Σ’ έσβησε η Ανατολή…
07/01/2009
Η Μαρία Δημητριάδη έσβησε σήμερα στα 58 της χρόνια.
Μας άφησε για συντροφιά τα τραγούδια της, για να θυμόμαστε την λαμπρότητα της φωνής της και την σεμνότητα του βίου της.
Ένα από τα πολλά τραγούδια της που με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω: «Ήσουνα φεγγάρι» (Γιώργου Σταυριανού-Λευτέρη Παπαδόπουλου)
Πράσινο σκοτάδι απ’ τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
πού‘μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί
Κόκκινο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι
πνέει στα παλιά μου τα χαρτιά
όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει
για να το πετάξω στη φωτιά
Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί
πέταξα ψηλά για να σε φτάσω
κι όταν σ’ είχα φτάσει μέχρι το φιλί
σ’ έσβησ’ η ανατολή.
19 Σχόλια
leave one →
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
Από τα πιο αγαπημένα, και τούτο..
Δεν νιώθω καλά να αποχαιρετάω ανθρώπους που αγαπάω, αλλά….
έτσι πρέπει να γίνει.
Λίγα λόγια για εκείνη:
Μια σπουδαία ερμηνεύτρια του ελληνικού πενταγράμμου, η Μαρία Δημητριάδη, «άφησε» αυτό το κόσμο τα ξημερώματα της Τετάρτης 7 Ιανουαρίου, σε ηλικία μόλις 58 ετών, από ανακοπή καρδιάς.
Η Μαρία Δημητριάδη, γνωστή κυρίως στους μεγαλύτερους ηλικιακά, καθώς εδώ και αρκετά χρόνια είχε αποσυρθεί από τη δισκογραφία, υπήρξε μία από τις βασικές ερμηνεύτριες των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Θάνου Μικρούτσικού.
Υπήρξε επίσης μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού που άνθισε κατά τη μεταπολίτευση.
Τη δεκαετία του 1980 άλλαξε το ρεπερτόριό της ερμηνεύοντας Μάνο Χατζιδάκι («Για την Ελένη», σε στίχους Μιχάλη Μπουρμούλη) και Στέφανο Κορκολή («Το μαγικό κλειδί» το 1987), ενώ τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν σε κάποιες live εκδηλώσεις που οργάνωναν διάφοροι δήμοι.
Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά, ήταν τη δεκαετία του ’60, με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και το album «Ήλιος ο πρώτος».
Ωστόσο λίγοι γνωρίζουν πως η Μαρία Δημητριάδη πριν απ’ όλα αυτά, είχε ερμηνεύσει τρία τραγούδια που είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία, αλλά στο tracklist του δίσκου αναφερόταν απλά ως «Μαρία», κι έτσι οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν για ποιαν επρόκειτο.
Ο λόγος για τα τραγούδια «χωρισμός», «Άναμπελ» και «τι να θυμηθώ» του Σταύρου Ξαρχάκου, που ακούγονταν στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο», με τον Γιάννη Βόγλη και την Αν Λόμπεργκ.
Κώστας
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
Η Μαρία Δημηριάδη ήταν από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες. Τραγουδίστρια επική, βρέθηκε μαζί με πολλούς άλλους στο συγκρότημα του Μίκη Θεοδωράκη στην εξορία την εποχή της χούντας και ερμήνευσε μερικά από τα πιο σημαντικά του τραγούδια εκείνης της περιόδου. Χαρακτηριστικά είναι τα «Τραγούδια του αγώνα» αλλά και τα «Λαϊκά» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Η μεγάλη ευελιξία της φωνής της τής επέτρεψε να τραγουδήσει κομμάτια των μεγαλύτερων Ελλήνων συνθετών, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκου, Μικρούτσικου. Με τον τελευταίο είχε μια μακρά συνεργασία συμμετέχοντας σε όλους τους δίσκους του της πρώτης του περιόδου μέχρι το «Εμπάργκο». Από τότε και μετά η καριέρα της άρχισε να φθίνει λόγω και της κατάστασης που επικράτησε στην ελληνική δισκογραφία με την προώθηση από τις εταιρείες των εύκολων σουξέ.
Θα τη θυμόμαστε πάντα, τα τραγούδια της επανέρχονται στην επικαιρότητα, όπως το παρακάτω:
Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
Είν’ ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να βαδίζει, είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσσοδένουνε.
Αισθαντική φωνή και όμορφο τραγούδι…
Σπουδαία φωνή,μιλησε στη γενιά της(μας), ήταν και συνομίληκη ρε γμτ
Καλό ταξίδι Μαρία …
Και να σκεφτείς ότι αν ρωτήσεις σήμερα νεα παιδιά δεν ξέρουν πια ειναι η Μαρία. Ισως γιατί ειχε κρυφτεί μετά τις μεγάλες της στιγμές. Ποιός ξέρει; Ισως γιατί ηταν μόνο το επαναστατικό τραγούδι που την καθόριζε. Κάτι άλλα που ειχε τραγουδήσει, δεν της πήγαιναν..
Ναναι ωραίο το ταξίδι της, αν μη τι άλλο.
Άφησε αστείρευτη παρακαταθήκη. Σε αντίθεση με το ritsmas πιστεύω ότι ανέβηκε πολύ ψηλά κυρίως με τη συμμετοχή της σε μη εμβατηριακά έργα (Δελτίο Καιρού, Ήλιος ο πρώτος, Για την Ελένη, Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα, Τροπάρια για φονιάδες, Μυθολογία του Σαββάτου, Έρημη πόλη κ.α.) τα οποία ερμήνευσε αξεπέραστα.
Η Μαριά συντροφεύει και θα συντροφεύει κάθε μικρο και μεγάλο αγώνα μας..
Kαλό της ταξίδι…
Καλημέρα
τι ποιο καλό αποχαιρετισμό από το να σιγοψυθιρίσουμε(ή βροντοφωνάξουμε) όλοι μας τους «Ηρωες»…με γροθια ψηλά συνεχίζουμε…
γυρίζω και αφήνω στιχάκια, ό,τι νομίζω οτι αξίζει στον καθένα, αυτό που θα αρέσει ή θα ενοχλήσει. Να θυμηθούμε εμείς οι ώριμοι και να μάθουν οι μικροί
Η Κάρμεν
Στίχοι: Γιώργος Χρονάς
Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Μπροστά στο παράθυρο
τρία-τρία καπνίζει τα τσιγάρα η Κάρμεν.
Μπροστά στο παράθυρο
στους άντρες νοήματα κάνει η Κάρμεν.
Η Κάρμεν η τσιγγάνα
αχ, Κάρμεν τσιγγάνα,
η Κάρμεν η τσιγγάνα
που είναι Γιουγκοσλάβα.
Μπροστά στο παράθυρο
τα καράβια που φτάνουν χαιρετάει η Κάρμεν.
Μπροστά στο παράθυρο
τους ναύτες στα χείλη φιλάει η Κάρμεν.
Η Κάρμεν η τσιγγάνα
αχ, Κάρμεν τσιγγάνα,
η Κάρμεν η τσιγγάνα
που είναι Γιουγκοσλάβα.
Μπροστά στο παράθυρο
τις μέρες που φεύγουν χαιρετάει η Κάρμεν.
Μπροστά στο παράθυρο
τις νύχτες που φτάνουν χαιρετάει η Κάρμεν.
Η Κάρμεν η τσιγγάνα
αχ, Κάρμεν τσιγγάνα,
η Κάρμεν η τσιγγάνα
που είναι Γιουγκοσλάβα
~~~~~
Ξελάσπωσε το μέλλον
Στίχοι: Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Το μέλλον δε θα ρθεί
από μονάχο του έτσι νετο-σκετο
αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς
από τα βράγχια κομσομόλε άρπαξέ το
απ’την ουρά του πιονιέροι κι εσείς
Πόλεμος δεν είναι μόνο όπως θαρρείς εσύ
να λες ναι – ναι στα μέτωπα με βολές πολυβόλου
της φαμίλιας του σπιτικού η επίθεση
για μας μικρότερη απειλή δεν είναι διόλου
Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα
του παραμυθιού που λες
για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές
μέτρησε καλοσκέψου σημάδεψε
και τράβα βήματα τα βήματα
έστω και πάνω σε μικροζητήματα
Δεν είναι μόνον ο κομμουνισμός στη γη
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα
είναι και μες στο σπίτι
στο τραπεζάκι εμπρός
στις σχέσεις στη φαμίλια
στην καθημερινή ρουτίνα
~~~~~
τι κρίμα τέτοιοι καλλιτέχνες να μένουν στην αφάνεια και να τους θυμόμαστε όταν φεύγουν!
Μοναδική ήταν και στην τελευταία της δουλειά Δον Κιχώτες
Και τόσο νέα!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα…
τη Μαρία, την έχουμε ακουμπήσει κάπου μαζί με τα νιάτα μας.
δ
Καλό ταξίδι Μαρία,
ήρθε η ώρα να ταξιδέψεις στις πιο όμορφες θάλασσες
Το τραγούδι που συνοδεύει αυτό το αποχαιρετιστήριο ποστ για τη Μαρία Δημητριάδη το άκουσα πρώτη φορά στα 16 κι από τότε όποτε το ακούω ανατριχιάζω σύγκορμος. Αυτή η φωνή, σαν μιας ιέρειας πεντακάθαρο βάλσαμο, ψηφιοποιήθηκε και εγγράφηκε στο¨κουτί των μουσικών αναμνήσεων» μια συσκευή στην οποία οι τωρινοί σοφοί καταγράφουν τα δημιουργήματα όλων των άριστων μόλις αποβιώσουν.Τους επόμενους αιώνες οι γενιές που θα ρθουν διψασμένες κι αμόρφωτες ίσως ανακαλύψουν σε ανασκαφές μέσα σε κουτί τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, κάπου κοντά στη Φλέρη Νταντωνάκη.
(Σήμερα που τη νέα γενιά διαμορφώνουν άψυχες κούκλες από σιλικόνη με πανομοιότυπες φωνές καρμπόν των υπολογιστών, καλό ταξίδι Μαρία).