Υπέρθυρα με νόημα…

Ούτε το σπίτι αλλά ούτε  και η  μεταλλική εξώπορτα είχαν κάτι το ιδιαίτερο.Την προσοχή μου την τράβηξε η υπέρθυρη μαρμάρινη επιγραφή. Κατά καιρούς έχω συναντήσει υπέρθυρα με σύμβολα για καλή τύχη, με ημερομηνίες που υπενθυμίζουν την χρονιά ανέγερσης του σπιτιού, με αρχικά γράμματα ή το όνομα του νοικοκύρη  του σπιτιού, κι ακόμα ακόμα καλαίσθητες ή όχι συνθέσεις που μιμούνται τα οικόσημα και τους θυρεούς των ευγενών του παλιού καιρού. Αυτό το υπέρθυρο όμως ήταν έμμετρο:

Μανώλη την χρυσή φωλιά,
όπού ‘ζησες χωρίς μιλιά,
τώρα θα την αφήσεις.
Και σ’ ένα κόσμο μακρινό,
αγύριστο και σκοτεινό
θα πας να κατοικήσεις.

Η θλίψη που αποπνέουν οι στίχοι αυτοί, το μάρμαρο πάνω στο οποίο σκαλίστηκαν και τα χρυσά γράμματα με τα οποία γράφτηκαν, μου θύμισαν επιτύμβια στήλη. Κι εκεί που αναρωτιόμουν φωναχτά και αδιάκριτα, ποιος άραγε να ήταν ο Μανώλης των στίχων, ανοίγει η πόρτα και…

-Εγώ είμαι ο Μανώλης. Για μένα τό’γραψα. Έχω γράψει κι άλλα…
Και στάθηκε στην μισάνοιχτη πόρτα να τον φωτογραφίσω.
Η παρέα μου είχε ήδη απομακρυνθεί κι έτσι χαιρέτησα κι έφυγα κι εγώ, χωρίς να ρωτήσω το πώς και το γιατί.
Σκαλίζοντας, μήνες μετά, τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, θυμήθηκα ένα άλλο υπέρθυρο που είχα συναντήσει σε κάποιο μοναστήρι.

«Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτε τινός».
Σε κομψά ελληνικά, ο ορισμός της ματαιότητας των υλικών και της καλογερικής ακτημοσύνης.
Πώς λέμε «Εφραίμ»;
Καμία σχέση…