Όταν ο Χρ. Κολοκοτρώνης συνάντησε τον Βίκτωρα Ουγκώ…
«Οι άθλιοι» (Les Misérables) του Βίκτορος Ουγκώ, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Τα θέματα του έρωτα,της αγάπης, της ηθικής, του νόμου, της θρησκείας,της κοινωνίας και της πολιτικής, με τα οποία ασχολείται στο βιβλίο του αυτό ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, η έντονη πλοκή και οι συναρπαστικοί χαρακτήρες, σαγήνευσαν το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε σε πλήρεις ή περιληπτικές εκδόσεις σε όλο τον κόσμο. Διασκευάστηκε σε κόμικ, ενέπνευσε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, θεατρικές παραστάσεις,σε πρόζα και σε μιούζικαλ,πάντα με μεγάλη επιτυχία.
Όλα αυτά είναι, λίγο ή πολύ, γνωστά. Εκείνο που δεν γνώριζα είναι ότι το μυθιστόρημα υπήρξε πηγή έμπνευσης για ένα λαϊκό τραγούδι του Χρήστου Κολοκοτρώνη. Το τραγούδι έχει τίτλο «ένας άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ», αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πότε κυκλοφόρησε. Η μουσική και οι στίχοι του έχουν μια στιβαρότητα και δένουν ταιριαστά με την λαϊκή φωνή του Γιάννη Κατσιμίχα.
Νομίζω ότι το τραγούδι δεν είναι πολύ γνωστό… Κι εγώ τυχαία το βρήκα στο διαδίκτυο. Μ’ αρέσει όμως πολύ η ιδέα ότι ένα μεγάλο λογοτεχνικό έργο που γράφτηκε στη Γαλλία το 1862, ενέπνευσε ένα γνήσιο λαϊκό συνθέτη στην Ελλάδα ,ένα αιώνα μετά.
Στον τελευταίο στίχο «και είσαι εσύ, η κοινωνία, Ιαβέρης», υποκλίνομαι στον στιχουργό του τραγουδιού για την απλότητα, την σαφήνεια και την ευστοχία των στίχων του.
Ομολογώ πως παραστράτησα κι εγώ
και ήμουν χρόνια στο κελί φυλακισμένος,
έγινα άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ
και θάμαι πάντα στη ζωή στιγματισμένος.Κατατρεγμένος απ΄τον κόσμο τον κακό
κανείς δεν βρέθηκε τον πόνο μου να γιάνει
μοιάζω σαν άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ,
είμαι και μοιάζω σαν τον Γιάννη τον Αγιάννη.Του μαρτυρίου τον σταυρό θα φορτωθώ,
καρδιά μου έμαθες σκληρά να υποφέρεις,
εγώ είμ’ άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ
και είσαι εσύ,η κοινωνία, Ιαβέρης
YΓ
Ψάχνοντας να βρω περισσότερα στοιχεία για το τραγούδι αυτό, βρήκα στο περιοδικό «λαϊκό τραγούδι», σε μια συνέντευξη του Χρ. Κολοκοτρώνη, μια αναφορά στον τραγουδιστή Γιάννη Κατσιμίχα, ενδεικτική για την σχέση τους με το τραγούδι:
Ερώτηση: Η ιστορία με τα «κόκκινα τριαντάφυλλα»;
Απάντηση: Τό’χα γράψει με τον Καραπατάκη και το προορίζαμε για τον Τώνη Μαρούδα. Όταν το άκουσε ο Κατσιμίχας, απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν το πει αυτός… Είπε το τραγούδι νταηλίκι και έκανε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό…
Αυτό θα πει, πάθος για το τραγούδι…
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
Μερικοί άνθρωποι παθιάζονται με ότι αγαπάνε -κι αυτό συνήθως φαίνεται, στο αποτέλεσμα..
Ωραία φωνή, και πολύ καλό το τραγούδι -να που μάθαμε ακόμα έναν Κατσιμίχα!!!
Καλό ΣΚ 🙂
Πολύ μ αρέσουν τα μουσικά σου ποστ, στο έχω ξαναπεί!
Και τεκμηριωμένα και με άποψη αλλά κυρίως ευφάνταστα!
Την καλησπέρα μου αγαπητέ Μαρξ.
Καλησπέρα 🙂
Εμένα μου είναι εντελώς άγνωστο,
Συμφωνώ ότι οι στίχοι είναι δυνατοί και μπορώ να πω, και σύγχρονοι.
Καλό Σ/Κ
Παραλίγο να ήμουνα η πρώτη στα σχόλια σου και καημό το χω γιατί συνήθως έρχομαι τελευταία, αλλά το Νατασσάκι είναι πάντα πρώτο και καλύτερο. Κάτι σαν τους άριστους μαθητές και με κάνει να «μοιάζω σαν άθλιος του Βίκτωρος Ουγκώ»
Καλησπέρα Νατασσάκι!
: )
Προσθέστε κι εμένα στις FAN των μουσικών ιστολογημάτων σας, Αλλουφάνιε. Το πρώτο που είχα διαβάσει (κι ακούσει) αφορούσε ένα γαϊδουράκι, στην Επέτειο του Όχι!
Όταν είδα «Κολοκοτρώνη» στο feed, πίστεψα πως επρόκειτο για τον Θεόδωρο 😛
Τελικά, κι οι υπόλοιποι Κολοκοτρωναίοι μάς έβγαλαν ασπροπρόσωπους, αυτή τη φορά μέσα από τραγούδια. Ομολογώ πως κι εγώ τ’ ακούω πρώτη φορά.
@ Καλησπέρα Κλέλια μου
(αν ειναι να στενοχωριέσαι, να σε ενημερώνω να αφήνεις σχόλιο πρώτη 😉 )
Φιλιά 🙂
Αφεντικό, καλώς επέστρεψες:)
θα συμφωνήσω με το ζούδι, φωνή διαμάντι ο Κατσιμίχας…αν και Γιάννης.
Αλλά εκεί με το υστερόγραφο γιατί δεν καταλαβαίνω η ξανθιά…ποιο είναι το άσμα με τα κόκκινα τριαντάφυλλα…και ποιο το τραγούδι νταηλίκι…οέο;
Πολυ καλο ! σκέτη εκπληξη! Συνέχισε..
Εξαιρετική ανάρτηση!
Το λαϊκό μας τραγούδι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και τέτοια κείμενα (άρθρα) μας βοηθάνε στην εξερεύνηση και την αναζήτηση των (έτσι κι αλλιώς) τεράστιων πτυχών του.
Καλημέρα!
Αλλουφάνη, το τραγούδι αυτό το είχα επισημάνει από καιρό (ίσως στο ίδιο μέρος που το βρήκες κι εσύ) και έλεγα… πότε θα βρεθεί ένα καλό παιδί να το αναδείξει;
τέλειο το τραγούδι,ερμηνεία και στίχοι!
«εγώ είμαι άθλιος του Β.Ουγκώ και είσαι συ η κοινωνία Ιαβέρης»
και πόσο επίκαιρο ..
αγνοούσα την υπαρξή του,ευχαριστούμε!
@Νατάσα: Ναι..Μάθαμε και τον παλιό Κατσιμίχα.
Τον Γιάννη. Που λέει τα τραγούδια «νταηλίκι» κατά τον Κολοκοτρώνη.
🙂
@ Κλέλια : χαίρομαι που σου αρέσουν τα μουσικά μου ποστ. Και μένα μ’ αρέσει όταν τα ετοιμάζω.
@ Vassia: Γι΄αυτό είναι τα blog… Για να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο πράγματα που δεν ξέρουμε.
🙂
Για τους στίχους συμφωνώ…Κάνουν την διαφορά.
@ Κλέλια-2: Καλά μη το συζητάς… Είναι αδύνατο να την προλάβεις την Νατάσα στα σχόλια. Αφού να φανταστείς, σε ένα ποστ που είχα γράψει, πρώτα ανέβηκε το σχόλιο της Νατάσας και μετά το ποστ! Για τέτοιες ταχύτητες beep beep μιλάμε
:-p
@ Mara Lisha: σ’ ευχαριστώ πολύ. Το επετειακό ποστ «Από την χωριατοπούλα Ρετζινέλα, στο κορόιδο Μουσολίνι κι ακόμα πιο πέρα…» είναι δουλειά κυρίως του Νίκου Σαραντάκου. Εγώ μια πολύ μικρή συνεισφορά είχα σ’ αυτό. Αλλά είναι από τα καλύτερα ποστ που ανέβηκαν ποτέ στις «Βόλτες» μου.
@ Ρούλα: Στην συνέντευξη του ο Χρ. Κολοκοτρώνης μιλάει για ένα άλλο τραγούδι του «τα κόκκινα τριαντάφυλλα» που διεκδίκησε να το τραγουδήσει ο Γ.Κατσιμίχας, απειλώντας ότι θα αυτοκτονήσει, και τελικά τα κατάφερε.
Όχι ν΄αυτοκτονήσει… Να το τραγουδήσει κατάφερε.
Κάνω αναφορά στο περιστατικό, γιατί δείχνει το πάθος του Γ. Κατσιμίχα για την μουσική.
@ Λιακάδα: Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
@ Κούκος : Ευχαριστώ. Χαίρομαι που αρέσουν αυτά τα ποστ. Κι εγώ στο ψάξιμο είμαι… Μη νομίζεις
🙂
@ Nίκο Σαραντάκο: Εδώ το καλό παιδί… Παρών!
🙂
(συχνάζουμε στα ίδια μέρη; )
@ Κόκκινη Κίσσα: Χαίρομαι που σ’ ‘αρεσε.
Εγώ απορώ, πώς και δεν πολυακούστηκε αυτό το τραγούδι. Και κυρίως πώς δεν έγινε κάποια επανεκτέλεση του από κάποιο νεώτερο, την εποχή της αναβίωσης των λαϊκορεμπέτικων.
Το μόνο τραγούδι που ήξερα με το συγκεκριμένο Κατσιμίχα ήταν τα κόκκινα τριαντάφυλλα.
Αυτό το αγνοούσα και ας είσαι καλά που το ξέθαψες!
Το ¨νταηλίκι¨ πάλι τι είναι; Δεν το ποστάρεις μαζί με τα κόκκινα τριαντάφυλλα για να τα κλέψουμε αμφότερα…και τα δύο;
Τελικά, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης γνωρίζεις αν ζει;
Την καλησπέρα μου.
Το βιβλίο , έτσι κι αλλιώς, είναι κορυφή! Μα και το τραγούδι αυτό ακούγεται πολύ καλό.
Φίλε syneas, αν δεν κάνω λάθος το νταηλίκι είναι επίρρημα ή τέλος πάντων έχει θέση επιρρήματος. Οπότε δεν μπορεί να το ποστάρει. Είπε το τραγούδι νταηλίκι = είπε το τραγούδι με το έτσι θέλω.
kalispera
8a i8ela na pw pws exw kanei kai egw ena xeirografo edw kai kairo apla anarwtiemai an to ekana swsta gia ton logw pws den exei anarti8ei akoma
to xeirografo m einai anartimeno sto blog mou
an breis xrono mesa sta tosa pou exeis na aartiseis kane kati ki gia mena pou 8elw na deixw dimosia ton (grafiko) mou xaraktira:p
kalisperes
iwanna
Διάβασα βιαστικά το υστερόγραφο και ως γνωστόν,όποιος βιάζεται σκοντάφτει Νίκο Σαραντάκο.
Τη λέξη νταηλίκι την κατέχω αλλά κι αν δεν την κάτεχα θα την μάθαινα τώρα με τα νταηλίκια του Βγενόπουλου!
Ευχαριστώ.
Άλλη μια έκπληξη από τον Κολοκοτρώνη. Έχεις ξαναγράψει και έγραψα και εγώ πως τον γνώρισα. Ένας σεμνός άνθρωπος με χιλιάδες τραγούδια που καλό θα ήταν οι σημερινοί σταρ να ξέρουν την ιστορία του. Έτσι για να ξέρουν τι είναι λαική τέχνη αλλά κυρίως τι σημαίνει καλλιτέχνης
καλησπέρα φίλε μου…βιαστική μεν, ημι-παρούσα δε…οι αμαρτίες ειναι ο,τι πιο ωραίο υπάρχει σ αυτή την μπλαζε ζωή.
ριτς
@Ν.αgo: εγώ να σου πω την αμαρτία μου, από τα «κλασικά εικονογραφημένα» (κομικ) το διάβασα.
Μετά το είδα σε ταινία.
🙂
@Syneas – Νίκο: το ζήτημα «νταηλικι» το διευκρινίσατε μια χαρά. Η αλήθεια είναι έτσι όπως μπήκε το απόσπασμα της συνέντευξης δημιούργησε πολλές απορίες.
@ Beth: αναρτήθηκε…
Μας μπερδεύουν λίγο οι μηχανές αναζήτησης. Προσπαθούμε να μη μας ξεφύγει κανένα ιδιόγραφο, αλλά κάνουμε και λάθη…
@ Ο Άλλος : Κι εγώ, όλο και πιο πολύ τον εκτιμώ τον Κολοκοτρώνη. Θυμάμαι αυτό που έγραψες για την συνάντησή σου μαζί του.
@ Ρίτσα: τι αμαρτίες να έχεις εσύ, αθώα μου περιστερά;
🙂
Kαλησπέρα φιλτάτη φίλη!