Από το χρατς του γραμμοφώνου στο κλικ του υπολογιστή…
Στο χθεσινό BHMAGAZINO (σελ 18) η Μαριλένα Αστραπέλλου έχει ένα ρεπορτάζ για τον Clifford Bolling, ένα 57χρονο Αμερικάνο από το Πόρτλαντ, που εδώ και 12 χρόνια συλλέγει δίσκους 78 στροφών. Η συλλογή του αριθμεί ήδη 3739 δίσκους και όπως όλοι οι συλλέκτες ο Clifford τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στα αποκτήματά του. Ο ίδιος εξηγεί την αδυναμία του λέγοντας ότι σ’ αυτούς τους δίσκους των παλιών γραμμοφώνων «υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος μουσικής που δεν ακούει πλέον κανείς»
Ο Clifford έχει μετατρέψει τα 78άρια του σε mp3 και μοιράζεται κατά κάποιο τρόπο την συλλογή του με όλους μας μέσα από την ιστοσελίδα του (http://78records.cdbpdx.com).
Η συλλογή του περιλαμβάνει κυρίως αμερικάνικα τραγούδια, αλλά έχει και ηχογραφήσεις αραβικής, γιαπωνέζικης αλλά και (ναι, ναι!) ελληνικής μουσικής. Τους ελληνικούς δίσκους τους αγόρασε από ένα ηλικιωμένο Έλληνα, που τους είχε για δεκαετίες αποθηκευμένους στο γκαράζ του σπιτιού του.
Πρόκειται για 120 δίσκους με ελαφρά, λαϊκά, ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια. Κι αν μη τι άλλο, είναι ενδιαφέρον να βρίσκει κανείς στην ιστοσελίδα ενός Αμερικάνου, τραγούδια με τις φωνές των Βέμπω, Γούναρη, Στέλλας Γκρέκα, Στράτου, Στελλάκη, Γιώτας Λύδια, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Μητσάκη κ.α
Εδώ και αρκετή ώρα περιπλανιέμαι στη σελίδα του Clifford, έχοντας αρχίσει φυσικά από το ελληνικό τμήμα της συλλογής του. Δεν το κρύβω ότι έχω πάθει ένα κόλλημα με το τραγούδι «Μουσμέ» και με την φωνή της τραγουδίστριας Μαρίας ΚΑΡΕΛΑ (άγνωστο αν είναι Καρελά ή Καρέλα). Είναι, όπως γράφει πάνω στον δίσκο, από την οπερέτα «η πρωτευουσιάνα».
Ακούστε το, με το απαραίτητο χριτσχράτς που με ξετρελαίνει:
Η ίδια τραγουδίστρια τραγουδάει με τον ιδιαίτερο τρόπο της και την θρυλική «Μισιρλού»:
Κλείνοντας, να επισημάνω 2 πράγματα: ένα φαιδρό και ένα αστείο.
Το φαιδρό, είναι ότι η κυρία Μαριλένα Αστραπέλλου, δεν αναφέρει πουθενά στο άρθρο της το πιο βασικό πράγμα: την διεύθυνση της ιστοσελίδας του Κλίφορντ Μπόλινγκ. Θα μου πείτε, ο δαίμων της φωτοσύνθεσης… Ας του το φορτώσουμε κι αυτό λοιπόν.
Το αστείο, είναι η προσπάθεια που κάνει ο Κλίφορντ να μεταφράσει τους τίτλους κάποιων ελληνικών τραγουδιών με την βοήθεια προφανώς των αυτόματων μεταφραστηρίων. Γέλασα πολύ με την απόδοση του τίτλου του τραγουδιού «μούπανε τα γιούλια» ως «I LOOK GOOD IN THAT». Προφανώς το μεταφραστήρι μπέρδεψε το «μου (εί)πανε» με το «μου πάνε».
Τέλος (και τώρα κυριολεκτώ λέγοντας τέλος. Κλείνω και πάω να… ψαχουλέψω τους 3739 δίσκους του Κλιφορντ), όπου σας ζητήσει κωδικό για να μπείτε κάπου στην σελίδα, προσέξτε ότι δίνει :
Username: New090908
Password:654321
😀
κι εμένα με τρελαίνει το χρατς από τους δίσκους !!!
Εξαιρετικό
(δεν σχολιάζω το..δαίμονα, πάω να κατεβάσω τραγούδια! )
Καλημέρα 🙂
Δηλάδή τα γιούλια είναι in that;;;
😮
1. τα χρατς είναι… είναι… η μαγεία όλη!
2. Το είδα και εγώ στο περιοδικό αλλά δεν έδωσα και τόση σημασία. Μετά την υπόδειξη σου, το έψαξα… Δίνεις εγκυρότητα σύντροφε…
@Nατάσα: Αφήνεις ολόκληρο δαίμονα ασχολίαστο; Μα δεν είναι χαζό, να γράφειολόκληρο άρθρο για μια ιστοσελίδα και να μην αναφέρει την διεύθυνσή της;
@Darthiir: γιούλια, γιου νόου… Πώς το λέτε εσείς εντώ στο Ελλάντα, γιατί ξέχασα πώς το λέμε εμείς στο Αμέρικα.
@ Cypriotcommunist: «Δίνεις εγκυρότητα σύντροφε»…
Αυτό θα το κάνω σλόγκαν!
Ακόμα γελάω…
Θένξ
Τώρα που τα κατέβασα, μπορώ να σχολιάσω -αίσχος!
🙂
(και δείχνει, αν δεν είναι «δαίμονας, το πόσο μακρυά ειναι ακόμα πολλοί από τον κόσμο του νετ… )
γιατί γελάς…; αν καθόμουνα να δίνω σημασία σε κάθε άσχετο που γράφει στα περιοδικά δεν θα έκανα άλλη δουλειά. Δίνεις σημασία σε κάποιον που ξέρεις ότι το κατέχει το θέμα… Το δοκίμασα όταν το πρότεινες και τελικά άξιζε…
υ.γ. αν θυμάμαι καλά ήσουν φιλοξενούμενος μια φορά στην εκπομπή «Με μια αόρατη κλωστή» στον 902;
@cypriotcommunist:
(Γελάω, επειδή μου άρεσε)
Στην εκπομπή που λες κι εγώ ακροατής ήμουν. Άλλοι red bloggers είχαν παρευρεθεί και τα πήγαν μια χαρά
@ Νατάσα: Βαθιά νυχτωμένοι…Mαύρα μεσάνυχτα λέμε.
Μη κοιτάς εμάς που γεννηθήκαμε με το λάπι-τοπ στην αγκαλιά και το δάχτυλο στο enter.
:p
Θα κολλήσω κι εγώ μου φαίνεται με αυτή τη σελίδα!
Πού πας και τα ανακαλύπτεις βρε Αλουφάνη!
Πραγματικά υπέροχο το χρατς!
Kαταπληκτικό εύρημα. Έχω κολλήσει κι εγώ να το εξερευνώ.
Σέασε, βρε το κορίτσι, σέασε να το βάλει το λλλινκ 🙂
Αχ τσιγγούνα, Μαριλένα
τα θυμάσαι ένα ένα
Δωκε τα μας μαζεμένα
για θα σεάσουμε και σένα
Σε ρυθμό σουσουράδα σουσουράδα, ψεματα μου λες αράδα, το δίνει ο Κλίφορντ!
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση για τους παλαιούς αυτούς δίσκους με το χαρακτηριστικό «χρατσάνισμα»…
΄Εχει κουβαλήσει ο Γλάρος μου ένα παλαιό γραμμόφωνο αυτού του τύπου και είναι να μην αρχίσει με τη Λιλή…
;-)))
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Σ’ ευχαριστώ. Τίποτε άλλο.
Καλό αποκαλόκαιρο.
Θα προστεθούν με χαρά στην συλλογή μου.. Δεν τρελαίνομαι για τα σκρατσ-σκρουτσ αλλά δεν με χαλάνε κιόλας! 🙂
Άσχετο αλλά ρίξτε και μια ματιά στο νέο μου blog:
Τα λέμε..
Μαγεία. Με γύρισες 3 δεκαετίες πίσω τότε που πιτσιρικάς άκουγα 45αράκια και 33άρια (78 δεν είχαμε) από ένα παλίο γαλλικό «πικαπ» (της… πασίγνωσης φίρμας Tepaz) μαζί με τη μυρωδιά των πυκνωτών και των λυχνιών και το απαραίτητο βουητό του μόνιτορ.
Φλας μπακ στα 70s. 🙂
Ειδικά το κρίτς κράτς είναι μοναδικό… Αυτό το τέλειο που αναζητούμε μπορεί να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία τελικά….
Γενικά μου αρέσουν τα πράγματα που έχουν το άρωμα του χρόνου επάνω τους…
Καλημέρα φιλε μου.Εχω στο υπόγειο κάτι τέτοια υπολοιπα του χρόνου που μου αρέσουν και κατεβαίνω για να τα ξεσκονίσω
@ Ριτσάκι μου, ξεσκόνισε καλά, έρχομαι να στα «περιποιηθώ» 😉
😆
@ Γατί: λίγο να έχεις την «πετριά» με τα παλιά, κολλάς.
🙂
Όσον αφορά την «ανακάλυψη», όλη η δόξα ανήκει στην κυρία Μαριλένα Αστραπέλλου και στο ΒΗMAGAZINO… Εγώ από εκεί το διάβασα και αποφάσισα να το ψάξω.
@SK: Καλές εξερευνήσεις…
Ψάχνοντας κι εγώ γενικά την σελίδα του Κλίφορντ, είδα ότι ο άνθρωπος είναι μανιώδης συλλέκτης, και όχι μόνο δίσκων. Συλλέγει από πλαστικές φιγούρες Μίκυ Μάους μέχρι και παλιές παγίδες άγριων ζώων.
@ Ρούλα: Ωραία η σουσουράδα!
Το ξέχασε ή το έφαγε ο δαίμων του τυπογραφείου;
(Μέχρι να καταλάβω ότι σεασε=ξέχασε, σπατάλησα 1,5 κιλό φαιά ουσία… Χαχαχαχα )
@ Γλαρένια : αν ψάξεις στα κομμάτια του Κλίφορντ θα δεις ότι έχει και μια εκτέλεση της Λιλή Μαρλέν…
@ Πρεσβύωψ: χαίρομαι που σου άρεσε.
Καλές εξερευνήσεις.
@ Nίκο: Καλώς ήρθες στα blog. Καλή αρχή και καλύτερη συνέχεια σού εύχομαι.
@ Αμετανόητε: Τepaz και τέζα όλοι…
Σαν μάρκα για εντομοκτόνο ακούγεται αυτό.
🙂
@ Άννα: Aκριβώς, αυτό το άρωμα του χρόνου, προσθέτει συναισθηματική αξία στα πράγματα.
Τα καινούργια, είναι απλώς πράγματα. Ή όπως τα λέμε τώρα …gadgets.
@ Ρίτσα: Κάποιο κομάντο, μου είπε ότι σκέφτεται να κάνει επέλαση στο υπόγειό σου για να εξερευνήσει τι είναι αυτά τα «κάτι τέτοια» που έχεις κρυμμένα και (ξε)σκονισμένα εκεί στα ανήλιαγα μπουντρούμια των νοτίων προαστίων….
@Νατάσα: Μη καρφώνεσαι λέμε… Εγώ έγραψα γενικώς και αορίστως για «κομμάντο» κι εσύ πας και καρφώνεσαι μόνη σου!
Απαπαπα!
😆 😆
[Θα πάω, αφού!]
πολύ καλό. Το έψαξα με τις ώρες!
Ευχαριστούμε
α! τι ωραία ανακάλυψη!
Από την εισαγωγή για το διήγημα Life in the groove του Ian Watson :
» . . .Μέρος της μαγείας του βινυλίου (ή μέρος του λόγου που αντικαταστάθηκε από τα γυαλιστερά CD) είναι η ελαφριά υποβάθμιση της ποιότητας του ήχου του, η αύξηση του θόρυβου, και τα περιστασιακά «τσακ» και «σκρατς» καθώς κάποιο ίχνος σκόνης ενσωματώνεται για πάντα στο βινύλιο κάτω από την πίεση μιάς διαμαντένιας ακίδας πάνω στο πλαστικό.
Μιας και το 90 % της σκόνης που κυκλοφορεί σε ένα σπίτι προέρχεται από νεκρά ανθρώπινα κύταρα, αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα από τα «τσακ» και τα «σκρατς» που ακούμε οφείλονται στο ότι κάποιο κομμάτι του εαυτού μας γίνεται ένα με την μουσική …»
Ισως αυτό είναι που με κάνει να προτιμώ το βινύλιο…
Ithela na ksera pou ta briskeis…
eisai foberos!
foberoi eiste κι οι δυο! θενκς 4 δε μεμορις!!!
εχω την ελληνικη μισιρλού σε 45αρι στο τζουκ μποξ μου!!!
καλο σου-κου
και παλι ευχαριστω για τις βινιλιακές αναμνήσεις που μου ξύπνησες!
http://www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Όντως υπέροχη αίσθηση…σαν να σε ταξιδεύει η μουσική στον χρόνο…
Αργά, το ξέρω, αλλα πρέπει:
Καλώς ήρθες απο τη μακρά απουσία σου! 🙂
Μου φτιαξες την Κυριακή…Πάω να χαθώ στα βινύλια! Καλημέρα!
Σπουδαία συλλογή, όπως ενδιαφέρουσα είναι και η συλλογή άρθρων του http://www.champions-league.gr
Τωόντι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟ !!!
Με τον τίτλο «Η Πρωτευουσιάνα» ανέβηκε το 1924, στο θέατρο «Κεντρικόν» (…βρισκόταν στην οδό Κολοκοτρώνη) μια επιθεώρηση, στην οποία τη μουσική είχε γράψει ο Γρηγόρης Κωνσταντινίδης (…από εκεί και το γνωστό «Ο έρως χρόνια δεν κοιτά») Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν πρόκειται για το ίδιο έργο, αλλά θα το ψάξω. Ακούστε άλλη μια «Μουσμέ» από τον Alfonso Ortiz Tirado :
ΥΓ. Εξαιρετικά εύστοχο και το σχόλιο του «πανωλεθρίαμβου»… έτσι νομίζω κι εγώ !
Χαίρομαι αφάνταστα, που βρήκα ανθρώπους με την ίδια «πετριά» !!! Θα σας συστήσω και στον έτερο ρετροπόντικα, τον συνιστολόγο μου Παυσικραίπαλο… αυτός κι αν είναι «πετροβολημένος» !!! 🙂