Να φχαριστάς το Κόμμα…

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ άνοιξε πλατιά
τη στράτα της ζωής,
πανώρια, φωτεινή.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σου ‘δωσε τη δύναμη
να υψώνεις τη γροθιά σου,
για την αλήθεια.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ αξίωσε ταμπούρια να πυργώνεις,
και να υψώνεις άπαρτα κάστρα
– κάστρα του δίκιου.

…Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ έμαθε Βαστίλλες να γκρεμίζεις,
και ν’ αγαπάς τους σκλάβους αδερφούς,
κι όλης της γης τους δουλευτές.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ έμαθε τον ήλιο ν’ αγαπάς
και τα λουλούδια.
Το Κόμμα, που σου ‘δωσε
της πάλης τη χαρά,
και της ζωής τον τόνο,
για να χτυπάς με το σφυρί
στ’ αμόνι της ειρήνης.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που γαλουχεί και βγάζει Μπελογιάννηδες,
για την παγκόσμια πανανθρώπινη ευτυχία!

Στο προηγούμενο ποστ αναρτήθηκε το ποίημα που έγραψε το 1974 η Ρίτα Μπούμη-Παππά για το ΚΚΕ.
Πάλι από το Ριζοσπάστη (19/12/2003) από την στήλη «Διακριτικά» αλλίευσα ένα ακόμα ποίημα για το Κόμμα, παλιότερο αυτή τη φορά.
Το ποίημα γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «Προς τη Νίκη» , που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στη μακρινή Τασκένδη.
Η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Προς τη Νίκη» πρωτοκυκλοφόρησε στο βουνό. Επανεκδόθηκε στην Τασκένδη της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν το Νοέμβρη του 1950. Μετά το 1956 μετονομάστηκε σε «Νέος Δρόμος».