Οι σχολιαστές των blog ανφάς και προφίλ…

Ιστολογώ σχεδόν 2 χρόνια (πρώτο ποστ τον Ιανουάριο του 2006), και έχω γράψει και διαβάσει πάρα πολλά σχόλια, τόσο στο δικό μου blog, όσο και στα blog που επισκέπτομαι.
Παρατηρώντας τα σχόλια των άλλων, διαπίστωσα ότι υπάρχουν διάφορα είδη σχολιαστών. Το ποστ αυτό αποπειράται με ελαφρά διάθεση, να ταξινομήσει τους σχολιαστές σε κατηγορίες. Για να καταλάβετε, αν ένα παρόμοιο ρεπορτάζ γραφόταν σε κάποιο από τα Κωστοπούλεια περιοδικά θα είχε – τι πρωτοτυπία!- τον τίτλο «οι φυλές των σχολιαστών». Ας δούμε μερικές κατηγορίες σχολιαστών που ξεχώρισα. Κι αν σε κάποια κατηγορία συναντήσετε τον εαυτό σας, μη προσποιηθείτε ότι δεν τον αναγνωρίσατε. Προπάντων τιμιότης…
Πάμε λοιπόν…
Ο «καίριος» σχολιαστής: Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με το νόημα του ποστ, τα σχόλια που αφήνει είναι πάντα εντός θέματος. Εμβαθύνει στο θέμα, φωτίζει τις κρυμμένες πλευρές του και δίνει αφορμές για γόνιμη συζήτηση και προβληματισμό. Ένα τέτοιο σχολιαστή θα τον ζήλευαν ακόμα και τα δελτία ειδήσεων των 8. Μη σου πω, ότι χτυπάει χαλαρά περίοπτη θέση σε πάνελ μεσημεριανής εκπομπής.

O «ξινός» σχολιαστής: Γενικά τα σχόλιά του αποπνέουν μια διάχυτη ξινίλα.
Θα ψάξει να βρει τα ορθογραφικά ή άλλα λάθη στο ποστ σου και θα στα χτυπήσει. Θα ψάξει να βρει σε ποιο άλλο blog έχουν ασχοληθεί πολύ πιο καλά από σένα με το ίδιο θέμα και θα στο υπενθυμίσει. Αν έχεις γράψει κάποιο ποστ με λογοτεχνικές ανησυχίες (ποίημα, διήγημα κλπ) θα σου γράψει ότι έχει διαβάσει και καλύτερα.

Ο «αγαπούλης» σχολιαστής: Ισορροπεί την ξινίλα του πιο πάνω σχολιαστή, αλλά το παρακάνει. Πολλές φορές τα σχόλιά του από γλυκά γίνονται γλυκερά. Ακόμα και στο πιο αδιάφορο ποστ θα γράψει πόσο πολύ του άρεσε και θα τονίσει πόσο πολύ σ’ αγαπάει.

Ο «σαν το σπίτι μου» σχολιαστής: Νιώθει το blog σου, σαν δικό του. Σε κάθε ποστ τα μισά από τα σχόλια είναι δικά του. Και πολλές φορές απαντά αντί για σένα. Καβγαδίζει αντί για σένα… Σε ξεκουράζει. Και μη παραπονιέσαι! Θυμάσαι το ποστ σου που μάζεψε 212 σχόλια; Σ’ αυτόν το χρωστάς. 3 ώρες πληκτρολογούσε για χάρη σου. Αχάριστε!

Ο «αλλού γι’ αλλού» σχολιαστής: Πάντα εκτός θέματος και εκτός κλίματος. Σε ποστ για το ασφαλιστικό είναι ικανός να γράψει την γνώμη του για το αν πρέπει να στείλουμε στη eurovision τραγούδι με ελληνικούς ή αγγλικούς στίχους. Ό,τι θυμάται, χαίρεται δηλαδή.

Ο «περάστε κι από μένα» σχολιαστής: Ας μη κρυβόμαστε. Από τη στιγμή που εκφραζόμαστε στα blog , μας ενδιαφέρει να υπάρχουν άνθρωποι που επισκέπτονται τα blog και διαβάζουν αυτά που γράφουμε. Ο «περάστε κι από μένα» όμως, δεν επιζητεί απλώς αναγνώστες, αλλά τους ψαρεύει. Και όταν το ψάρεμα γίνεται με την απαιτούμενη διακριτικότητα, δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό. Ο «περάστε κι από μένα» όμως αφήνει σχόλια, απλά και μόνο για να αφήσει το στίγμα του, τη διεύθυνση του blog του δηλαδή…

Ο «μονολεκτικός» σχολιαστής: Γράφεις με ζήλο και θέρμη ένα ποστ που σε απασχολεί.
Το δουλεύεις, το ψάχνεις, το επιμελείσαι και υποθέτεις ότι και κάποιον άλλο θα ενδιαφέρει το θέμα που διαπραγματεύεσαι. Λογαριάζεις όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο κύριος «μονολεκτικός». Τα σχόλια του θα τα ζήλευαν και οι αρχαίοι Λάκωνες. «Ωραίο», «Συμφωνώ», «Ναι», «Όχι», «Μπράβﻨ.
Φορολογεί ο Αλογοσκούφης τις λέξεις που γράφουμε στα σχόλια και δεν το πήρα εγώ χαμπάρι;

Ο «χαμογελάκιας» σχολιαστής: Μετεξέλιξη του μονολεκτικού σχολιαστή. Αντί να γράψει έστω και μία λέξη, αφήνει ένα emoticon. Δεν ξέρω αν το κάνει επειδή βαριέται ή επειδή πιστεύει ότι μ’ ένα χαμόγελο μπορείς να τα πεις όλα. Το δικό μου πρόβλημα με τον «χαμογελάκια» είναι το εξής: Τι να απαντήσεις σε ένα σχόλιο σαν κι αυτό ;

Ο «trol» σχολιαστής : Μπαίνει στο blog για να γεμίσει την ώρα του βρίζοντας και καβγαδίζοντας. Αν διαγράψεις το σχόλιο σε καταγγέλλει για λογοκρισία και αντιδημοκρατικότητα. Τρέφεται με τις απαντήσεις που παίρνει. Η καλύτερή του είναι να του ανταπαντήσεις με βρισιές. Είναι σαν να τον κέρασες μαύρο χαβιάρι και γαλλική σαμπάνια. Αν δεν του απαντήσεις, λιμοκτονεί. Και φεύγει για άλλες πολιτείες…
Ο «αρχαιοδίφης» σχολιαστής: Με κάποιο τρόπο ανακαλύπτει το ποστ που έγραψες πρόπερσι τον Αύγουστο. Και αποφασίζει να το σχολιάσει. Αν τα άρθρα στις εφημερίδες μπαγιατεύουν με μια ταχύτητα V, τα ποστ στα ιστολόγια μπαγιατεύουν με ταχύτητα 10V. Tι να απαντήσεις τώρα στο σχόλιο που σου αφήνει ο «Σλήμαν» των blog σε ένα ποστ που δεν θυμάσαι πια, ούτε τι έγραψες, ούτε γιατί το έγραψες;

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες κατηγορίες, αλλά νομίζω ότι καλύφτηκαν οι πιο χαρακτηριστικές. Το ποστ αυτό βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν διεκδικεί δάφνες επιστημονικότητας. Αλλά εσείς μπορείτε να προσποιηθείτε ότι μείνατε άφωνοι από την αναλυτική σκέψη του γράφοντος και την συγγραφική του ικανότητα και να αφήσετε τα κατάλληλα σχόλια. Ξέρετε εσείς τώρα:
«Μπράβο», «Μεγάλε!», «Πέστα», «Έτσι»…
Εντάξει;