Η Ξανθή (Ανάμνησις του Πάσχα)

«Η Ξανθή» είναι ένα πασχαλινό χρονογράφημα του Αθηναίου θεατρικού συγγραφέα, εκδότη, ευθυμογράφου, χρονογράφου, πεζογράφου και ποιητή Τίμου Μωραϊτίνη (1875-1952), που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ» στις 17 Απριλίου του 1894.
Προσοχή! Το κείμενο που ακολουθεί είναι… αυστηρώς κατάλληλο, για ανήλικους και ενήλικους, για νηστεύσαντες και μη…

Εισήλθεν εις τον κοιτώνα του τρέμων εκ του πάθους, με οφθαλμούς υπερύθρους, εξερχομένους αγρίως από τας κόγχας των, με χείρας παραλυμένας και κρεμαμένας εκ της αδυναμίας, με πόδας ξεκλειδωμένους και τρεκλίζοντας, με πρόσωπον απαισίως ωχρόν εκ της νηστείας…

Εκείνη ατημέλητος, γυμνή σχεδόν, χωμένη εις εν λευκόν διαφανές ύφασμα, ξανθή, παχουλή, με το ροδίζον χρώμα των παρειών της, με την θωπευτικήν αύραν των αρωμάτων της, με το κοκκινωπόν σαν ηλικοκαμένον δέρμα της, με την αιωνίως ντροπαλήν της όψιν, εξηπλούτο νωχελώς εις μίαν γωνίαν του μαλακού ανακλίντρου του και τον ανέμενεν.

Ήτο η νυξ της Αναστάσεως. Την νύχταν εκείνην του υπεσχέθη να παραδοθεί… Του το είχε υποσχεθεί προ μιας εβδομάδος…
Επλησίαζεν η δωδεκάτη. Ολίγον ακόμη και οι κώδωνες των εκκλησιών θα ανήγγελον την ανάστασιν, ολίγον ακόμη και τα κατακόκκινα αφράτα εκείνα μάγουλα θα ήταν ιδικά του, ολίγον ακόμα και θ’ απελάμβανε το μυρόβλητον εκείνο σώμα…
Και εις την ιδέαν της πραγματώσεως του ονείρου τούτου ο οργανισμός του ήρχισε να κλωνίζεται, αι αρτηρίαι του να σφύζουν, το αίμα να του σφίγγει μέχρι πνιγμού τον λάρυγγα.

Αίφνης οι κώδωνες των εκκλησιών ήχησαν χαρμοσύνως, φωναί χαράς, φωναί τρελλαί συνανεμίγησαν μετ’ αυτών και ο παπάς έψαλλε το «Χριστός ανέστη».

Μόλις ίστατο εις τους πόδας του ο πτωχός, μόλις ηδυνήθη να προφέρη τ’ όνομά της και ερρίφθη έξαλλος επ΄αυτής… Την έσυρε εις μίαν γωνίαν, την εξεσκέπασε, την έσφιξε περιπαθώς εις την αγκάλην του, εκόλλησε λαιμάργως επ΄αυτής τα χείλη του και η ωραία, ξανθή, αφράτη…κουλούρα του Πάσχα κατεβροχθίσθη.

Τίμος

Καλό Πάσχα συνέλληνες…