Οι εσταυρωμένοι δίπλα μας

Το ημερολόγιο γράφει Μεγάλη Παρασκευή και βρισκόμαστε πια μια ανάσα από το Πάσχα. . Μπερδεμένοι ανάμεσα σε τροπάρια, που μιλάνε για τα «τριάκοντα αργύρια της τιμής του τετιμημένου», και σε δελτία ειδήσεων που μιλάνε για τα δέκα έως δώδεκα ευρώ της τιμής του υπερτιμημένου αμνοεριφίου, οι πιστοί παρακολουθούν τις ακολουθίες της εβδομάδας των παθών του Χριστού.
Η πορεία από τον Γολγοθά ως την ανάσταση, ακόμα και αν τη βλέπουμε σε συμβολικό επίπεδο, έχει κάποια μηνύματα να μας μεταφέρει. Δυστυχώς όμως κάθε σταύρωση δεν οδηγεί στην ανάσταση.

Καθημερινά, χιλιάδες μικροί εσταυρωμένοι, άρρωστοι, στις ουρές του ΙΚΑ και στην κατάντια του ΕΣΥ, ναρκομανείς, στα δίκτυα της κρατικής αδιαφορίας και των εμπόρων, άστεγοι στα παγκάκια, άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι των 400 ευρώ, μετανάστες, φτωχοί, γυναίκες και παιδιά, θύματα του trafficking και του εξαναγκασμού στην πορνεία, αλλοδαποί εργάτες που κοκκινίζουν με το αίμα τους τις φράουλες της Μανωλάδας και όχι μόνο, πορεύονται δίπλα μας, στο δικό τους ανηφορικό Γολγοθά. Ένα Γολγοθά, αδιέξοδο, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης.

Δεν είμαι πιστός, δεν είμαι όμως και χριστιανομάχος. Καταλαβαίνω όσους βρίσκουν παρηγοριά, ελπίδα και ανάπαυση στη θρησκεία. Έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου και σέβομαι τις προσωπικές τους επιλογές. Προσωπικά όμως, από τότε που ξεμπέρδεψα μέσα μου με τις θρησκείες και τους θεούς, έχω πάντα το ίδιο πρόβλημα. Δεν ξέρω τι να ευχηθώ στις γιορτές.
Στο μπλογκ διάλεξα σαν ευχή την φράση «να αναστήσουμε τον Άνθρωπο που έχουμε μέσα μας».
Για τους απέξω θα περιοριστώ και πάλι στο τυπικό «χρόνια πολλά».