαφνικά μετατραπεί στη κακιά μάγισσα του παραμυθιού ή πολύ απλά αποδειχθεί τόσο κοινότυπη όσο η ένοικος της διπλανή πόρτας ; Θα μου πείτε θα έχει κυνηγήσει το όνειρό του και δεν θα του έχει μείνει απωθημένο μια ζωή…
Την καλημέρα μου !
Αστεία αστεία, το πανηγύρι ήταν στη Λειβαδιά, σχεδόν ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ τότε των τσιγγάνων…παρ’ όλα αυτά πήγα στο μαγαζί ενός γνωστού-πελάτη μας και περίμενα τους γονείς μου! Ρώτα την φίλη σου για λεπτομέρειες…ήμουν μικρός εγώ και δεν θυμάμαι καλά!
Μου θύμισες την περιπέτεια που είχε μια συνάδελφος πριναπό ένα μήνα. Ενας νεαρός την είδες καθώς οδηγούσε, του έκανε κλικ, κράτησε τα στοχεία του αυτ/του της και βρήκε με κάποιο…. τρόπο το τηλ του σπιτιού της.Μετά το αρχικό σοκ… υπήρξε μια κάποια επικοινωνία, μια συνάντηση αλλά δεν……
Αντίστοιχα επί γαλλικού πεδίου μου θύμησες μια σκηνή από το Le Grand Meaulnes του Α.Fournier όπου κατά τη διάρκεια μιας «παραμυθένιας» γιορτής την γυναίκα των ονείρων του.
καλή σου μέρα!
Φαντάσου!!!
μήπως θυμίζει λίγο Όργουελ;;;
Καλησπέρα Allu.. ολα υπό σχετικό έλεγχο τελικά!!!!
χαχαχα!
όχι, άλλωστε τα ανακάλυψα όταν πλέον δεν ζούσα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα δόκιμο όφελος!
αλλά τα χάζευα, είχαν πλάκα!
(ομολογώ!)
πολυ συγκινητικο
και ποσο τεριαζει με τον μονολογο
απιθανη παρουσιαση!
συγκινηθηκα
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ 11 ΜΗΝΕΣ Η ΓΣΕΕ μου «ΥΠΕΞΑΙΡΕΙ»ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ 17 ΧΡΟΝΩΝ
Αγκαλίτσες.