Τα παρακάλαντα των Χριστουγέννων

Καλήν εσπέρα άρχοντες
blogger και αναγνώστες,
μας ήρθαν πάλι οι γιορτές
κι αν δεν τις νιώθεις, νιώστες.

Χριστός γεννιέται αδερφοί.
Με τούτα και με κείνα
δεν βρήκε όμως ένα παχνί
και πήγε στου Μαγγίνα

το εξοχικό, στο Κορωπί
η Παναγιά η δόλια.
Την διώξαν όμως οι Ινδοί
που ζούσαν στα περβόλια.

Με τη κοιλιά στο στόμα της
τρέχει ως την Ρηγγίλης.
-Γαλάζιο θά’ναι το παιδί;
ρωτάει ένας ρεζίλης

όταν αυτή τους ζήτησε
κρεβάτι στο «Μητέρα»
ή ράντζο έστω βρε παιδιά…
Κοντεύει και η μέρα.

Κλαίει χτυπιέται η καψερή…
Δεν συγκινεί κουνούπι…
Μαζεύει τα κουράγια της
και τρέχει στην Τρικούπη.

-Μία γωνίτσα χριστιανοί,
για να γεννήσω θέλω.
-Δεν θέλουμ’ άλλο μουστερή.
Έχουμε Βενιζέλο….

Φύγε κυρά μου να χαρείς,
μας πλάκωσε σα νέφος.
Κι έπειτα έχουμε εμείς,
δικό μας «θείο βρέφος»

Είδε κι απόειδε ο Ιωσήφ
και τρέχει στα κανάλια
να καταγγείλει ήθελε
τ’ ανείπωτα τα χάλια.

-Ώστε σε λένε Ιωσήφ
και δεν σε λένε Σήφη,
και είσαι από τη Ναζαρέτ
και όχι από την Κρήτη;

-Δεν είμ’ από τα Ζωνιανά
δεν ξέρω από χασίσι
ψάχνω μονάχα μια γωνιά,
εκείνη να γεννήσει.

-Το θέμα που μας έφερες
φίλε μου δεν πουλάει.
-Για κοίτα ρε τους φούστηδες!
Και τώρα που να πάει;

Να πάει στου Λάκη το τσαρδί;
Να πάει μήπως στην Πάνια
που’ναι κι αυτή ετοιμόγεννη;
Ή μήπως στην Τατιάνα;

Όπως καταλαβαίνετε
το θέμα είν΄μεγάλο
κι εγώ χριστουγεννιάτικα
δεν είχα τι να βάλω

στο blog. Και σκέφτηκα λοιπόν
να βάλω αυτή την ρίμα.
Κι αν πείτε «δεν μας άρεσε»
μισό-μισό το κρίμα,

μισή-μισή και η ντροπή
συμπλόγκερ λατρεμένοι.
Μα τις ευχές μου ολόκληρες,
σκορπώ στην οικουμένη.

Yγεία πρώτα, νά’χετε.
Χαρά και ευτυχία,
παιδιά να ξαναγίνεστε
σε κάθε ευκαιρία.