ΠΟΙΗΣΗ…ΠΑΡΑ ΚΑΤΙ

Απόπειρες παρα-ποίησης… μετά φόνου.
Επειδή και οι παρα-ποιητές δικαιούνται ένα βραβείο παρα-Νόμπελ, μια παγκόσμια ημέρα παρα-ποίησης, μια σελιδούλα σ’ αυτό το πτωχό ιστολόγιο βρε αδερφέ…

Ηλίθι-οι

Kακόμοιροι οι Ρωμιοί, που λησμονάνε
τα χάλια της βουλής.Όντας σφαλίσει
η κάλπη και το σούρουπο ακλουθήσει
να τους κλαις, ο νικητής όποιος και νάναι!

Κάθε τόσο οι Ρωμιοί κινούν και πάνε
στις εκλογές να βρουν σωτήρια λύση.
Σαν βούρκος, η ζωή τους θα μαυρίσει,
αν στάξει απ΄την τιβί, ό,τι κοιτάνε.

Και χάφτουν υποσχέσεις και κοιμούνται,
προσμένοντας μια θέση στο δημόσιο,
μόνιμοι να γενούν και να βαριούνται.

Δεν έχουν ιερό, δεν έχουν όσιο…
Τέσσερα χρόνια καθημερνά τους βρίζουν,
μα παν μια Κυριακή και τους ψηφίζουν.

(Παρα-ποιώντας την «Λήθη» του Λορέντζου Μαβίλη)

Η μπαλάντα του κυρ Λαού

Πώς βαστάνε τα ξεράδια
και ψηφίζουν τα ρημάδια!
Πασόκ μια , Νουδούλα δυο,
μας το κάναν ρημαδιό.

Μίζες μέχρι το μεδούλι,
με τ’ ομόλογα κρυφτούλι,
ούλοι : και το κουμπαριό
το μετράνε με ευρώ.

Ο Κωστής με τα γαλάζια
κι ο Γιωργής που κάνει νάζια,
Βατοπέδι-Ζίμενς, φως
δεν θα ρίξουν δυστυχώς.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
μην ψηφίζεις κάθε όρνιο.
Πάψε νά’σαι μπουνταλάς,
νά’ρθει ανάποδα η Ελλάς.

Κοίτα! Κι άλλοι έχουν μπουχτίσει,
κι άλλοι ψάχνουν μία λύση.
Μη ψηφίζεις πάλι αυτούς,
θα μας πούνε και χαζούς.

(Παραποιώντας την «μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Κ. Βάρναλη)

Οι φίλοι μου οι μπλόγκερ

Ποτέ δε θα πειράξω
τους blogger τους καημένους…
Διδάσκαλοι του γένους
θα γίνουν εν καιρώ.

Θα τους χαϊδεύω πάντα,
μ’αγάπη και λατρεία.
«Το blog σου με μανία
διαβάζω. Το ρουφώ».

Κι όταν τους πιάνει η λύσσα
και βρίζονται δεόντως,
θα τρέχω επειγόντως
με θάρρος σταθερό,

θα προσπαθώ να σβήσω
την πυρκαγιά με λάδι…
Το blogging εν Ελλάδι
είναι α-πο-λαυ-στι-κό.
(Παραποιώντας το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «τα ζώα» )

Οι δανεικοί αυτόχειρες
Πληκτρολογούν τον κωδικό τους. Μπαίνουν
στο blog που τόσο έχουν αγαπήσει…
Διαβάζουν post και το ποντίκι σέρνουν
(Τά’παιξε μάλλον από την πολύ την χρήση.)

Ήταν το blogging λένε ,τραγωδία.
Θεέ μου, τα φριχτά comment των ανωνύμων…
Πώς χάθηκε με μιάς τόση μαγεία;
Κόσμε των blog, δεν είσαι ελεήμων…

Ανοίγουν το free counter, κοιτάνε
«πόσο ανέβηκαν απόψε οι επισκέψεις;»
Την περασμένη δόξα αναμετράνε
και στο μυαλό χορεύουν χίλιες σκέψεις.

Όλα τελείωσαν. Το τελευταίο post νάτο,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει:
«Φεύγω. Κλείνω το blog μου το γαμάτο.
Δε θα χαθούμε, μη σας φάει το μαράζι.»

Βλέπουν την οθόνη, βλέπουν την ώρα.
«Δένει η φωτογραφία ή είναι λάθος;»
«Όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
Βέβαιοι πως θα επιστρέψουν κατά βάθος.

Παραποιώντας το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «Ιδανικοί αυτόχειρες»

Blogger μαζί

Blogger μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας των comments την ευλογία
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη ιντερνετική καρδιά μας.
Στη Lifo αχ! πότε θα δούμε τα γραπτά μας,
για να μας πούνε blogger-ποιητές;

Γράφουμε για τα παλιά, τα παιδικά
τα τραύματά μας. Παίρνουμε πόζα.
Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβάσαμε post όσα τ’ άστρα του ουρανού.

Κι’ αν πειναλέοι-για κλικ- γυρνάμε ολημερίς,
κι’ αν ξενυχτούμε πάνω στα πληκτρολόγια
ποτέ δεν τσιγκουνευτήκαμε στα λόγια…
Στις πράξεις μόνο είμαστε λίγο ασυνεπείς.

Παραποιώντας το ποίημα του Κ. Καρυωτάκη «Όλοι μαζί»