Πώς διαβάζονται τα εξωσχολικά βιβλία…

Μόνες στο σπίτι με τον μπαμπά που έχει κι από πάνω άδεια είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Καλά, για θάλασσα ούτε κουβέντα.
-Πάρτε κανένα βιβλίο κι ελάτε να διαβάσετε, φωνάζει ο μπαμπάς από την βεράντα.
Τα βιβλία μας τα κρατούσαμε κιόλας στο χέρι. Του αρέσει να διαβάζουμε εξωσχολικά βιβλία. Κι εμάς μας αρέσει. Ο μπαμπάς όμως δεν ξέρει πώς διαβάζονται τα εξωσχολικά. Μας θέλει καθισμένες απέναντί του στο τραπέζι, εκείνος να διαβάζει το δικό του βιβλίο κι εμείς τα δικά μας. Μπορεί εκείνος να βρίσκει γούστο να διαβάζει τη ζωή του Μπετόβεν και πού και πού να σηκώνει το κεφάλι να μας κοιτάζει. Εμείς όμως δεν καταλαβαίνουμε τίποτα με τον μπαμπά καταντίκρυ μας. Τα μαθήματα του σχολείου μπορεί να τα διαβάζεις έτσι. Τα εξωσχολικά όμως…

Θα γράψω μια ολόκληρη εργασία. Βέβαια κανείς δεν μου την έχει ζητήσει. Μπορεί να πώ στη Διδώ να την βάλει στην εφημερίδα της.

Πώς διαβάζονται τα εξωσχολικά βιβλία:
1. Μπορείς να έχεις τα πόδια ψηλά πάνω στα κάγκελα του κρεβατιού και η υπόλοιπη νά’σαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανάσκελα και να κρατάς το βιβλίο στον αέρα.
2.μπορείς να είσαι μπρούμυτα στο κρεβάτι και το βιβλίο κάτω στο πάτωμα.
3.Μπορεί, αν έχεις αδελφή, να είναι εκείνη μπρούμυτα στο πάτωμα κι εσύ από πάνω της σαν να σχηματίζετε σταυρό και τα βιβλία στο πάτωμα.
4.Το βράδυ όταν πάτε για ύπνο και σας φωνάζουν να σβήσετε το φως, να κουκουλώνεστε με τα σκεπάσματα και να έχετε ένα κλεφτοφάναρο και να διαβάζετε-αυτό μάλλον τον χειμώνα γιατί το καλοκαίρι θα σκάσετε.
5.Στην τουαλέτα μπορείς να διαβάζεις τα απαγορευμένα βιβλία.

Βέβαια αν δεχτεί η Διδώ να το δημοσιεύσει δεν θα βάλω το όνομά μου αλλά κάποιο ψευδώνυμο.

Καθόμαστε λοιπόν στο τραπέζι της βεράντας απέναντι στον μπαμπά με τα βιβλία μας, εγώ με τον Δον Κιχώτη και η Λενούλα με την Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά που την έχει διαβάσει τριάντα φορές και στις τριάντα χύνει ποτάμι δάκρυα.
Τώρα όμως την βλέπω να γυρίζει τις σελίδες και σίγουρα θα κάνει ψέματα πως διαβάζει όπως κι εγώ. Κάνουμε γκριμάτσες η μια στην άλλη. Ο μπαμπάς βυθισμένος στον Μπετόβεν του κι ούτε μας προσέχει· γυρίζει τις σελίδες, μα σίγουρα τις διαβάζει.

Η διήγηση είναι της Άλκης Ζέη, από το αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (Εκδόσεις Μεταίχμιο-2013)
*Λενούλα είναι η μεγαλύτερη αδελφή της.
**Διδώ, είναι η γνωστή συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου, θεία της Άλκης Ζέη.
Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα θυμήθηκα πόσα βιβλία και κόμικς διάβασα κι εγώ ως παιδί, με τους τρόπους 1,2,4 και φυσικά τα…απαγορευμένα με τον τρόπο 5 του χαριτωμένου αυτού πεντάλογου.
Εσείς;

Η Κλειώ ανασαίνει με ανακούφιση. Η Υγεία δεν νιώθει καθόλου καλά.

Τα καλά νέα τελικά,όπως μάλλον καταλάβατε όλοι,είναι ότι η Ποίηση γλίτωσε μία ακόμα κακοποίηση.
Ευτυχώς για την Ποίηση,τα «Κλειούς παραφερνάλια» είναι μια αθώα φάρσα και όχι μία ποιητική απόπειρα του Άδωνι Γεωργιάδη.
Δυστυχώς για όλους μας όμως,ο Άδωνις εξακολουθεί να είναι ο υπουργός που με φανατισμό γενίτσαρου προωθεί όλες αυτές τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, παρουσιάζοντάς τες -μαζί με τα δεκάδες τηλεπαπαγαλάκια του- ως αναγκαίο εκσυγχρονισμό.

Εντύπωση μού έκανε το γεγονός ότι παρά το προφανές φαρσικό ύφος της ανάρτησης (γελοία ποιήματα με γελοιωδέστατους τίτλους) πολλοί πίστεψαν ότι τα ποιήματα είναι έργα του τηλεπλασιέ-υπουργού.

Και πραγματικά αυτή είναι η τιμωρία του Άδωνι και των συναδέλφων του κυβερνητικών υπουργών και βουλευτών. Ο λαός τούς έχει ικανούς να πραγματοποιήσουν οτιδήποτε: από το πιο γελοίο μέχρι το πιο άθλιο.
Και το πραγματοποιούν καθημερινά. Σε βάρος μας.

Τα «παραφερνάλια» λοιπόν δεν γράφτηκαν από τον Άδωνι. Επί καθημερινής όμως βάσης τον βλέπουμε σε κάποια από τις δήθεν ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές να πρωταγωνιστεί στο σόου «παρα-φρενάλια*», παρουσιάζοντας το μαύρο ως άσπρο.
Αλλά ας κλείσουμε το θέμα με ολίγη Ελληνική Μυθολογία…
Η Κλειώ, η κόρη του Δία και της Μνημοσύνης, η μούσα της επικής Ποίησης, ανασαίνει με ανακούφιση.
Η Υγεία, η κόρη του Ασκληπειού και της Ηπιόνης, δεν νιώθει καθόλου καλά.
Κι εμείς ακόμα χειρότερα.

Τα …εύσημα για την λέξη «παρα-φρενάλια» ανήκουν στον φίλο Καναλιώτη, που την έγραψε σε σχόλιο στο προηγούμενο ποστ.
Στον ίδιο ανήκουν και τα εύσημα για το τόσο αληθοφανές εξώφυλλο του βιβλίου με τα προικιά της Κλειούς.

«Κλειούς παραφερνάλια»: η πρώτη ποιητική συλλογή του Άδωνι Γεωργιάδη

Για μένα τα βιβλία είναι τα καλύτερα δώρα.
Φέτος ειδικά, ένα βιβλίο που πήρα τα Χριστούγεννα είναι ανεκτίμητο δώρο.
Πρόκειται για την πρώτη ποιητική συλλογή ενός αμφιλεγόμενου πολιτικού, του Άδωνι Γεωργιάδη.
Οι θετικές εντυπώσεις ξεκινούν ήδη από τον τίτλο του βιβλίου: «Κλειούς  παραφερνάλια»! Τα προικιά της Κλειούς δηλαδή.
Για όσους το αγνοούν, η Κλειώ  κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν η Μούσα της επικής ποίησης και της Ιστορίας.
Πόσο εύστοχος ο τίτλος ! Λιτός, κομψός,αρχαιοπρεπής.
Η 84άρων σελίδων ποιητική συλλογή περιέχει 24 ποιήματα, αριθμός πιστεύω όχι τυχαίος.
Όσες οι ώρες ενός ημερονυχτίου!
Όσα τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου!
Όσες οι ραβδώσεις του κάθε ιωνικού κίονα στον Παρθενώνα!
Όσα τα καράτια του χρυσού, του πολιτιμώτερου μέταλλου!
Όσες οι ραψωδίες της Οδύσσειας του Ομήρου!
Το κάθε ποίημα μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα αναπάντεχο δώρο στην καρδιά και στο μυαλό του κάθε Έλληνα.
Στο κάθε ποίημα η αποκάλυψη ενός από τα πολλά πρόσωπα του Ανθρώπου (με το άλφα κεφαλαίο) Άδωνι Γεωργιάδη.
Δεν είμαι φιλόλογος, ούτε βιβλιοκριτικός. Ως απλός αναγνώστης όμως θα παρουσιάσω μερικά αποσπάσματα από την συλλογή αυτή, για να γνωρίσουμε όλοι μας καλύτερα τον -ίσως- παρεξηγημένο αυτόν άνδρα.

Ο πολιτικός Άδωνις μάς φανερώνεται για παράδειγμα στο ποίημα  » Εν Θερμώ Πύλες»

(…)

Οι 300 παρετάχθησαν εκατέρωθεν του Λεωνίδα.
Μόνο που από το αριστερό άκρο
απουσίαζε ο Εφιάλτης.
Πάντα στο αριστερό άκρο βρίσκονται οι Εφιάλτες,
τότε όπως και τώρα…
όπως και πάντα

Τον φιλόπατρη  Άδωνι θα συναντήσουμε στο ποίημα  «Τα  ου που θέλω», αφιερωμένο στην μνήμη του Γ.Ράλλη

Ου καταισχύνω τα ιερά όπλα
Ου την φιλτάτη πατρίδα μου
Ου το ένδοξον αίμα της φυλής μου
Ου την γλώτταν την προγονικήν
Ου…
Ου…
Ου…
Ου καταισχύνω,
ου καταισχυνθώ
ελληνοπρεπώς θα ζω
ως την θανή μου.

Και ιδού, ο ιστορικός Άδωνις. Στο ποίημα «Ιστορία, η μόνη αμαρτία μου»

(…)

Μελέτησα την Ιστορίαν
Σπούδασα την Ιστορίαν
Δίδαξα την Ιστορίαν
Διδάχτηκα από την Ιστορίαν
Αγάπησα την Ιστορίαν
Μόνη μου φιλοδοξία παιδιόθεν
να «γράψω» Ιστορίαν.
Και να με γράψει και η Ιστορία…
εις τας δέλτους της.

Οι κοινωνικές ανησυχίες του Άδωνι περιγράφονται περίφημα στο ποίημα «Εσωτερικός διάλογος με ένα άστεγο»

(…)

Φίλτατε, μη λες ότι είσαι άστεγος.
Στη χώρα αυτή
κανείς δεν είναι άστεγος
Κάτω από το γαλανό μας ουρανό
στη σκιά της Ακρόπολης
στον ψίθυρο της Ιστορίας,
είτε μένουμε σε βίλα,
είτε μένετε σε παγκάκι
όλους μας σκέπει η Αθηνά η Παλλάδα
κι η Παναγιά η γλυκυτάτη μητέρα μας

Και τέλος ο ερωτικός Άδωνις, δροσερός και παιγνιώδης, στο ποίημα » Είσαι θεά»

Η Άρτεμίς μου δεν κρατεί βέλος διά να τοξεύσει το γοργοπόδαρο ελάφι
Η Αθηνά μου δεν κρατεί δόρυ και ασπίδα
Η Αφροδίτη μου δεν κρατεί το μήλον της Έριδος που της χάρισε ο ερωτύλος Πάρις
Η ωραία Ελένη μου δεν κρατεί αργυρούν κάτοπτρον διά να καλλωπίζεται
Η Δήμητρα μου δεν κρατεί χρυσό στάχυ διά να ψωμίσει τους πεινασμένους της γής.
Η δικιά μου θεά, η Ευγενία,
την καρδιά μου κρατεί στα τρυφερά της χέρια.
Και μίαν ράβδον μαέστρου
για να διευθύνει την μουσική του σύμπαντος μου
ραπίζοντας με χάριν τον αέρα.

Ως πολιτικός ο κ. Γεωργιάδης έχει φανατικούς φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Εδώ όμως δε μιλάμε για τον υπουργό, αλλά για τον ποιητή Άδωνι Γεωργιάδη. Και νομίζω ότι όσοι διαβάσουν την ποιητική συλλογή «Κλειούς Παραφερνάλια», και κρίνουν αντικειμενικά, χωρίς κομματικά ματογυάλια, με καθαρά λογοτεχνικά κριτήρια, θα αναφωνήσουν αυτό που ανεφώνησε έμμετρα ο Κωστής Παλαμάς στον Γιάννη Ρίτσο: «Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις Γεωργιάδη, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, ενδεικτικό της σεμνότητας του ανδρός. Ο ποιητής γνωρίζει ότι οι αναγνώστες αργά ή γρήγορα, από στόμα σε στόμα, θα ανακαλύψουν τον κρυμμένο αυτό θησαυρό.
Το βιβλίο τιμάται μόνο 25 € .  Όσο ένα εισιτήριο για το νοσοκομείο δηλαδή, που θέσπισε για το κοινό καλό ο υπουργός μας…

Πρωτοχρονιές σε αποκόμματα-V

Ένα πανάρχαιο έθιμο στη Μπλογκοσλοβακία (5η συνεχόμενη χρονιά στο μπλογκ) θέλει να αποχαιρετάμε την χρονιά που φεύγει, με αποκόμματα από παλιές πρωτοχρονιές. Ε, δεν θα χαλάσουμε φέτος το έθιμο. Πρωτοχρονιές σε αποκόμματα λοιπόν και φέτος και… Καλή Χρονιά!

Και να το πρώτο απόκομμα.Πρόκειται για την εικονογράφηση από το ποίημα «Εύθυμος Πρωτοχρονιά»που δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο έντυπο «Εφημερίς των Παίδων» του 1885. Το ποίημα δεν διεκδικεί ποιητικές δάφνες και η γλώσσα του είναι άτεχνη και ξύλινη καθαρεύουσα που καθόλου δεν δικαιώνει τον τίτλο του.

Ιδέτε τα πως έξαλλα χορεύουσι, πηδώσι,
και τα αθύρματα αυτών θορυβωδώς κροτούσι,
την ανατέλλουσαν φαιδρά ημέραν χαιρετώσι
και τα αιθούσας με φωνάς περιχαρώς πληρούσι.

«Εφημερίς των Παίδων»
Ιανουάριος 1885

Η «εφημερίς των Παίδων» (όπως μας πληροφορεί το Ε.Λ.Ι.Α) εκδόθηκε τον Ιανούάριο του 1868 από τον Μ.Δ. Καλαποθάκη, πρωτεργάτη της ευαγγελικής κίνησης στην Ελλάδα και εκδότη του ευαγγελικού περιοδικού «Αστήρ της Ανατολής». Επρόκειτο για ένα μηνιαίο, αρχικά τετρασέλιδο και από το 1873 και μετά οκτασέλιδο, παιδικό περιοδικό, με συνεχή παρουσία ως το 1893.
Το δεύτερο απόκομμα  το βρίσκουμε στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο του 1932 της Θεσσαλονικιώτικης εφημερίδας «Μακεδονία» και είναι ένα σατιρικό  ποίημα με τίτλο «Πρωτοχρονιά». Ο δημιουργός του που υπογράφει ως «διοπτροφόρος» επιτίθεται -και με το δίκιο του- τόσο στην «καλντεριμτζού» πρωτοχρονιά, όσο και στον κουρελή και ξυπόλητο «Άη Βασιλάκη παπουλή», που τα μόνα δώρα που φέρνει είναι «των μισθών μας τα κοψίματα».

Πρωτοχρονιά

Μάς ήρθε κ’ η καλή Πρωτοχρονιά
καλώς την με τα χερια τα κατάξερα,
πού ήσουνα κρυμμένη στο ντουνιά
να σ’ εύρισκα γω πρώτος, μα πού νά’ξερα;

Με τσέπες και με χούφτες αδειανές
και φέτος στο φτωχό μας τόπο κόπιασες
κ’ εξόν που μάς ετάϊσες μπουνιές
σε φίλους και σε γείτονες μας ντρόπιασες…

Τρομάρα σου μωρή καλντεριμτζού
που ήρτες ξεσκισμένη και δε ντράπηκες
και σ’ όλα απάνω είσαι και ναζού
εσύ που θες τις φάπες σου αράπικες…

ΙΙ

Και συ, Άη-Βασιλάκη παπουλή
δεν άλλαζες σού λέω ‘γω το δρόμο σου
γιατί, που λες, μ’ αυτό σου το βιολί
μάς παίρνεις στο λαιμό σου και στον ώμο σου…

Δεν έφερες κανένα μποναμά
εξόν απ’ των μισθών μας τα κοψίματα
μα πια δεν μας γελάς με τα λιμά
κι αν στρέψουμε το φύλλο, χμ! βλαστήματα…

Στο χάλι που μάς κόπιασες ξερός
χαμένος, κουρελιάρης και ξυπόλυτος
μού φαίνεται σαν νάσαι καθαρός
ο Γκόφστεττερ ο ρώσος , ο Ιππόλυτος

ΙΙΙ
Τα ρούχα μας εγέμισαν πορτιά
και λυώσαν τα παπούτσια μας τα άραχνα.
Εχάσαμε που λες και στα χαρτιά
και τώρα μας πονάνε και τα σπάραχνα!

Τα χρέη μας πλακώσαν στα γερά
και κόπηκαν ολούθε και τα δάνεια.
Κι αν τώρα δεν κατέχουμε παρά
τι θάχουμε μαθές τα Θεοφάνεια;

Συντέλεια του κόσμου τουτουνού
μού φαίνεται, αδέρφια μου, η θέση σας.
Για δαύτο πριν να χάσουμε το νου
σχωρέστε με και ο θεός σχωρέσοι σας!

Το τελευταίο απόκομμα είναι μια διαφήμιση που την βρίσκουμε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στο τελευταίο φύλλο(31/12) του σωτήριου έτους 1927.

«Όσες κόττες κι αν σφάξετε, όσους κουραμπιέδες κι αν κάνετε, όσα φρούτα, σοκολατάκια, φρουϊγκλασσέ κτλ, προμηθευθήτε δια το σπήτι σας τας Αγίας αυτάς ημέρας όλα θα πάνε χαμένα, αν δεν προμηθευθείτε από τον παντοπώλην σας και μίαν φιάλην ούζο Κατσαρού».

Διαφήμιση για σεμινάριο, όχι τρίχες κατσαρές…
Πάντως αν κυκλοφορεί ακόμα το…παυσίλυπον ούζον Κατσαρού, θα έπινα ένα ποτηράκι στην υγειά σας.
Έτσι για το καλό του νέου χρόνου…

Άλλες πρωτοχρονιές σε αποκόμματα:
Δεκέμβρης 2009: εδώ
Δεκέμβρης 2010: εδώ
Δεκέμβρης 2011: εδώ
Δεκέμβρης 2012: εδώ

Τα Χριστούγεννα ενός ανέργου…

Πέμπτη 25 Δεκέμβρη 1930, εφημερίδα Ριζοσπάστης. Το χριστουγεννιάτικο χρονογράφημα του «προλετάριου» από την στήλη «κόκκινες πινελιές».
Η ίδια παλιά ιστορία κάθε χρόνο…
Το «όνειρο» των Χριστουγέννων για τους χορτάτους κι ο καθημερινός εφιάλτης για τους πεινασμένους.
Αλήθεια, πόσο τρομακτικά ολόιδιο μοιάζει το τότε με το σήμερα…!

Ένας άνεργος, που δοκίμασε τα χάδια του κλομπ όταν εζήτησε ψωμί, παράτησε νύχτα νύχτα, να ξημερώνουν τα Χριστούγεννα, το υπόγειο που έμενε και βγήκε να προϋπαντήσει τον Κύριον…
-Απόψε, που θα γεννηθεί το θείον βρέφος, είπε και θυμήθηκε τον παπά του χωριού του, απόψε, που θα γεννηθεί το θείον βρέφος κι η κοιλιά μου χτυπάει το χαρμόσυνο ταμπουρά της αρμονίας του αστικού παραδείσου, θα βγω να πανηγυρίσω τη γέννηση του Σωτήρος.
Ώρες περπατούσε, χαμένος μέσα σε λογιών-λογιών ονειροπολήματα όσο που βγήκε από την πόλη και βρέθηκε μέσα στα χωράφια. Το ξεροβόρι τον χτυπούσε αλύπητα κι αν μπορούσε να δει το κορμί του θα τό’βλεπε μελανιασμένο. Ήταν η ώρα, που οι ευσεβείς και ευτραφείς χριστιανοί κάνουν την τελετή του δένδρου των Χριστουγέννων και σταυροκοπιούνται για να ευχαριστήσουν τον Θεάνθρωπο, που τους έσωσε από το προπατορικό αμάρτημα. Κι ο ήρωάς μας άρχισε να σιγοψέλνει το τροπάρι:
Η γέννησή σου Χριστέ
ο Θεός ημών…
Ω του θαύματος, λοιπόν, καθώς ελέγανε και στα παλιά μυθιστορήματα. Τότε ο μαύρος χειμωνιάτικος ουρανός φωτίσθηκε ξαφνικά κι άνοιξε με φοβερό πάταγο.
– Άρχισε η φιέστα, σκέφτηκε ο άνεργος.
Πραγματικά! Ένα μιλιούνι φτερωτοί έφηβοι ξεχύθηκαν ξαφνικά από το σχίσμα του ουρανού κρατώντας μάλιστα λαμπάδες.
Αυτοί σίγουρα πρέπει να ήταν άγγελοι. Τραγουδούσαν μια γλυκειά μελωδία και φαινότανε να βρίσκουνται σ’ ένα μεγάλο ενθουσιασμό.
-Τι γίνεται, ρε παιδιά; φώναξε από κάτου ο ήρωας μας.
-Γονάτισε του απάντησαν τραγουδιστά και προσκύνησε! Χριστός γεννάται σήμερον!
-Ε, κι αν Χριστός γεννάται σήμερον, μήπως εγώ θα πάψω να πεινάω;
-‘Αθλιε! Άκουσε πίσω του μια φωνή! Όργανο της Μόσχας.
Και βρέθηκε μπροστά σε τρεις παράξενους ανθρώπους που σέρνανε γκαμήλες. Εκείνος που του μίλησε, σήκωσε κιόλας το καμουτσί να τον χτυπήσει.
-Αυτοί, σίγουρα θα είναι οι τρείς μάγοι, σκέφτηκε ο άνεργος.
Μα, φαντασθήτε πόση ήταν η έκπληξή του, όταν στον άνθρωπο που τον έβριζε γνώρισε το τελευταίο αφεντικό του, που τον απόλυσε από τη δουλειά.
-Αφεντικό! του είπε. Μάγος έγινες;
Εκείνος χαμογέλασε:
-Φέρνω σμύρναν, χρυσόν και λίβανον εις τον Κύριον…
Και εκείνος αρπάχτηκε από μιαν ελπίδα μυστική.
-Πεινώ αφεντικό, του είπε, ο Χριστός δεν έχει ανάγκη απ’ αυτά τα πράματα. Δε μού δίνεις ένα κομμάτι χρυσάφι, ν’ αγοράσω ψωμί;
Μα η απάντηση του ήρθε απ’ αλλού:
-Ούτε πεντάρα για τους ανέργους!
Αυτά τα λόγια τα είχε ξανακούσει από τον Βενιζέλο όταν πήγε με μιαν επιτροπή να ζητήσει επίδομα. Κι αυτή τη φορά ο ίδιος ήταν που τό’λεγε. Κάτου από τη χλαμύδα του μάγου αναγνώρισε το Δήμιο!
Και τώρα γύρισε στον τρίτο, που ήτανε μαζύ τους.
-Δεν είναι κρίμα να πεινούν οι άνθρωποι, όταν άλλοι πνίγουνται στα πλούτη;
-Τέκνον μου, του απάντησε ο τρίτος μάγος, αν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζει έκβαλον αυτόν, κι αν το στομάχι σου πεινάει δέσε το μ’ ένα ζωνάρι.
Ήταν ο Μητροπολίτης!
Κι οι τρεις μαζύ του φώναξαν:
-Όλοι πάμε σύμφωνα με τα διδάγματα του Χριστού. Κάνε δρόμο να περάσουμε στο δρόμο του Χριστού ειδ’ άλλως σε πατούμε!
Η συνοδεία προχώρησε και στο μεταξύ η φιέστα του ουρανού εξακολουθούσε μεγαλόπρεπη. Ο άνεργος εξαντλημένος από την πείνα και το κρύο έπεσε κάτου σφίγγοντας την γροθιά του. Ωστόσο γρήγορα συνήρθε. Ένιωσε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο κι είδε πλάι του να παραστέκει ένας άγγελος.
-Γιατί δεν πηγαίνεις να προσκυνήσεις τον Κύριο;
-Δε βαστώ να περπατήσω πια, τα γόνατά μου είναι κομένα από την πείνα…
Ο άγγελος έμεινε λίγο συλλογισμένος, μα ύστερα, σαν καλός κομματάρχης που βάζει τ έξοδα των ψηφοφόρων του κόμματος για να ψηφίσουν, έτσι κι αυτός. Άρπαξε στην αγκαλιά του τον άνεργο, τόνε σήκωσε ψηλά και σε λίγο βρέθηκε μπροστά σε μια σπηλιά.
– Εδώ γεννάται ο Χριστός του είπε. Πέσε να προσκυνήσεις.
Η σπηλιά ήταν γεμάτη από τσοπαναρέους γονατιστούς κι οι μάγοι βρισκότανε ακόμα στα γόνατα.
-Αν μπορούσε, μωρέ, σκέφτηκε ο ήρωάς μας, να καταλάβει αυτό το μωρό, να τού’λεγα τη δυστυχία μας. Μπορούσε να μού’δινε ένα κομμάτι χρυσάφι απ΄αυτό, που του φέρανε οι μάγοι.
Μα το μικρό πού ήταν;
Έβλεπε τη φάτνη αδειανή. Και ρώτησε:
-Πού είναι ο Χριστός;
-Εγώ είμαι τού απάντησε κάποιος.
Είδε μπροστά του ένα νέο παληκάρι.
-Δεν καταλαβαίνω τίποτα, του είπε ο άνεργος. Αν είσαι συ ο Χριστός πώς γίνεται και μεγάλωσες τόσο αφού τώρα δα γεννήθηκες;
-Ανόητε! του απάντησε κείνος… Αφού σε δεκαπέντε μέρες πρέπει να είμαι τριάντα χρονώ και να βαφτιστώ, πρέπει να μεγαλώνω κάθε στιγμή. Αυτά είναι τα μυστήρια της δημιουργίας, όπως και η άσπορος σύλληψή μου. Ή δεν άκουσες πως η μητέρα μου μ’ έπιασε με τη μυρουδιά ενός κρίνου;
-Μη συζητάς αδερφέ μαζύ του, φώναξε ο εργοδότης στο Χριστό με τη μεγαλύτερη οικειότητα. Αυτός είναι άνεργος και ζητά επίδομα.
-Ανεργος; έκανε ο άλλος στραβομουτσουνιάζοντας, Α, άνεργος είσαι; Και δεν έφερες ούτε χρυσόν, ούτε σμύρναν, ούτε λίβανον; Πανιερώτατε μητροπολίτα είναι έτοιμο το αυτοκίνητο; Είναι καιρός να φύγουμε.
-Μάλιστα..μεγαλειότατε!
Η φάτνη κι οι μάγοι δια μιας χαθήκανε. Ένα πλούσιο σαλόνι φάνηκε μπροστά στα παραξενεμένα μάτια του ανέργου. Ευτραφείς κυρίες και κοιλαράδες κύριοι στριμωχνότανε, ο ένας κοντά στον άλλον. Κάποιος αγόρευε:
-Εάν τις αστός σε ραπίσει επί την δεξιάν, στρέψον αυτώ και την ετέραν.Εάν όμως οι εργάτες ζητήσουνε ψωμί δόστε τους σφάιρες.
Ο άνεργος άφησε μια βλαστήμια.
Μα τού ήρθε μια κλωτσιά.
-Χριστούγεννα και βλαστημάς το Χριστό και στον ύπνο σου ακόμα παλιάνθρωπε; Ξύπνα και σε θέλει ο αξιωματικός της υπηρεσίας.
Ήταν ο δεσμοφύλακας, που ήρθε να τον ζητήσει στο κελί του.
Τον έπιασαν την ημέρα που ζητούσε ψωμί…

5 Χαϊκού για 95 χρόνια

Κόμμα τ’ εργάτη
πλατάνι βαθύριζο
στέρεο κάστρο.

Αιώνα σχεδόν
ακούραστα μάχεσαι
δίκιο αγώνα.

Γράμματα τρία,
χιλιάδες οι μάρτυρες
ποτάμι το αίμα.

Το λάβαρο σου
σαν φωτιά και σαν αίμα
και σαν ελπίδα.

Μ’ ορμή το σφυρί
λεπίδι το δρεπάνι
ν’ αλλάξει η Γη.

Εγώ τη μάρκα μου δεν την αλλάζω…

-Κυρ Μήτσο, πιάσε ένα πακέτο ¨Σφυρί Δρεπάνι» άφιλτρα και το Ριζοσπάστη…

 

 

(Διαφήμιση από το Ριζοσπάστη 23/7/1924)

Καλεσμένοι στου… Ακάλεστου

«Ο καπιταλισμός τεντώνει τη θηλιά σου
μα εσύ τον κόσμο χτίζεις με το αίμα της δουλειάς σου»

Το όνομα του τραγουδοποιού Μάκη, ή αλλιώς του «Ακάλεστου», από την Θεσσαλονίκη, θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι γνωστό στο…Πανελλήνιο. Αλλά απ΄την άλλη αν σκεφτούμε πόσο κακή μουσική κατά μέσο όρο καταναλώνει το…Πανελλήνιο, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί μουσικοί σαν κι αυτόν δεν γίνονται γνωστοί στο ευρύ κοινό.Το σύστημα συνήθως προωθεί ονόματα που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέγεται καλό τραγούδι και στίχος, ποιοτικά χαρακτηριστικά δηλαδή όπως αυτά που προσφέρει απλόχερα η μουσική του «Ακάλεστου».

Σε μια συνέντευξη που έδωσε ο Μάκης μερικά χρόνια πριν, μάθαμε ότι πήρε το όνομα «Ακάλεστος» από ένα χαρακτήρα του Κώστα Βάρναλη,στο θεατρικό μέρος του «Φως που καίει». Εκεί ρωτάει ο Προμηθέας το Μώμο (δύο απ’ τα πρόσωπα του έργου-Το τρίτο είναι ο Χριστός):
«Πάλι εσύ; πούθε μου ξεφύτρωσες;» Και απαντάει ο Μώμος, αυτός είναι ο ρόλος μου! Να ξεφυτρώνω Ακάλεστος κι ανεπιθύμητος».
Αυτό που είναι «ακάλεστο» κι ανεπιθύμητο στις μέρες μας, είναι το τραγούδι με κοινωνικές-πολιτικές αναφορές και παροτρύνσεις. Έτσι βγήκε και τ’ όνομα. «Κάπως μπανάλ και άκομψο για τις εταιρείες και την αισθητική που πριμοδοτούν!» είπε σ’ εκείνη τη συνέντευξη ο Μάκης.

Η δημιουργία ενός κομματιού, όπως δηλώνει σε μια άλλη του συνέντευξη ο «Ακάλεστος», ξεκινάει από τη βασική ανάγκη: Το φόβο ότι τόσα ερωτήματα στη ζωή θα μείνουν αναπάντητα, χωρίς να ασχοληθεί κανείς μαζί τους! Τα φτιάχνεις τραγούδια και τα σώζεις απ’ την παραγραφή, oπως λέει ο ίδιος.
«Συνήθως, μου έρχεται μια φράση, που στο 99% των περιπτώσεων, λειτουργεί ως κατακλείδα στα κομμάτια μου. Και με βάση αυτή τη φράση, στίχο ή στροφή, χτίζω προς τα πίσω όλο το υπόλοιπο κομμάτι με έμμετρο στίχο. Ύστερα το μελοποιώ με κιθάρα ή μπάσο. Τα επιμέρους ενορχηστρωτικά τερτίπια έρχονται κατόπιν ή και παράλληλα. Κάποιες φορές κινούμαι αλλιώς. Μου έρχεται μια μουσική ιδέα, που θεωρώ αξιόλογη, και την ηχογραφώ με μεράκι, με όσα όργανα χρειάζεται. Αυτή η ηχογράφηση μπορεί να μείνει στο συρτάρι πολύ καιρό. Κάποια στιγμή που θα έχω γόνιμες σκέψεις, την παίρνω και τη ντύνω με στίχο. Το ενδιαφέρον είναι ότι κάθε τρόπος σύλληψης ενός κομματιού, έχει και διαφορετικά αποτελέσματα και επίδραση στην τελική μορφή του κομματιού. Αφήνει το στίγμα του. Ενώ, π.χ. στη μελοποίηση στίχων έχεις έναν λίγο-πολύ πιο τεχνητό ρυθμό (αφού τα ποιήματα γράφτηκαν έμμετρα), αφήνοντας μεγαλύτερη εξουσία στο στίχο, όταν προσθέτεις στίχους σε δοσμένη μουσική φόρμα, η μουσική είναι αυτή που οδηγεί το στίχο. Η έκπληξη που διαψεύδει τα παραπάνω είναι η πιο γλυκιά».

Για τα άλλα …μέλη του σχήματός του λεει: Ο «Γιαπωνέζος» είναι ένα πειθαρχημένο drum machine που μέχρι τώρα υπακούει στις εντολές μου! Ο «Παραγωγός» είναι η κοπέλα μου, που με κατευθύνει σε ζητήματα συνολικής αισθητικής. Είναι ο άνθρωπος που λέει: «cut!». Μουσική και στίχους γράφω εγώ, εκτός από το «Καμάρι ο Θοδωρής» που είναι σε στίχους του Κώστα Βάρναλη και το «Ποιον προσκυνάς» που είναι διασκευή πάνω στο κομμάτι «Who do you love» του George Thorogood, που κι αυτό με τη σειρά του είναι διασκευή στο ομώνυμο τραγούδι του Bo Diddley.
Κυκλοφορεί τα τραγούδια του σε cd, με την μέθοδο της…σίγουρης διανομής «από χέρι σε χέρι»,απόλυτα συνεπή με τα πιστεύω του:
«Ξεκίνησα να κάνω ερασιτεχνική δουλειά επειδή δεν πιστεύω ή δε με νοιάζει αν κάποια εταιρεία θα ενδιαφερθεί γι’ αυτό που κάνω. Έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες για το καθεστώς με τις εταιρείες και για το πώς μπορείς να καταλήξεις υπάλληλος των επιδιώξεών τους.
Η μουσική φτιάχνεται από ανθρώπους και απευθύνεται σε ανθρώπους. Δεν πρέπει να είναι έρμαιο της ταμπέλας ή της σφραγίδας που θα σου βάλουν οι εταιρείες και οι μανατζαρέοι τους. Γιατί στο τέλος αυτής της διαδικασίας, είναι πολύ πιθανό να πουληθείς σαν εμπόρευμα μιας χρήσης και κανείς να μην ενδιαφέρεται για τη μουσική σου, αλλά για το lifestyle που αυτή συνοδεύει.»

Από τα τραγούδια του «Ακάλεστου» θα ακούσουμε το «Καμάρι ο Θοδωρής» σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη και το «Καίγονται» σε ποίηση του Φώτη Αγγουλέ.

Το καμάρι ο Θοδωρής

Τούτ’ η κόλα που θωρείς
γράφει μέσα: «ο Θοδωρής
φρονημάτων υγιών
με γυναίκα και υιόν».

Έχει θέση και μιστό
και στομάχι αγέμιστο.
Λεύτερος εδώ κι εκεί
με ξεκούμπωτο βρακί.

Σε κουμούλα σκουπιδιώ
ψάχνει νά βρει με τα δυο
βρομισιά θανατερή
για τα σας, αριστεροί,

και να στείλει κάθε ορνίθι
«εις τον τόπον τον συνήθη»…
Παραπάτησε και μπλουμ!
πέφτει σ’ ανοιχτό λαγούμι.

Χαχανίζει ν’ απορείς
και φωνάζει απανωτά:
— Δε λερώθ’κε ο Θοδωρής,
λερωθήκαν τα σκατά!

Καίγονται

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά.
Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια,
έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια,
κι είναι δεμένοι με τη γη.

Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη,
μοχθούν για δυο πικρές ελιές, και μια μπουκιά ψωμί,
ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρω τους ανθοβολούνε οι κάμποι,
καίγονται κι απ’ τις φλόγες τους φωτίζεται η ζωή.

Tον «Ακάλεστο» μού τον γνώρισε η υπερβόρεια φίλη μου Elva, που έγραψε και το πιο πάνω ποστ, μετά από παράκλησή μου.
Περισσότερα τραγούδια του «Ακάλεστου» μπορείτε να ακούσετε εδώ και στο youtube

Να φχαριστάς το Κόμμα…

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ άνοιξε πλατιά
τη στράτα της ζωής,
πανώρια, φωτεινή.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σου ‘δωσε τη δύναμη
να υψώνεις τη γροθιά σου,
για την αλήθεια.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ αξίωσε ταμπούρια να πυργώνεις,
και να υψώνεις άπαρτα κάστρα
– κάστρα του δίκιου.

…Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ έμαθε Βαστίλλες να γκρεμίζεις,
και ν’ αγαπάς τους σκλάβους αδερφούς,
κι όλης της γης τους δουλευτές.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που σ’ έμαθε τον ήλιο ν’ αγαπάς
και τα λουλούδια.
Το Κόμμα, που σου ‘δωσε
της πάλης τη χαρά,
και της ζωής τον τόνο,
για να χτυπάς με το σφυρί
στ’ αμόνι της ειρήνης.

Να φχαριστάς το Κόμμα,
που γαλουχεί και βγάζει Μπελογιάννηδες,
για την παγκόσμια πανανθρώπινη ευτυχία!

Στο προηγούμενο ποστ αναρτήθηκε το ποίημα που έγραψε το 1974 η Ρίτα Μπούμη-Παππά για το ΚΚΕ.
Πάλι από το Ριζοσπάστη (19/12/2003) από την στήλη «Διακριτικά» αλλίευσα ένα ακόμα ποίημα για το Κόμμα, παλιότερο αυτή τη φορά.
Το ποίημα γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «Προς τη Νίκη» , που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στη μακρινή Τασκένδη.
Η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Προς τη Νίκη» πρωτοκυκλοφόρησε στο βουνό. Επανεκδόθηκε στην Τασκένδη της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν το Νοέμβρη του 1950. Μετά το 1956 μετονομάστηκε σε «Νέος Δρόμος».

«Γιατί, Κόμμα, επλάτυνες τη μικρή αγκαλιά μου…»

Την Κυριακή 17 Νοέμβρη 1974 έγιναν οι πρώτες μετά την μεταπολίτευση εκλογές στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ στις εκλογές αυτές κατέβηκε ως «Ενωμένη Αριστερά»  σε συνεργασία με την ΕΔΑ και το ΚΚΕ εσ.
Την μέρα εκείνη το μόλις ολίγων εβδομάδων «νομιμοποιημένο» ΚΚΕ γιόρταζε τα 56 χρόνια από την ίδρυσή του.
Σε σχετικό αφιέρωμα του Ριζοσπάστη, μαζί με άλλα κείμενα δημοσιεύτηκε κι ένα ποίημα της Ρίτας Μπούμη-Παππά με τίτλο «ΚΚΕ».
Στο ποίημα αυτό η Ελληνίδα λογοτέχνις  με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση περιγράφει τι σημαίνει για την ίδια το Κόμμα.
39 χρόνια μετά την ίδια ακριβώς σημασία έχει το Κόμμα για όλους εμάς τους Κομμουνιστές.

ΚΚΕ
Θα ψηφίσω το κόμμα που σύμβολο έχει
τα ιερά και πανάρχαια της δουλιάς εργαλεία
(αγροτιά που με τρέφεις, εργατιά που με ζεις)
τ’ αναστάσιμο ένδοξο άλικο λάβαρο
(σταυρωμένε λαέ μου, όρθιος πάλι στο μνήμα!)

Κόμμα πίστης που διώχτηκε με άγρια λύσσα
γιατί μοίραζε φως σε καλύβια και τρώγλες
γιατί σάλπιζε Ανάσταση στους Λάζαρους της γης.
Κόμμα σωστή ζυγαριά που μας έδειξε πρώτο
ποιοι μας κλέβουν στο ζύγι.
Κόμμα με το πιο καθαρό απ΄όλα μητρώο
Κόμμα του ιδρώτα, της στέρησης και της προσφοράς.

Κόμμα που μού’δωσε πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία
και μού’μαθε σε βάθος την έννοια έθνος.
Κόμμα με φάλαγγες σκοτωμένους αγγέλους
με Χριστούς ένοπλους επαναστάτες.

Κόμμα αναγέννησης, δημιουργίας.
Κόμμα χείμαρρος από άτρωτη αλήθεια
που ξεπλένει αμαρτωλές κοινωνίες
αιώνων εγκλήματα κι ακολασίες.

Κόμμα μήτρα που αδιάκοπα ανδρείους γεννάς
καμίνι που τη σάρκα μας την κάνεις ατσάλι
Κόμμα αλληλεγγγύης, μανδύα ζεστέ.

Κόμμα θυσίας στο βωμό πάντα πρώτο
δεκαετίες οι βόγγοι σου μες στις φυλακές
πορεία κάτω απ΄τ’ άστρα του Μαρξ και του Λένιν
σύναξη κατατρεγμένων και ταπεινών.

Κόμμα που ζητωκραύγασε όσο κανείς την Πατρίδα
μπροστά στ’ αποσπάσματα του φασισμού.
Κόμμα φρούριο της λευτεριάς μας
στα βουνά και στα χιόνια , στα λημέρια τα κλέφτικα
με σημαία λειωμένη στην τριβή των ανέμων
Κόμμα παράνομο κυνηγημένο
που ψάχναν να σ’ εύρουν γυμνασμένα σκυλιά.

Κόμμα μυριάδων πιστών σου προσφύγων
που προφέρουν Ελλάδα και τους πνίγουν λυγμοί
Κόμμα πόνου, αξιοπρέπειας, πόθου ειρήνης
Κόμμα αυταπάρνησης, πάθους , τιμής
Κόμμα όαση μες στη συναλλαγή και στο ψέμα
λάμψη που φώτισε την Ιστορία.

Κόμμα του Έλληνα μα και τ’ Ανθρώπου
του Ρήγα Φεραίου και του Βελουχιώτη
Κόμμα ζωής, Κόμμα πίδακας ελπίδας
Κόμμα ειρήνης, φιλίας, δικαιοσύνης
Κόμμα αναγεννήτρας ορμής, προκοπής.

Κόμμα γρανίτη, σε ψηφίζω ακόμα
γιατί μ’ έμαθες και ν’ αγαπώ την Πατρίδα
σεβαστά να τη γράφω με Π κεφαλαίο
γιατί, Κόμμα, επλάτυνες τη μικρή αγκαλιά μου
και πια μέσα χωράει η ανθρωπότητα όλη

Μάθε την αλήθεια! Το χώμα που πατάς, λευτέρωσαν με αγώνα ΕΑΜ-ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ!

Ένα βίντεο της ΚΝΕ για την 28η Οκτώβρη..

Κι ο φασισμός, φασισμός. Αλλά κι εμείς ένα έχουμε σύνθημα και τώρα όπως και τότε και πάντα: Απάνω του!

Το παρακάτω κείμενο του κομμουνιστή θεατρικού συγγραφέα,ποιητή,κριτικού,πεζογράφου, αλλά πάνω απ΄όλα αγωνιστή Βασίλη Ρώτα πρωτοδημοσιεύτηκε στα «Ελεύθερα Γράμματα με τον τίτλο «28 του Οχτώβρη 1940». Επαναδημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις 28 Οκτώβρη του 1981, με τίτλο «Εμπρός στον αγώνα – Πώς δέχτηκε η Αθήνα την είδηση για την κήρυξη του πολέμου», απ΄όπου και το αλίευσα. Σαν τίτλο διάλεξα να βάλω τις δυο συναρπαστικές και τόσο επίκαιρες αράδες από τον επίλογο του κειμένου.Τώρα που ο φασισμός ξαναθεριεύει αξίζει να ακουστεί και πάλι το σύνθημα: «Απάνω του!»

Πώς δέχτηκε η Αθήνα την είδηση για την κήρυξη του πολέμου

Εμπρός στον αγώνα 

Κατά τη συνήθειά μου να σηκώνομαι νωρίς, είχα βγει χαράματα στην αυλή. Ήρεμα άνοιγε τα μάτια της η ημέρα και κανένα απαίσιο σημάδι δεν προμήναγε τη θύελλα που ερχότανε. Τα μάγουλα της αβγούλας ροδίνιζαν ανάμεσα από τα σκορπισμένα σύννεφα που βόσκανε τον ουρανό. Τα κοκόρια λαλούσανε  κλαγγόφωνα, το μούγκρισμα του πρώτου τραμ είχε δονήσει τον αέρα της γειτονιάς και η τονάτη παιδιάτικη φωνή πρόσφερνε «ζεστά κουλούρια» στον έρημον δρόμο, όταν έξαφνα ένας ήχος φοβερός κι αναπάντεχος συντάραξε την ήρεμη ροή της ζωής. Ούρλιαξε η σειρήνα.

Ούρλιασμα δυνατό, τραβηχτό, επίμονο, ανεβοκατέβαινε όλη τη σκάλα της φρίκης. Στο πρώτο ούρλιασμα έμπαινε δεύτερο, τρίτο, από άλλες σειρήνες, κοντινές  και μακρινές, γινότανε ούρλιασμα κανόνας, ούρλιασμα φούγκα, στρίγγλικη μουσική, η μουσική που έμελλε για χρόνια να γδέρνει τα αφτιά των κατοίκων της πολιτείας και να τους κόβει το αίμα. Γιόμιζε η στρίγγλικη βουή τα ουράνια σαν για να ξεσηκώσει τους πεθαμένους της γης. Οι ζωντανοί πετάχτηκαν αλαφιασμένοι απ’ τα κρεβάτια τους.

Κλείσαμε πόρτες και παράθυρα να εμποδίσουμε έξω τη σατανική συναυλία που μας τριβέλιζε το μυαλό, κι ανοίξαμε το στόμα του διαλαλητή. Αυτό σφυρίζει κλέφτικα κι η εγγαστρίμυθη φωνή του λέει: «Προσοχή, προσοχή…», σύσταση ολότελα περιττή για εκείνη ίσα-ίσα τη στιγμή, που όλη μας η ύπαρξη είχε γίνει χίλια τεντωμένα αφτιά.

Έτσι ακούσαμε τη γνωστή μελοδραματική ιστορία για το μεγάλο «Όχι», που αν και ήτανε τόσο μεγάλο, ωστόσο ξεστομίστηκε μ’ ευκολία. Έτσι μάθαμε κείνο που με φόβο και τρόμο περιμέναμε από καιρό, πως μπαίναμε κι εμείς η Ελλάδα στον πόλεμο.

Δυο αμέσως συναισθήματα κούνησαν τα αίματά μας. Το ένα φρικιαστικό από τη θέα του πολέμου. Το άλλο φλογερό, σαν λίβας, που φύσηξε από την ολάνοιχτη πόρτα της ελπίδας για λευτεριά.

Τον ξαίραμε τον πόλεμο. Όχι από τις εφημερίδες. Τον είχαμε γνωρίσει καλά ζώντας από το Δώδεκα κι εδώθε, όλα αυτά τα δίσεκτα χρόνια, όλους τους οργισμένους μήνες, σε Μακεδονικούς κάμπους και Ηπειρωτικά βουνά, σε Θρακιώτικα ακρογιάλια και σε μεγαλοπολιτείες της Ευρώπης, σε λαγγαδιές νεκροσπαρμένες, σε ποτάμια αιματοβαμμένα, σε χωριά να τα τρώνε οι πυρκαγιές, σε πολιτείες να τις χαλάνε οι μπόμπες, σε έφοδες με τη λόγχη, σε τάφρους μάχης, σε κάστρα αντίστασης, σε στρατόπεδα αιχμαλωσίας, σε γιορτάδες νίκης.

Είχαμε γνωρίσει, είχαμε νιώσει με όλες τις αισθήσεις μας, με τον βρασμό του αιμάτου και το ανατρίχιασμα του τομαριού μας, με τα χτυποκάρδια από την πόλη και τους πόνους από τις λαβωματιές, και τους όλμους, και τα φλογοβόλα, τ’ ασφυξιογόνα και τα τανκς, και τα υποβρύχια και τ’ αερόπλανα και τις τορπίλλες και τις ρουκέτες… Είχαμε ιδεί μωροζώντανους ξεκαρκάλωτους να ζυμώνουν με τα ίδια τους τα δάχτυλα τα χυμένα μυαλά τους, ξεκοιλιασμένους να τρέχουν σκούζοντας, κρατώντας με τις χούφτες τους τα χυμένα άντερά τους, είχαμε δει άλλους να ξερνάνε τα πλεμόνια τους. Γνωρίζαμε τις μαυροφορεμένες χήρες και τα παραπονεμένα ορφανά, τους ζητιάνους ανάπηρους και τους νεόπλουτους μαυραγορίτες και εμπόρους των πολέμων.

‘Ολα τα γνωρίζαμε κι από όσα γνωρίζαμε η φαντασία μας έπλαθε τα όσα φοβερότερα έμελλε να γίνουν…

Κι όμως. Τη θανατίλα του Άρη του χαλαστή, την εσκέπασε η ζωηρή ελπίδα του αγώνα για λευτεριά.Το σύνθημα όλης της ζωής μας ήταν αισιόδοξο σάλπισμα: Απάνω του! Ένας είνε ο εχτρός. Απάνω του. Και πάλι και πάλι και πάντα: Απάνω του. Εμπρός στον αγώνα!

Με τον αγωνιστικό ρυθμό συνταιριαγμένο το βήμα, βγήκαμε στην πόλη. Όλη η Αθήνα έδειχνε συνεπαρμένη απ’ το ίδιο σύνθημα. Ο λαός δεν εδίστασε ούτε μια στιγμή για να πάρει την απόφασή του και να φωνάξει παρών. Τα σπίτια σήκωσαν σημαίες. Οι κεντρικοί δρόμοι κι οι πλατείες πλημμύρισαν από κόσμο ζωηρόν, που τρέχανε ο καθένας να παρουσιαστεί στη θέση του, και παρατώντας δουλιές και συνήθειες, φίλους και δικούς, ν’ αρματωθεί και να ξεκινήσει, έκαστος εφ’ ώ ετάχθη.

Οι ζωηρότεροι κι ανεβάσταγοι κι ανεύθυνοι είχανε κάμει κιόλας τα δικά τους. Είχανε σπάσει τα ιταλικά μαγαζιά.
Συναπαντιέμαι μ’ ένα θεατρίνο γνωστό μου. Ήταν έξαλλος: «Τους κάναμε σμπαράλια!». Τόνε μάλωσα για να τόνε συνεφέρω, λέγοντάς του πως είνε αλλού ο πόλεμος.

Παρακάτω βρέθηκα μύτη με μύτη μ’ ένα άλλον γνωστό μου, χρηματιστή: «Τώρα», μού λέει, «άλλος γίνεται πλούσιος, άλλος χάνεται». Τράβηξε το δρόμο του που θα τον έκανε πλούσιο, (όπως και τον έκαμε).

Μη έχωντας εγώ, απόμαχος πια, θέση στις γραμμές των αρμάτων, αλλά και μη μπορώντας να μείνω έξω από τον αγώνα, αποφάσισα κι έβαλα μπρος να οργανώσω ένα από τα δυο: Είτε ένα θίασο για το μέτωπο , είτε μια εφημερίδα για τα μετόπισθεν. Έδωκα κιόλα για δημοσίευση πρόσκληση να παρουσιαστούνε, όσοι θεατρίνοι δεν είχανε στρατιωτική υποχρέωση, στο θέατρο Κυβέλης για να συγκροτήσουμε θίασο για το μέτωπο.

Όλη την ημέρα ο πυρετός της Αθήνας ανέβαινε. Επίστρατοι έφευγαν. Αρματωμένοι στρατιώτες γιόμισαν τους δρόμους.

Τραγούδια πολεμικά αντηχούσανε στις ταβέρνες και τα διασκεδαστικά κέντρα. Θρήνοι αποχωρισμού ξεπετιόντουσαν απ΄τα σπίτια. Τα πιο τρελλά νέα κυκλοφορούσαν. Μα πάνω απ΄όλα κυριαρχούσε η αισιόδοξη ορμή του λαού, που όχι μόνο δεν έδειχνε δείλιασμα από τον φοβερόν αγώνα που έμπαινε η Ελλάδα, παρά αντίθετα πεποίθηση στη νίκη… Όλοι ειρωνευόντουσαν τους Ιταλούς.

Το βράδυ αργά γυρίζοντας στο σπίτι μου συνάντησα έναν που κουβάλαγε ένα τσουβάλι καφέ στο σπίτι του. Ήταν ο πρώτος μαυραγορίτης. Δε με θυμάται πια. Είνε σήμερα μέγας και πολύς. Πολλούς έκανε μεγάλους και τρανούς και τούτος ο πόλεμος.
Κι ο φασισμός, φασισμός. Αλλά κι έμείς ένα έχουμε σύνθημα και τώρα όπως και τότε και πάντα: Απάνω του!

Η «Νέα Ελλάς» σε 140 χαρακτήρες

Νέα Ελλάς

*Πολίτευμα: Βενιζελωμένη Σαμαρική Δεινοκρατία

*Θρήσκευμα: Μνημονιακό

*Νόμισμα: Ανβρώ

*Πληθυσμός: Φθίνων

*Έκταση: ‘Ο,τι αφήσουν απούλητο

Λέξεις Διπλής Ανάγνωσης

Στα λεξικά του μέλλοντος πρέπει οπωσδήποτε να προστεθεί μια ειδική κατηγορία λέξεων διπλής ανάγνωσης, που θα περιγράφουν ικανοποιητικά πρόσωπα και καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.
Και πρώτος εγώ θα προτείνω μερικές:

• Δη(θεν)μοκρατία
• Δη(θεν)μοσιογραφία
• Δη(θεν)μοσκοπήσεις
• Νέα Δη(θεν)μοκρατία
• Δη(θεν)μοκρατική Αρ(μαγεδων)ιστερά
• Πανελλήνιο Σοσιαλ(ηστρικο)ιστικό Κίνημα
• Χρυσύ(φιλη) Αβ(λενόρροια)γή
• Σύντα(χα μου)γμα
• Μετα(χα μου)ρυθμίσεις
• Παπού(είναι η Δημοκρατία οέο;)λιας
• Ανά(θεμα το γονιό τους)πτυξη
• Μεροκά(τακαημενο)ματο
• Σαξές(και ξερός)στόρι
• Άδω(λφος)νις
• Κεδίκογ(κεμπελς)λου
• Κεδίκογλου(λού)
• Ενημέ(να μού λες;)ρωση

Μπορείτε να προτείνετε τις δικές σας λέξεις. Τριμελής επιτροπή σοφών, από 10-20 μέλη της Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών της Μπλογκοσλοβακίας θα κρίνει ποιες λέξεις μπορούν να συμπεριληφθούν σε μελλοντικές εκδόσεις του «Λεξικού Διπλής Ανάγνωσης»

Της ΕΡΤ

Μια κυβέρνηση ανυποφ-
τρικομματικός συφ-
δράκουλας με μαύρη μπ-
νέους φόρους βάζει αβ-
και χαράτσια τρικουβ-
με τους φασίστες κάνει φλ-
με την αλήθεια έχει ντ-
βρήκε λαό ανεξεγ-
και τού έκοψε την 

 

Ρεφρέν
(γραμμένο στα σχόλια από τη Φεγγαρένια)

Να σηκωθούν οι ανεξεγ
να γίνει γλέντι τρικουβ
να βρουν οι πάνω άλλο ντ
και όχι μόνο με την !

Μικρή Πικρή Αγγελία

Αναζητώ σχολιαστές
με προϋπηρεσία
αιτήσεις γίνονται δεκτές
εννέα μέχρι μία.

Με σχόλια ποιοτικά,
χιούμορ ανυπερθέτως,
πληρώνουμε κανονικά
κι όχι στο νέο έτος.

Δεκτοί  και οι λακωνικοί
μα κι οι πολυλογάδες,
οι αθυρόστομοι δεκτοί
δεκτοί και οι λαπάδες.

Κυρίες με τα γαλλικά
δεχόμαστε, κι αλάνια,
όμως δεν κάνουμε δεκτά
τσόκαρα και τσογλάνια.

Τους θέλω πάντα συνεπείς
παρόντες κάθε μήνα.
Kι άμα δεν βρω ιθαγενείς
θα φτάσω ως την Κίνα.

Έτσι παιδιά μου αγαπητά
έστω και με το ζόρι
θα κάνω σαν τον Σαμαρά
το μπλόγκ μου σαξές στόρι.

Απομνημονεύματα γεγραμμένα εντός δέκα λεπτών.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο αθηναϊκό οικογενειακό-φιλολογικό περιοδικό «Ευτέρπη» του Γρηγορίου Καμπούρογλου, στο τεύχος αρ. 51 του 1849.
Ελπίζω η καθαρεύουσα του 19ου αιώνα και ίσως οι 4-5 άγνωστες λέξεις που τυχόν συναντήσετε, να μην σας εμποδίσουν να απολαύσετε το χαριτωμένο και πανέξυπνο αυτό κείμενο των απομνημονευμάτων του Ρώσου κόμη Φιόντορ Βασίλιεβιτς Ροστόπσιν (1763- 1826). 

Απομνημονεύματα γεγραμμένα εντός δέκα λεπτών.

Τα απομνημονεύματα ταύτα είναι άρχοντος τινός Ρώσσου, του κόμητος Ροστόπσιν, όστις, ων διοικητής της Μόσχας επί της εισβολής εις Ρωσσίαν του Ναπολέοντος, απεθανάτισε τ’ όνομά του δια της ηρωϊκής πυρπολήσεως της μεγαλοπρεπούς ταύτης πόλεως. Τα απομνημονεύματα ταύτα γεγραμμένα μετά πολλής αγχινοίας, χαρακτηρίζουσι τον αρχοντικόν εν γένει βίον παντός τόπου και τα ήθη της Ευρωπαϊκής κοινωνίας ου μόνον κατά την εποχής του Ροστόπσιν αλλά και κατ’ αυτήν την ενεστώσαν.

Απομνημονεύματα

Κεφάλαιον Α’
Η γέννησίς μου.

Εν έτει 1763, την 13 Μαρτίου εξήλθον του σκότους εις το φως. Μ’ εμέτρησαν, μ’ εζύγισαν, μ’ εβάπτισαν.  Εγεννήθην χωρίς να γνωρίζω διατί, και οι γονείς μου ευχαρίστησαν τον θεόν αγνοούντες τίνος ένεκεν.

Κεφάλαιον Β΄
Η αγωγή μου

Μ’ εδίδαξαν παντός είδους πράγματα και διαφόρους γλώσσας. Επειδή δε ήμην αρκετά αγύρτης και απερίσκεπτος ελογιζόμην μεταξύ των σοφών. Η κεφαλή μου έγινεν ως βιβλιοθήκη τις ατελής, της οποίας εκράτουν εγώ τας κλείδας.

Κεφάλαιον Γ’
Τα παθήματά μου

Ετυραννήθην υπό των διδασκάλων μου, υπό των ραπτών μου, οίτινες μ’ έκαμνον στενά ενδύματα, υπό των γυναικών, της φιλοδοξίας, της φιλαυτίας, της ανωφελούς μεταμελείας, των βασιλέων και των αναμνήσεων.

Κεφάλαιον Δ΄
Στερήσεις

Εστερήθην των τριών μεγάλων απολαύσεων του ανθρωπίνου γένους, της κλοπής, της λαιμαργίας και της αλαζωνείας.

Κεφάλαιον Ε’
Εποχαί αξιομνημόνετοι

Εις το τριακοστόν έτος της ηλικίας μου παρητήθην του χορού, εις το τεσσαρακοστόν του ν’ αρέσκω εις το ωραιον φύλλον, εις το πεντηκοστόν του να φροντίζω περί της κοινής γνώμης, εις το εξηκοστόν του να σκέπτωμαι, και έγεινα αληθής σοφός, ή εγωϊστής, όπερ συνώνυμον.

Κεφάλαιον ΣΤ’
Αι έξεις μου

Ήμην πείσμων ως ημίονος, ιδιότροπος ως γυνή φιλάρεσκος, εύθυμος ως παιδίον, νωθρός ως ο βραδύπους, δραστήριος ως ο Βοναπάρτης και τα πάντα, κατά θέλησιν.

Κεφάλαιον Ζ’
Ουσιώδης απόφασις.

Μη δυνηθείς ποτέ να γίνω κύριος της φυσιογνωμίας μου, αφήκα το στόμα μου απύλωτον και απέκτησαν την κακήν έξιν να συλλογίζομαι μεγαλοφώνως. Τούτο μ’ επροξένησε ευχαριστήσεις μεν τινάς, πολλούς δε εχθρούς.

Κεφάλαιον Η’
Τι ήμην και τι ηδυνάμην να γίνω.

Ήμην πολλά αισθαντικός εις την φιλίαν, εις την εμπιστοσύνην, και εάν εγεννώμην εις τον χρυσούν αιώνα ήθελα είσθαι βεβαίως κάλλιστος άνθρωπος.

Κεφάλαιον Θ’
Αρχαί σεβασταί

Ουδέποτε ανεμίχθην εις οποιονδήποτε υπανδρείαν ή σκευωρίαν. Δεν εσύστησα ποτέ εις ουδένα ή μάγειρον ή ιατρόν, επομένως δεν επεβουλέθην την ζωήν κανενός.

Κεφάλαιον Ι’
Αι κλίσεις μου

Εκ των χρωμάτων με ήρεσκεν το κυανούν· εκ των εδεσμάτων το βοδινόν με χράνον, εκ των ποτών το καθαρόν ύδωρ. Εκ των θεαμάτων η κωμωδία και τα έμβολα (farces). Εκ των ανδρών και γυναικών, οι έχοντες φυσιογνωμίαν ανοικτήν και εκφραστικήν. Ηγάπων τας μικράς συναναστροφάς, τον περίπατον εις τα δάση, Είχον ακούσιον τινά λατρείαν προς τον ήλιον και η δύσις του μ’ επροξένει συνεχώς μελαγχολίαν. Οι κυφοί και των δύο γενών είχον δι’ εμέ θέλγητρόν τι, όπερ ουδέποτε εδυνήθην να εξηγήσω.

Κεφάλαιον ΙΑ’
Αι αντιπάθειαί μου

Απεστρεφόμην τους ανοήτους και τους ουτιδανούς, τας ραδιούργους γυναίκας, αίτινες προσποιούνται την ενάρετον· δεν ηδυνάμην να υποφέρω την προσποίησιν, και θρύψιν, και ησθανόμην οίκτον δια τους ψιμυθιζόμενους άνδρας τε και γυναίκας· είχον αποστροφήν προς τους ποντικούς, τα ποτά, την μεταφυσικήν και το ραβάρβαρον, και ησθανόμην φρίκην προς την δικαιοσύνην και τα λυσαλαία ζώα.

Κεφάλαιον ΙΒ’
Ανάλυσις του βίου μου

Αναμένω τον θάνατον άνευ φόβου, ως και άνευ ανυπομονησίας. Η ζωή μου υπήρξε κακόν μελόδραμα με λαμπράς παραστάσεις, εις άς διεδραμάτισα τους ήρωας, τους τυράννους, τους ερωτικούς, τους ευγενείς πατέρας, ουδέποτε όμως τους υπηρέτας.

Κεφάλαιον ΙΓ΄
Αμοιβαί του Ουρανού.

Η μεγάλη μου ευτυχία πηγάζει εκ του ότι είμαι ανεξάρτητος των τριών ατόμων, άτινα διέπουσι την Ευρώπην.
Επειδή είμαι αρκετά πλούσιος, έχω εστραμμένα τα νώτα προς την πολιτικήν και είμαι αρκετά αδιάφορος προς την μουσικήν, δεν έχω επομένως τίποτε να μοιράσω μετά του Ροτσίλδ, του Μέτερνιχ και του Ροσσίνη.

Κεφάλαιον ΙΔ’
Ο επιτάφιός μου

Αναπαύεται ενταύθα
την ψυχήν κεκορεσμένος
την καρδιάν εξηντλησμένος
και την σάρκαν εκνευρισμένος
γέρων τις κεκοιμημένος
δούλος του Θεού…
Διαβάτα πάρελθε!

O Μάϊος των δανείων και των ευδαίμονων ναρκίσσων

Στην εφημερίδα «Σκριπ» στο φύλλο της 8ης Μαϊου του 1895 δημοσιεύτηκε  το παρακάτω ποίημα, που διεκτραγωδεί τα βάσανα της βουτηγμένης στα χρέη, τότε όπως και τώρα, πτωχευμένης πατρίδας μας

Ο Μάϊος
(Σύγχρονος Παρ-ασχ-ωδία)

Δρέψατε πάλιν δανεισταί, τους τόκους των δανείων
στα χρηματοκιβώτια των αδειανών ταμείων
και την Ελλάδα στέψατε, ήτις ως άνθος φθίνει
και κόπτει τόκους απηνώς… την πέθαναν εκείνοι!

Ήτο δανείων εορτή ο μήνας του Μαϊου,
η Άνοιξις της φύσεως και κάθε βαλαντίου…
Φεύ, την καρδίαν μου αυτή η εορτή ξεσχίζει,
όταν την μαύρην πτώχευσιν του κράτους μ’ ενθυμίζει!

Τον Μάϊον σας, δανεισταί κακόμοιροι χαρήτε,
πριν νέφη χρεωκοπικά νεώτερα ιδήτε…
Οίμοι, ο βίος των κρατών δεν είνε ίδιος πάντα,
πληρώναμεν ακέραια, πληρώνουμε τριάντα!

Δεν είν’ ο βίος Μάϊος αιώνια, δεν είνε…
Μ’ απεσταλμένους δανειστών γεμίζουν αι Αθήναι.
Η πίστις μας επέταξεν σαν αστραπή ταχεία
και η ταλαίπωρος Ελλάς εμπήκεν εις τ’ αρχεία !…

Όπως δηλώνει και ο υπότιτλος (σύγχρονος παρ-ασχ-ωδία), το ποίημα αυτό είναι παρωδία ενός γνωστότατου ποιήματος του ρομαντικού ποιητή Αχιλλέα Παράσχου, που είχε πεθάνει λίγους μήνες πριν.

Δρέψατε πάλιν, ερασταί ευδαίμονες, ναρκίσσους
Eις του Mαΐου τους φαιδρούς κ’ ευώδεις παραδείσους,
Kαι την παρθένον στέψατε, ήτις ως άνθος κλίνει·
Eγώ δεν κόπτω, δι’ εμέ απέθανεν Eκείνη!

Δεν κόπτει ο ανέραστος μυρσίνης κλώνα πλέον·
Xλευάζει την οδύνην του το άνθος το ωραίον.
Eκ τάφου μόνον δύναται κυπάρισσον να δρέψη,
Έν άλλο μνήμα με αυτήν, το στήθος του να στέψη…

Eίναι ανθέων εορτή, η πρώτη του Mαΐου,
Tο άσμα της νεότητος, η άνοιξις του βίου.
Φευ· την καρδίαν μου αυτή η εορτή ξεσχίζει,
Kαι άλλην πρώτην εις εμέ Mαΐου ενθυμίζει.―

Tον Mάιόν σας, ερασταί τρισόλβιοι, χαρήτε,
Πριν νέφη φθινοπωρινά ερχόμενα ιδήτε…
Oίμοι, δι’ όλους ο αυτός επροωρίσθη βίος·
Mίαν στιγμήν με έρωτα, και μόνοι αιωνίως!

Mόνοι! αλλ’ όχι και χωρίς ανάμνησιν καμμίαν·
Tυφλοί, μ’ ενθύμησιν φωτός εις νύκτα αιωνίαν.
Eις μίαν της καρδίας μας γωνίαν επιζώντες,
Ως υπνοβάται βαίνομεν κ’ υπάρχομεν απόντες!

K’ εγώ ηγάπησα ποτέ, κ’ εγώ αντηγαπήθην,
Aλλά την ελησμόνησα, αλλά ελησμονήθην.
Δεν είναι ο βίος Mάιος αιώνια, δεν είναι·
Mαραίνονται κ’ αι ανθηραί του έρωτος μυρσίναι,
Kαι η νεότης μας πετά ως αστραπή ταχεία,
Ως ώρα σταθερότητος εις στήθη γυναικεία!…

Το ποίημα αυτό του Αχιλλέα Παράσχου, μελοποιημένο και τραγουδισμένο από τον δημοφιλή εκείνη την εποχή στην ελληνική πρωτεύουσα τραγουδιστή και κιθαρίστα Ζαΐμη, ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στους Αθηναίους και Αθηναίες.
Όταν πέθανε ο Ζαΐμης, ο Παράσχος του έγραψε ένα επιτύμβιο στο οποίο μνημόνευε τον τραγουδιστή και κιθαρωδό ως «αηδόνι, στης κιτριάς τα φύλλα γεννημένο».
Όμως, η ατυχής(ή μήπως όχι;)έμπνευση του Παράσχου να προτρέψει τους εραστές να αναζητήσουν Μάη μήνα νάρκισσους, ένα λουλούδι που ανθεί μόνο Φθινόπωρο και Χειμώνα, έγινε αφορμή να δέχεται ο ποιητής τα ειρωνικά σχόλια των λογοτεχνικών κύκλων για αρκετά χρόνια, ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Σε πρωτομαγιάτικο χρονογράφημα του 1921 στην εφημερίδα «Εμπρός»  διαβάζουμε σχετικά:

Εξ αφορμής των δύο πρώτων στίχων του ποιήματος (Δρέψατε πάλιν ερασταί ευδαίμονες ναρκίσσους, εις του Μαϊου τους τερπνούς κι ευώδεις παραδείσους), δεν το μνημονεύουν κάθε χρόνον οι χρονογράφοι των ελληνικών εφημερίδων,όλων των κλίσεων, των ηλικιών, και των αποχρώσεων, παρά διά να φαιδρυνθούν με την άγνοιαν του ποιητού υποπεσόντος εις ασυγχώρητον λάθος τού να τοποθετήση τους ναρκίσους εις τον μήνα Μάιον, ενώ -είναι ικανοί να σας είπουν- και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου το γνωρίζουν ότι νάρκισσοι δεν υπάρχουν εις την πρωτομαγιάν, διότι εμφανίζονται, κατ’ απαράβατον κανόνα φθινόπωρον και χειμώνα.

Ο χρονογράφος βέβαια του «Εμπρός» στο τέλος «αθωώνει» τον ποιητή, ανακαλύπτοντας με την βοήθεια του τότε επιμελητή του Βοτανικού Μουσείου Δημάδη, ότι εκτός από τον χειμερινό και φθινοπωρινό νάρκισσο τον αποκαλούμενο κυπελοφόρο ή και tazetta, υπάρχει και ο «ποιητικός νάρκισσος (Narcisus poeticus)» που ανθεί και τον Μάϊο.
Έτσι, η βοτανική επιστήμη και ο «ποιητικός νάρκισσος» δικαίωσαν έστω και μετά θάνατον τον ποιητή…