Ιστοριούλα, απ΄αυτές που μ’ αρέσουν
Την έγραψε σε σχόλιο στο ποστ «Στιγμές από ένα συνέδριο» ο Φιλήμων, την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να χαθεί μέσα στα σχόλια. Έτσι την ανέβασα σ’ αυτό το καινούργιο ποστ.
Τα τελευταία σχόλια μου φέρνουν στο νου μια αληθινή ιστοριούλα, σχετική με τη λαϊκή παιδεία («τα πανεπιστήμιά μας»).
Πριν από 15 χρόνια περίπου, χρειάστηκα ένα μαραγκό για κάτι μερεμέτια στο σπίτι. Όταν χτύπησε το κουδούνι, το CD player έπαιζε Μπαχ. Ο ηλικιωμένος (65άρης) μαραγκός κοντοστάθηκε στην πόρτα και είπε:
—Τι ωραία πράγματα ακούω;
Τά ‘χασα για μια στιγμή.
—Μπαχ πρέπει να είναι, συνέχισε ….. ίσως κάτι από τις Καντάτες!
—Ναι Μπαχ είναι, απάντησα κατάπληκτος. Καντάτα είναι! Σας αρέσει;
—Ο Μπαχ, είπε, τι μεγάλος συνθέτης! Κατάφερε να εκφράσει τον ανθρώπινο πόνο όσο κανείς…Αυτό είναι το μεγαλείο του… Το θρησκευτικό στοιχείο υπάρχει αλλά έρχεται σε δεύτερη μοίρα…
—Πώς και τόσο εξοικειωμένος, τον ρώτησα.
—Α, από το σταθμό του 902 ξεκίνησα, αυτό είναι το σχολειό μου εμένα, είπε, και μετά τον έψαξα και στο Τρίτο Πρόγραμμα.
—! ! !
Να μην τα πολυλογώ, δεν πέρασε πολύ ώρα και εντόπισε και τη σοπράνο που έκανε το σόλο…
Ευχαριστώ για την ιστορία Φιλήμων.
Μουσικό Αντί-δωρο: «Οι δρόμοι του Αρχαγγέλου»
Mουσική Μίκη Θεοδωράκη- Στίχοι Μιχάλη Γκανά
Με την φωνή του Βασίλη Λέκκα.
Από τον δίσκο «Ασίκικο Πουλάκη»
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
🙂
Ωραία ιστορία, όντως!
(κάπου έχεις άλλη μια από σχόλιο μου φαίνεται.. μήπως να τις κάνεις «κατηγορία»; )
Μόνο κατηγορία;
Αν καταφέρω να γράφεται το blog από τους αναγνώστες του θα είμαι πρώτος (τεμπέλης)
φιλήμωνα υποκλίνομαι πραγματικά αψογο παρεπιπτόντως εχω ακούσει αρκετες φορες οικοδόμους να μιλάνε για ποιηση και μενω με το στόμα ανοιχτό οχι γιατι μου φαινεται περίεργο μα γιατι το προσεγγίζουν τόσο αληθινα και πρακτικά… γιατι οι ανθρωποι του μόχθου ξεχωρίζουν πολύ καλύτερα την ποιότητα όταν τους δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουν την τέχνη και να γιατί
Τάσος Λειβαδίτης, Κριτική της ποίησης
Ε! τι καθόσαστε λοιπόν ποιητές
βγήτε στους δρόμους, καβαλήστε στα λεωφορεία, ανεβήτε στις αμαξοστοιχίες
να δήτε καθώς θ’ απαγγέλετε τα τραγούδια σας
ν’ ανθίζει μες στην καρβουνόσκονη σαν έν’ άσπρο τριαντάφυλλο
το γέλιο των μηχανοδηγών.
Πηγαίντε στη λαϊκή αγορά
ανάμεσα στις φωνές και τη μυρουδιά των λαχανικών.
Είναι εκεί μια αντρογυναίκα με ξυλοπάπουτσα
που αν χαμογελάσει με τους στίχους σας
σημαίνει πως κάτι φτιάξατε στη ζωή σας.
Γιατί αυτή η αντρογυναίκα με το πλατύ, βλογιοκομένο πρόσωπο
έχει τρία παιδιά σκοτωμένα
και δεν τόχει σκοπό να γελάσει με μυξάρικους στίχους.
Ανεβήτε με τα πριονοπέδιλα πάνω στους στύλους του τηλέγραφου
και τραγουδήστε και ξανατραγουδήστε
και κουνώντας σαν ένα τσαλακωμένο κασκέτο την καρδιά σας
χαιρετήστε
το μέλλον.
Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)
@ Φεγγαρένια: το ποίημα του Λειβαδίτη ταιριάζει γάντι με την περίπτωση.
Μπράβο
ευχαριστω Αλλου!
Αλλού, ευχαριστώ για την τιμή —που ανήκει εξ’ ολοκλήρου στον μαραγκό! Αμ ήξερε και από (σοβαρή) ζωγραφική αυτός ο μαραγκός (άλλη ιστορία αυτή). Φοβερός τύπος! Άλλαξα λημέρια, δεν ξέρω καν αν βρίσκεται στη ζωή….
Φεγγαρένια, αυτά είναι αντανακλαστικά ! Έγραψες ιστορία!
Έχω μια δυο παρόμοιες, αυθεντικές ιστοριούλες. Εν καιρώ θα σας τις στείλω…
Η μόρφωση είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί και εκτός πανεπιστημίου. Η ευρεία εξάλλου μόρφωση, η γενική παιδεία κι η κριτική σκέψη, δεν ορίζονται με πτυχία. Ωστόσο, και αυτά απαιτούν γνώσεις και -σχεδόν- επιστημονικό τροπο σκέψης.
@ο δείμος του πολίτη
«Η μόρφωση είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί και εκτός πανεπιστημίου. Η ευρεία εξάλλου μόρφωση, η γενική παιδεία κι η κριτική σκέψη, δεν ορίζονται με πτυχία (…)»
Βέβαια, οι γνώσεις απαιτούνται αλλά δεν προσφέρονται πια στο παν/μιο….
Οι ανθρωπιστικές σπουδές περιφρονούνται και η παιδεία έχει αντικατασταθεί από την κατάρτιση, για λόγους προσαρμογής στην ευρωενωσιακή «νόρμα» της «χρήσιμης» δια βίου αμάθειας. Έχουν αλλάξει τα προγράμματα Τμημάτων….
Γι’ αυτό —φοβούμαι— δεν απομένουν παρά αυτά που γράφεις παραπάνω, τουλάχιστον όσον αφορά «γενική παιδεία» και «κριτική σκέψη».
ΥΓ. Εννοώ «γνώσεις» όχι ξεκάρφωτες αλλά ενταγμένες σε ένα συνεπές σύστημα «γνώσης» και ιδιαίτερα κατανόησης των πραγμάτων.
Ένα πολύ μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στη Φεγγαρένια που με τις «Στιγμές» της προκάλεσε όλα αυτά!
Την βλέπω επίσημη Ηγερία του Μπλογκ!
ευχαριστώ δαίμων αλλά δε νομίζω ότι έκανα κάτι ιδιαίτερο ίσως ήμουν μόνο η αφορμή από κει και πέρα όλοι μας συμβαλάμε ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ λοιπόν. και περισσοτερο στον Αλλου που έχει ένα τόσο δεκτικο blog
Ομορφο!Πολλοί άνθρωποι διδαχτηκαν με διάφορους τρόπους. Αυτός που αναφέρεται στο ποστ , θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας από αυτούς…φιλια πολλά
Πολύ καλή ιστορία. Και δένει πολύ με το ποίημα του Λειβαδίτη. Κι άλλα τέτοια!
@ Φιλήμων: Ο «Ξένιος… Μαρξ» περιμένει να φιλοξενήσει στη Μπλογκοσλοβακία και τις υπόλοιπες ιστορίες σου.
Πάντα ευπρόσδεκτος.
@ Δείμος του Πολίτη: έτσι κι αλλιώς η μόρφωση και η πνευματική καλλιέργεια είναι καθημερινή προσωπική μάχη του καθενός.
Απλά, άλλοι προσπαθούν να πετύχουν τον στόχο τους με ευνοϊκές συνθήκες και άλλοι βρίσκουν απέναντι τους μύριες δυσκολίες.
Αυτό που θέλουμε είναι να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους .
@papapa: Τα περιθώρια που αφήνει το σύστημα για γενικότερη μόρφωση είναι αποπνιχτικά.
Στο σχολείο: διάβασε αυτά που πρέπει για να περάσεις τις εξετάσεις
Στο Πανεπιστήμιο: διάβασε αυτά που πρέπει για να πάρεις πτυχίο και να βρεις εργασία
Άσχετα, αν πλέον παίρνεις πτυχίο και μπαίνεις στην ανεργία κατευθείαν
@ Daimon: εισάγεις καινά…δαιμόνια.
Θα μου χαλάσεις το μαγαζί!
Ηγέρια!!!
🙂
@ Ριτσάκι: Συμφωνώ… Και όπως είπα και πιο πάνω, η μόρφωση είναι διαρκής προσωπικός αγωνας.
@ Belini: Ήρθαν κι έδεσαν η ιστορία του Φιλήμονα με το ποίημα του Λειβαδίτη που έβαλε η Φεγγαρένια. Πραγματικά.
εγω πάλι το ηγέρια ακόμα δεν το καταλαβα πάντως καλο δείχνει… το θέμα της γενικότερης μόρφωσης είναι πραγματικά μία πληγή που την βιώνεις μετα το πτυχίο σου. Εχει στους περισσότερους από μας στοιχειώσει το αστα αυτα κοιτα τη δουλεια σου διαβασε αυτα που πρεπει και αυτα που πρεπει που σε μορφώνουν κατα το αστικο πρόγραμμα είναι μόνο (ελέω ασεπ) τα μτχ οι γλώσσες τα πτυχία η προυπηρεσία κι όλα αυτα να τα μαζεψεις για να πιασεις μια δουλεια που δε θα σου αφήνει καθόλου περιθώρια για πραγματική μόρφωση. Και η συμμετοχη σε θεατρικό εργαστήρι μόρφωση είναι και το διαβασμα εφημεριδας και το ραδιοφωνο και οι πολιτιστικές ομάδες και η προσωπική ερευνα μόρφωση είναι και η κουβεντα επί φιλοσοφικού και όχι μόνο σε ένα καφενεδακι κι αυτό ναι μόρφωση ξέρω άτομα που μαθαν μια ξενη γλώσσα εντελώς μόνοι τους γιατί τους άρεσε και όχι δεν την πιστοποιησαν μα την ξέρουν και τη χαιρονται ξέρω απόφοιτους γυμνασίου που στήνουν φιλολόγους στον τοίχο. Όμως το συγκεκριμένο σύστημα το μόνο που αναγνωρίζει είναι ότι πουλιέται και αγοράζεται άρα τα λοιπά του περισεύουν και τα αγνοεί… κι όμως απο κει κινδυνεύει… κι από κει θα το βρει! ηθικό δίδαγμα: μάθετε ότι σας ευχαριστεί η ζωή είναι εδώ κάθε μερα και ωφείλουμε να τη ζούμε όπως μας ταιριάζει και μας ευχαριστει. Αυτό είναι μόρφωση.
Λεξικό Τριανταφυλλίδη:
Hγερία η [ijería]:
προικισμένη γυναίκα που παραστέκεται, συμβουλεύει, που εμπνέει και ασκεί επιρροή στην πολιτική, πνευματική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα κάποιου.
[λόγ. < γαλλ. égérie < λατ. Εgeria (νύμφη της ρωμαϊκής μυθολογίας) (ορθογρ. δαν.)]
Καλό είναι λοιπόν, Φεγγαρένια!
Αλλού: Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιες λεπτομέρειες από την ιστορία του Γκάπα Γκούπα ! Ελπίζω το Σ/Κ να τη στείλω…
Ευχαριστώ!
@Φεγγαρένια:
«…ηθικό δίδαγμα: μάθετε ότι σας ευχαριστεί… Αυτό είναι μόρφωση».
Αυτό ακριβώς έκανα…..και όλα τα «άχρηστα» που μ’ ευχαριστούσαν αποδείχτηκαν τα πιο χρήσιμα! Τα βρήκα – όλα– μπροστά μου, να με περιμένουν υπομονετικά…
φηλίμων ευχαριστώ πολύ οντως δεν την ήξερα αυτή τη λέξη… έτσι όπως τα λες είναι με τον εαυό θυμωνω ώρες ωρες κι αυτα ου γραφω είναι παθήματα μαθήματα μακάρι να τοκαταλάβουν όλοι το συντοότερο..
ο δαιμων του διαδικτίου «με τον εαυτό μου θυμώνω» μακαρι να το καταλάβουν όλοι το συντομοτερο»
Διαρκής αγώνας, προσωπικός και συλλογικός η μόρφωση, η αισθητική καλλιέργεια, η αναγνώριση του αυθεντικού. Και το κόμμα –κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες- πάντα εμπόδιο στην πολιτισμική μας γενοκτονία.
Θυμάμαι ότι η γενοκτονία αυτή ξεκίνησε επίσημα με τις εκπομπές του Μαστοράκη στο ραδιόφωνο, αρχές δεκαετίας ’60. Όπου είχε βαλθεί να μας πείσει όλους ότι ήμασταν πολιτισμικά καθυστερημένοι όσοι ακούγαμε «λαϊκά» και «βλάχικα» (δημοτικά)….αντί για το διαβόητο «Παπαουμαμαουμαου!»
Πενήντα ολόκληρα χρόνια κάνουν αυτή τη δουλειά –κι όμως υπάρχει ο Κορακάκης και τόσοι άλλοι για ν’ αποδεικνύουν ότι δεν χάσαμε τον πόλεμο….
Υπάρχει και ο Μπαχ της ιστορίας, οι συναυλίες και τα μπαλέτα στην τηλεόραση του 902 και τόσα άλλα. Δεν μας εξανδραπόδισαν ακόμα…
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας
Χρυσά φτερά, βυζαντινό μου βλέμμα,
αρχάγγελοι χορεύανε στο αίμα,
κι ένα τραγούδι μέσα στη φωνή μου,
μού γύρευε μιαν έξοδο κινδύνου.
Γιάννενα και Τρίπολη και Σύρα,
όμορφη σκονισμένη μου πορφύρα,
Χίος, Κεφαλλονιά και Μυτιλήνη,
μοίρα μου πελαγίσια Ρωμιοσύνη.
Χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα,
τίποτε δεν το φίμωσε ακόμα.
Τρελή φυλή που κλαίει και γελάει,
μ’έναν καημό κοιμάται και ξυπνάει,
να σπείρει τα πελάγη με σιτάρι,
για να θερίσει το μαργαριτάρι.
Γιάννενα και Τρίπολη και Κρήτη,
ρίζα μου περηφάνεια Ψηλορείτη,
Ζάτουνα και νησιά της αγωνίας,
φλέβα μου μυστική της Ιωνίας.
τό ψαχνα σε κλιπακι μα δε το βρηκα…
όπως τα λες maramo χαλκινο το τραγούδι μας στο στομα τίποτα δεν το φίμωσε ακόμα.
Άλλο θησαυρό –δώρο, στίχους χάλκινους—μας έφερες Φεγγαρένια…
[audio src="http://www.fileden.com/files/2008/4/12/1863451/oi_dromoi_tou_archaggelou.mp3" /]
Στους στίχους τουΜ. Γκανά που έφερε στα σχόλια η Φεγγαρένια, ας προσθέσουμε την μουσική του Μίκη και την φωνή του Βασίλη Λέκκα, για να έχουμε πλήρες το δώρο.
Αφιερωμένο στη Φεγγαρένια και σ’ όλους τους αγαπητούς φίλους /φίλες που μπαίνουν και σχολιάζουν εδώ στη Μπλογκοσλοβακία.
(Αφού δεν δουλεύει στα σχόλια, το προσθέτω στο ποστ… Καλή Ακρόαση)
ωραίος Αλλου δεν μπορούσα να το βρω ευχαριστώ για την συμπλήρωση και πολλά ευχαριστώ για την αφιερωση πολύ ευγενικο εκ μέρους σου.
Φιλήμων όπως πάντα ευγενέστατος σε ευχαριστώ … αν και τους στίχους τους φέρνει ο Γκάνας και σε αυτόν αξίζουν τα μπραβο.
Μπράβο παιδιά –σε όλους και σε όλες.
Οι στίχοι πρέπει να προέρχονται από παλιά…. Αυτή την εντύπωση έχω τουλάχιστον –μπορεί να κάνω λάθος. Πάντως εκείνο που διακρίνει το έργο τέχνης είναι ακριβώς το ότι πάντα ξεπερνάει τον δημιουργό του ως ανθρώπινη μονάδα, όπως το παιδί «ξεπερνάει» τη μάνα που το γέννησε. Η τέχνη μιλάει από την ψυχή του καλλιτέχνη ως συλλογικού ανθρώπου στην ψυχή της ανθρωπότητας. Αυτό εννοούσε ο Ντ. Χ. Λώρενς όταν έλεγε, περίπου, «Να εμπιστεύεσαι το ποίημα, όχι τον ποιητή».
Το ποίημα έχει δίκιο:
«Χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα,
τίποτε δεν το φίμωσε ακόμα.»
Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που εμπιστεύομαι ΚΑΙ τον ποιητή. Ο Ρίτσος είναι μια απ’ αυτές…
Ιδανικός ο Λέκκας!
Γιάννης Ρίτσος
«Γυναίκες»
Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους μυρίζουν
καληνύχτα.
Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε
πως λείπουν.
Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την
καρέκλα και λέμε:
«Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα».
Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας
με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της
είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς
νεκρούς -
τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και
τον δικό σου.
Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια
ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα ακούγεται
το τραίνο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.
*
(Αντιγραφή για όλες τις γυναίκες που παρακολουθούν αυτό το ιστολόγιο)
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ «Ρ»:
«Λα Μποέμ»
«Στον Τζιάκομο Πουτσίνι θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 11.00-01.00 στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».
O γεννημένος στις 22 Δεκεμβρίου 1858 στη Λούκα της Βορείου Ιταλίας και πέμπτο παιδί της οικογένειάς του Tζιάκομο Πουτσίνι, αναδείχθηκε στον πιο σημαντικό συνθέτη μελοδράματος της εποχής του και, ταυτόχρονα, στον πιο σημαντικό Ιταλό ρομαντικό συνθέτη του είδους μετά τον Τζουζέπε Βέρντι.
Ο Πουτσίνι ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την όπερα, θεωρώντας πως αυτή πρέπει να είναι ο απόλυτος καθρέφτης μιας ζωής γεμάτης πάθη, συναισθηματισμό και ερωτισμό.
Το έργο «Μποέμ» έδειξε τη ρομαντική και εφευρετική ιδιοσυγκρασία του, το μεγαλύτερο θρίαμβο της ζωής του γνώρισε με την τρίτη όπερά του «Μάνον Λεσκό», ενώ με την «Τόσκα» άγγιξε για πρώτη φορά τόσο κοντά το πολιτικό δράμα της εποχής του. Η «Μαντάμ Μπάτερφλαϊ» του 1904 επιβεβαίωσε την φήμη του, όμως ο θάνατος αποδείχθηκε πιο δυνατός από την Τέχνη, καθώς δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την τελευταία του όπερα «Τουραντό».
Ο Τζιάκομο Πουτσίνι, που «απογείωσε» το μουσικό κίνημα του «βερισμού», δηλαδή του ρεαλισμού με μεγαλύτερη έμφαση στη δραματικότητα και στην ένταση των συναισθημάτων παρά στο «αψεγάδιαστο» τραγούδι, «έφυγε» στις 29 Νοεμβρίου 1924 έχοντας προηγουμένως δωρίσει στον πολιτισμό όπερες που θα ξεσηκώνουν πάντα το κοινό στα θέατρα όλου του κόσμου.»
ΑΥΤΟ, Σ’ ΕΝΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ Ή ΤΩΝ «ΒΠ» ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ «ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗΔΕΣ», ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑΣ!
Φιλια!
@Αλλού και Φεγγαρένια
Τη βλέπω να καθυστερεί λίγο ακόμα η ιστοριούλα του Γκάπα Γκούπα…. Πιέζομαι από πολλά και διάφορα… Οπότε, Αλλού, αν θέλεις βάζεις άλλη ανάρτηση και ο Γκάπα Γκουπα θα ακολουθήσει. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση και τη μερική αθέτηση της υπόσχεσής μου.
Αλλου το μεγαλο μας τσίρκο που με εφερε ως εδω μου φαίνεται πως έπιασε τόπο μόλις καταφερει να ωριμασει θα το δεις πάντως ευχαριστω για την ιδεα ήταν υπέροχη!
@Melomane: Αντίσταση στη σαχλαμάρα και στα εφήμερα σουξέ κάνει ο 902. Και μπράβο σε όλους τους παραγωγούς για την μεγάλη προσπάθεια που κάνουν, είτε έχει να κάνει με όπερα, είτε με ρεμπέτικο τραγούδι.
@ Ρίτσα: Τα έδωσα στον δικαιούχο τα φιλιά σου.
Σ’ ευχαριστώ.
@ Φιλήμων: Μην αγχώνεσαι. Όποτε και όταν είναι έτοιμος ο «Γκάπα-γκούπα» τον στέλνεις στο mail μου. Το ότι δεν μπήκε καινούργια ανάρτηση στο blog εδώ και μέρες οφείλεται στους ράθυμους ρυθμούς με τους οποίους κινείται το blog τους τελευταίους μήνες
@ Φεγγαρένια: Αναμένουμε να ωριμάσει κι αυτό
🙂
Απίστευτη ιστορία! Έμεινα άφωνος. Όχι τόσο επειδή ένας εργάτης ήταν εξοικειωμένος με την κλασσική μουσική, αλλά κυρίως επειδή καταλάβαινε τι άκουγε. «Εξέφρασε τον ανθρώπινο πόνο», «υπάρχει και το θρησκευτικό στοιχείο»…
Πάντα με συγκινούν τέτοιες ιστορίες.
Και βέβαια πολλά μπράβο στον 902 που συνεχίζει να στηρίζει την καλή μουσική.
@Αλλού
Εντάξει, με ξε-άγχωσες.
Θα το στείλω όπως είπες.
@Στέπας
Κάνουν φοβερή δουλειά, όντως!
@Αλλού
Και οι ράθυμοι ρυθμοί της χειμερινής ραστώνης χρειάζονται!
Δίνουν άνεση χρόνου στους καλούς σχολιαστές σου, μεταξύ άλλων.
Διαφορετικά, πώς θα ήσουν (και θα ήμασταν) Άλλού;
Πολύ ενθαρρυντικές αναρτήσεις, η παρούσα και οι «Στιγμές» από το συνέδριο για το Ρίτσο!
«Αποκαλύπτομαι!», που έλεγαν οι παλιοί…
Είναι 3 Μεξικανοί σχεδόν ξάπλα έξω απο το μπάρ με τα σομπρέρος τους στο κεφάλι έτσι ώστε να κρύβουν και τα μάτια για να μην τους ενοχλεί ο ήλιος.
Λέει ο ένας : Τι ώρα είναι;
Μετά δύο μέρες λέει ο άλλος : Σήμερα η προχτές;
Μετά μια εβδομάδα λέει ο τρίτος : Θα σταματήσετε την πολυλογία ή να πάω αλλού.
Αυτό είναι «ράθυμος ρυθμός» και όχι ένα ποστ κάθε βδομάδα.
Αλλού που το παίζει Ζαπατίστας…
Ασε που ψιλιαζομαι πως ο Αλλου δεν είναι διολου ραθυμος απλά δε προλαβαίνει να βαλει κόλο κατω από το πολυτεχνείο και μετα όπως κι όλοι ας αλλωστε σαν αυριο καλή ωρα. Αλλου μεις μην αγχωνεσαι σε νοιωθουμε εμας ετσι γραονται τα ποιήματα μας … Καλημερα!