Καλεσμένοι στου… Ακάλεστου

«Ο καπιταλισμός τεντώνει τη θηλιά σου
μα εσύ τον κόσμο χτίζεις με το αίμα της δουλειάς σου»

Το όνομα του τραγουδοποιού Μάκη, ή αλλιώς του «Ακάλεστου», από την Θεσσαλονίκη, θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι γνωστό στο…Πανελλήνιο. Αλλά απ΄την άλλη αν σκεφτούμε πόσο κακή μουσική κατά μέσο όρο καταναλώνει το…Πανελλήνιο, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί μουσικοί σαν κι αυτόν δεν γίνονται γνωστοί στο ευρύ κοινό.Το σύστημα συνήθως προωθεί ονόματα που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέγεται καλό τραγούδι και στίχος, ποιοτικά χαρακτηριστικά δηλαδή όπως αυτά που προσφέρει απλόχερα η μουσική του «Ακάλεστου».

Σε μια συνέντευξη που έδωσε ο Μάκης μερικά χρόνια πριν, μάθαμε ότι πήρε το όνομα «Ακάλεστος» από ένα χαρακτήρα του Κώστα Βάρναλη,στο θεατρικό μέρος του «Φως που καίει». Εκεί ρωτάει ο Προμηθέας το Μώμο (δύο απ’ τα πρόσωπα του έργου-Το τρίτο είναι ο Χριστός):
«Πάλι εσύ; πούθε μου ξεφύτρωσες;» Και απαντάει ο Μώμος, αυτός είναι ο ρόλος μου! Να ξεφυτρώνω Ακάλεστος κι ανεπιθύμητος».
Αυτό που είναι «ακάλεστο» κι ανεπιθύμητο στις μέρες μας, είναι το τραγούδι με κοινωνικές-πολιτικές αναφορές και παροτρύνσεις. Έτσι βγήκε και τ’ όνομα. «Κάπως μπανάλ και άκομψο για τις εταιρείες και την αισθητική που πριμοδοτούν!» είπε σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Μάκης.

Η δημιουργία ενός κομματιού, όπως δηλώνει σε μια άλλη του συνέντευξη ο «Ακάλεστος», ξεκινάει από τη βασική ανάγκη: Το φόβο ότι τόσα ερωτήματα στη ζωή θα μείνουν αναπάντητα, χωρίς να ασχοληθεί κανείς μαζί τους! Τα φτιάχνεις τραγούδια και τα σώζεις απ’ την παραγραφή, oπως λέει ο ίδιος.
«Συνήθως, μου έρχεται μια φράση, που στο 99% των περιπτώσεων, λειτουργεί ως κατακλείδα στα κομμάτια μου. Και με βάση αυτή τη φράση, στίχο ή στροφή, χτίζω προς τα πίσω όλο το υπόλοιπο κομμάτι με έμμετρο στίχο. Ύστερα το μελοποιώ με κιθάρα ή μπάσο. Τα επιμέρους ενορχηστρωτικά τερτίπια έρχονται κατόπιν ή και παράλληλα. Κάποιες φορές κινούμαι αλλιώς. Μου έρχεται μια μουσική ιδέα, που θεωρώ αξιόλογη, και την ηχογραφώ με μεράκι, με όσα όργανα χρειάζεται. Αυτή η ηχογράφηση μπορεί να μείνει στο συρτάρι πολύ καιρό. Κάποια στιγμή που θα έχω γόνιμες σκέψεις, την παίρνω και τη ντύνω με στίχο. Το ενδιαφέρον είναι ότι κάθε τρόπος σύλληψης ενός κομματιού, έχει και διαφορετικά αποτελέσματα και επίδραση στην τελική μορφή του κομματιού. Αφήνει το στίγμα του. Ενώ, π.χ. στη μελοποίηση στίχων έχεις έναν λίγο-πολύ πιο τεχνητό ρυθμό (αφού τα ποιήματα γράφτηκαν έμμετρα), αφήνοντας μεγαλύτερη εξουσία στο στίχο, όταν προσθέτεις στίχους σε δοσμένη μουσική φόρμα, η μουσική είναι αυτή που οδηγεί το στίχο. Η έκπληξη που διαψεύδει τα παραπάνω είναι η πιο γλυκιά».

Για τα άλλα …μέλη του σχήματός του λεει: Ο «Γιαπωνέζος» είναι ένα πειθαρχημένο drum machine που μέχρι τώρα υπακούει στις εντολές μου! Ο «Παραγωγός» είναι η κοπέλα μου, που με κατευθύνει σε ζητήματα συνολικής αισθητικής. Είναι ο άνθρωπος που λέει: «cut!». Μουσική και στίχους γράφω εγώ, εκτός από το «Καμάρι ο Θοδωρής» που είναι σε στίχους του Κώστα Βάρναλη και το «Ποιον προσκυνάς» που είναι διασκευή πάνω στο κομμάτι «Who do you love» του George Thorogood, που κι αυτό με τη σειρά του είναι διασκευή στο ομώνυμο τραγούδι του Bo Diddley.
Κυκλοφορεί τα τραγούδια του σε cd, με την μέθοδο της…σίγουρης διανομής «από χέρι σε χέρι»,απόλυτα συνεπή με τα πιστεύω του:
«Ξεκίνησα να κάνω ερασιτεχνική δουλειά επειδή δεν πιστεύω ή δε με νοιάζει αν κάποια εταιρεία θα ενδιαφερθεί γι’ αυτό που κάνω. Έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες για το καθεστώς με τις εταιρείες και για το πώς μπορείς να καταλήξεις υπάλληλος των επιδιώξεών τους.
Η μουσική φτιάχνεται από ανθρώπους και απευθύνεται σε ανθρώπους. Δεν πρέπει να είναι έρμαιο της ταμπέλας ή της σφραγίδας που θα σου βάλουν οι εταιρείες και οι μανατζαρέοι τους. Γιατί στο τέλος αυτής της διαδικασίας, είναι πολύ πιθανό να πουληθείς σαν εμπόρευμα μιας χρήσης και κανείς να μην ενδιαφέρεται για τη μουσική σου, αλλά για το lifestyle που αυτή συνοδεύει.»

Από τα τραγούδια του «Ακάλεστου» θα ακούσουμε το «Καμάρι ο Θοδωρής» σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη και το «Καίγονται» σε ποίηση του Φώτη Αγγουλέ.

Το καμάρι ο Θοδωρής

Τούτ’ η κόλα που θωρείς
γράφει μέσα: «ο Θοδωρής
φρονημάτων υγιών
με γυναίκα και υιόν».

Έχει θέση και μιστό
και στομάχι αγέμιστο.
Λεύτερος εδώ κι εκεί
με ξεκούμπωτο βρακί.

Σε κουμούλα σκουπιδιώ
ψάχνει νά βρει με τα δυο
βρομισιά θανατερή
για τα σας, αριστεροί,

και να στείλει κάθε ορνίθι
«εις τον τόπον τον συνήθη»…
Παραπάτησε και μπλουμ!
πέφτει σ’ ανοιχτό λαγούμι.

Χαχανίζει ν’ απορείς
και φωνάζει απανωτά:
— Δε λερώθ’κε ο Θοδωρής,
λερωθήκαν τα σκατά!

Καίγονται

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά.
Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια,
έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια,
κι είναι δεμένοι με τη γη.

Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη,
μοχθούν για δυο πικρές ελιές, και μια μπουκιά ψωμί,
ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρω τους ανθοβολούνε οι κάμποι,
καίγονται κι απ’ τις φλόγες τους φωτίζεται η ζωή.

Tον «Ακάλεστο» μού τον γνώρισε η υπερβόρεια φίλη μου Elva, που έγραψε και το πιο πάνω ποστ, μετά από παράκλησή μου.
Περισσότερα τραγούδια του «Ακάλεστου» μπορείτε να ακούσετε εδώ και στο youtube