Το έπος της σαρανταπαπαρούσας.

(Μια ποιητική κατάληψη/ανάληψη/μετάληψη του χώρου της Μπλογκοσλοβακίας από τον Νοσφεράτο, την Ροδιά , την Χρονοστιβάδα, τον Καναλιώτη, και άλλους καταραμένους ποιητές)

Σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό , εκεί που περπατούσα
βλέπω ζωάκι ξαφνικά : Σαρανταπαπαρούσα
Που περπατούσε κουνιστό κουνώντας τα παπάρια
και τα παπάρια έλαμπαν , γυαλιστερά σαν ψάρια
που μόλις έπιασε Ψαράς , κι ήσαν πολλά στο δίχτυ
και ήταν η ώρα δώδεκα , βαθειά στο μεσονύχτι.

Περάσαν τα μεσάνυχτα -γοργά περνά ο χρόνος-
κι αναρωτιέται ο Ψαράς: «να γίνω δολοφόνος
ενός θεσπέσιου ψαριού σαρανταπαπαράτου
που έχει σφραγίδα στα πλευρά «Σπηλιά του Νοσφεράτου»;
Οχι! ποτέ δεν θα σκοτώ-, δεν θα δολοφονήσω
τέτοια ψαρούκλα όμορφη. Της πείνας ας ψοφήσω!

Τέτοια σκεφτόταν ο Ψαράς κι απόμενε κολώνα
κι ας νύσταζε, κι ας πείναγε, κι αύριο ας είχ’ αγώνα…
Στο τέλος τ’ αποφάσισε και κόβει ένα παπάρι
τρώει το μισό τηγανιστό, το υπόλοιπο στο Ψάρι
το δίνει με μισή καρδιά γεμάτη καλοσύνη
κι εκείνο, στ’ άλλα τριανταεννιά τον γράφει και τον σβήνει!

Και τότε ηκούσθη μια φωνή,λες κι ήρθε απ΄τα ουράνια
που έμοιαζε με τη φωνή που βγάζει η Ανίτα Πάνια:

-Εγώ δεν είμαι έντομο, εγώ δεν είμαι ψάρι
μα θεία δίκη μ’ έκανε να χάσω κάθε χάρη.
Εγώ που λέτε ήμουνα ρούσα, παπά γυναίκα
τα κάλλη μου θα τύφλωναν και μεραρχίες δέκα.
Σαράντα χρόνων ήμουνα και ο παπάς ογδόντα.
Τις νύχτες σαν καιγόμουνα κι έψαχνα ανακόντα
αυτός κοιμόταν κι έτσι εγώ τι νά’κανα για πες μου,
-δεν ήθελα τα κάλλη μου να φάει ο καναπές μου-
βαφόμουνα, ντυνόμουνα κι έβγαινα στο κυνήγι,
έψαχνα άνθρωπο κι εγώ να σβύσει μου τα ρίγη.
Κι όπως δεν είμαι οπαδός του ΛΑ.Ο.Σ και του Πλεύρη,
ποτέ μου δεν απέκλεισα κάποιον που σαν αλεύρι
δεν ήτανε το χρώμα του λευκό, μα σοκολάτα.
Αρκεί ποντίκια νά’πιανε, δεν μ’ ένοιαζε αν η «γάτα»
ήταν λευκή ή καφετιά, μαύρη ή κιτρινιάρα,
μόνο να είναι ζωηρή ήθελα και χαδιάρα.
Και ο παπάς σαν τό’μαθε απ΄τον καντηλανάφτη,
πού’ναι σπιούνος κι άσχημος, κι όλο φωτιές ανάφτει,
άνοιξε τα βιβλία του κι ευθύς ρίχνει κατάρες
κι έτσι από κόρη όμορφη, απέκτησα παπάρες.
Ευρέθηκ’ ένας χριστιανός και μάγος με πατέντα
κι ήρθε να παίξουμε χαρτιά. Τον κέρδισα με κέντα
και ξαναπήρα τη μορφή που είχα την πανώρια
και τα σαράντα αρχίδια μου τα μοίρασα στ’ αγόρια
που όταν λένε παπαριές και ρίχνουνε κατράμι
νά’χουν αντίβαρο αυτά, να μη τους λείπει δράμι!

Όμως του πάπαρδου ο θυμός δεν έλεγε να σβήσει
και πιάνει το μαγόπουλο να το τσουρομαδήσει
– ογδόντα ήταν οι χρόνοι του, μα το ‘λεγε η καλιά του
μόνο σ’ εμένα, ο άχρηστος, δεν έκαν’ τη δουλειά του-
Είδε απόειδε ο φουκαράς, τα μάγια παίρνει πίσω
κι έμεινα με το δίλημμα “να κλαύσω ή να τ’ αφήσω ?”
Δώσ’ του, λοιπόν, απ’ την αρχή παπάρια να φυτρώνουν
κει που ‘χα χίλιες ομορφιές τους άντρες να θαμπώνουν.
Το πήρα απόφαση κι εγώ, πως η ομορφιά μου εχάθη
– έτσι είναι πάντα ο άνθρωπος, στα ύψη ή στα βάθη…
σ’ άλλες ποδιές να σφάζονται σαράντα παλικάρια
κι άλλοι να παίρνουν στη ζωή ντουζίνες τα παπάρια –
Κι όπως σκεπτόμην όλ’ αυτά βγήκα να πάρω αέρα
αφού έτσι ή αλλιώς ο διάολος μας πήρε τον πατέρα…

Μια στάση στο περίπτερο, έκανα για τσιγάρα
κι ως μ’ είδε ο περιπτεράς τον σήκωσε αντάρα…
“Κάτι έχω για του λόγου σου, μα είναι ανθρακούχο”
μου είπε μόλις άκουσε το μαύρο ντέρτι που ‘χω
Τρέχει, μου φέρνει το χυμό… κείνον, φτερά που δίνει
που κάνει πέτρα το λαπά, τον κώλο φινιστρίνι
Τι να ‘κανα η βαριόμοιρη, τον ήπια… άσπρο πάτο
μπας κι επιτέλους σηκωθώ κι έρθουν τα πάνω κάτω.
Μα όσο εγώ είδα αλλαγή, την είδε κι ο Γιωργάκης
που απόξω είν’ σοσιαλιστής και μέσα Μητσοτάκης
Γι αυτό κι εσείς με βλέπετε στις στράτες και στις ρούγες
να σέρνω τα παπάρια μου αντί να ‘χω φτερούγες…
να ‘μαι από μέσα παπαδιά, γλυκιά, ρασοφορούσα
κι απέξω μια σιχαμερή σαρανταπαπαρούσα.


Αυτά είπε η βαριόμοιρη κι άτυχη ζωντοχήρα
που έτσι τόσο άσπλαχνα την βάρεσε η μοίρα
και κούτσα κούτσα έσυρε τα τριανταενιά παπάρια
-πιστεύω δεν ξεχάσατε το ένα που στα ψάρια
το τάισε εκείνος ο ψαράς απ΄την αρχή στο ποίημα,
και τώρα αυτή σαν περπατά, γέρνει δεξιά στο βήμα.

Το βάδισμα το λικνιστό της δίνει άλλη χάρη
καθόλου δεν της φαίνεται που λείπει το παπάρι
τέτοιο γυναίκας κούνημα δεν είναι απ΄ την Ελλάδα.
“Τόσα χρόνια βαρελάς τέτοιο πάτο δεν ματάδα”
φώναξε ένας βαρελάς που έχει να δει βαρέλι
απ’ τον καιρό του Πάγκαλου, -τώρα πουλάει μέλι.

Εκεί όπου εσερνότανε το τέρας το καημένο
συναπαντά ένα Βοσκό με μια προβιά ντυμένο.
Της λέει «καλό μου έλα εδώ για να σε καμαρώσω,
κι απ’ το κουτσό πορπάτημα εγώ να σε γλιτώσω »
κι αυτή το χάβει μονομιάς -το ψέμα έχει χάρη-
κι ο τσέλιγγας δίνει μια -ΧΡΑΠ!- και κόβει το παπάρι
που επερίσσευε μονό και την ενόχλει τόσο…
«Να έχεις χάρη στον Ψαρά που δε θα σε σκοτώσω»
της λέει και κάνει σουβλιστό το δόλιο παπαράκι
και της προσφερει μια μπουκιά, να το γευτεί λιγάκι.

Εκείνη λέει «ευχαριστώ, μα είμαι φαγωμένη»
κι αναχωρεί καλπάζοντας μισομελανιασμένη
απ’ τη τρομάρα τη τρελλή που έλαβε η μαύρη
πάει να χωθεί στη τρύπα της, κακό να μη ξανάβρει…
Μα έλα που λογάριαζε να πλέξει με βελόνες
σαράντα θήκες να φορεί ν’ αντέχει τους χειμώνες
και τώρα τριανταοχτώ της έμεινε να πλέξει
κι αναφωνεί μαρτυρικά τα λόγια του Αλέξη:
«Μέσα στην ατυχία μου, την τύχη μου τη βρήκα!
Δύο παπάρια έχασα, μα γλίτωσα μια προίκα,
μέσα σε χαλεπούς καιρούς δυο θήκες είναι φύρα
κι ευχαριστάω τον Ψαρά, τον Τσέλιγγα, τη Μοίρα.»

Κι εκεί που ευχαρίσταγε τους πάντες στη ζωή της
όπως τους αμερικανούς μεσ΄τη βουλή ο Σημίτης
μια σκέψη ήρθε στου μυαλού την πόρτα της απ΄έξω,
«σύριζα μου τα κόψανε, στο ΣΥΡΙΖΑ θα τρέξω,
και θα τους πω τον πόνο μου. Εκείνοι θα με νοιώσουν
κι απ΄την κατάρα του παπά, μπορεί να με γλυτώσουν».

Τα βήματα της τά’ συρε μέχρι την Κουμουνδούρου,
είδε καπνούς, μαύρους καπνούς, όμως δεν ήταν πούρου.
Έστησ’ αυτί και άκουσε σκληρές που λέγαν λέξεις
ο Αλέκος ήταν από τη μιά, στην άλλη ο Αλέξης.
Χτυπά και της ανοίγουνε. Καλώς την «συνιστώσα»
της λένε κάθησε εδώ, μη περπατάς σαν κλώσσα.
Κι εκείνη τότε σκέφτηκε: «φιλόξενοι είναι τούτοι,
εδώ θ’ αράξω να σωθώ, στο κόμμα τούτι φρούτι.

Όσοι θαρρούν το ζωντανό πως έχει πια γλιτώσει
βαριά σκοτάδια έχουνε κι αργεί να ξημερώσει
Πολλά δεινά της έρημης της φύλαγεν η μοίρα
να… επάνω στα παπάρια της εκάθησε μια ψείρα
Κόλλησε πίσω, δεξιά, εκεί που την πονούσε
όταν με χάρη ζηλευτή τ’ αρχίδια της κουνούσε
Ήτανε μαύρη, γκάγκανη, λες κι ήρθε απ’ άλλα μέρη
-πολλοί είπαν πως έμοιαζε και του Καρατζαφέρη-
κι είχε το μάτι του φιδιού, της νυχτερίδας μύτη
και μια ελιά στα πισινά, παχιά σαν του Σημίτη.
Όσο η ψείρα χόρταινε και ζήταε κι άλλο αίμα
η παπαδιά ξυνότανε και ζούσε μέσ’ στο ψέμα.
Φαίνεται της καλάρεσε, γλυκά τη γαργαλούσε
όμως τι θα γινότανε η ψείρ’ αυτή αν γεννούσε ;

«Φύγε κυρά μου από δω, δεν θέλουμε φαγούρα
μας φτάνει όση πήραμε των εκλογών χασούρα»,
της λέει εκεί ένας ψηλός με μαύρα ματογυάλια.
Αυτή θιγμένη ένιωσε. Ήταν που ήταν χάλια.

Κρύος ιδρώς την έλουσε, αυτό δεν το ‘χε υπ’ όψη
ώσπου μια φιλενάδα της, της είπε να τα κόψει
Ήξερε αυτή κι ανέκραξε «κόψ’ τα για θα σε φάνε
οι ψείρες δεν παλεύονται σαν πιάσουν και πεινάνε»
Αμέσως βρέθηκε ο γιατρός, βρεθήκαν νοσοκόμοι
ακτινογράφοι, ασφαλιστές και χίλιοι άλλοι ακόμη.
Είχε στην άκρη δυο δραχμές για τα γεράματά της
τι να ‘κανε, τις έδωσε να κόψουν τ’ απαυτά της.
Σαν βγήκε από την κλινική, φώναξε τα κανάλια
δηλώσεις έκανε γι αυτούς, που απ’ τα μαύρα χάλια
με κόπο τη γλιτώσανε και με αυτοθυσία
– τα φακελάκια που ‘δωσε δεν είχαν σημασία-

Τ’ άλλο πρωί που ξύπνησε σαν παραζαλισμένη
-η νάρκωση τη ζάλισε κι ήταν ζαβλακωμένη-
κουνάει λίγο το κορμί, απλώνει τα ποδάρια
και νοιώθει από κάτου της  σαρανταδυό  παπάρια!!!

«Η εγχείριση δεν πέτυχε, η ασθενής θα ζήσει,
αρκεί να παίρνει διαρκώς ένα καλό γαμήσι»
η δόκτωρ της χειρουργικής με στόμφο απεφάνθη
και η καημένη η παπαδιά της έστειλε και άνθη,
χρυσάνθεμα, γλαδιόλες μπλε, τουλίπες μαύρες δέκα,
να ευχαριστήσει τη γιατρό, μη την αφήσει σέκα!
Δεν τό’χε λίγο η γιατρός -μεγάλη ντοκτορέσσα-
να δώσει μια στην ασθενή κι ύστερα χέσε μέσα…

Μαζεύει τα παπάρια της και βουρ στον αστυνόμο
να εφαρμόσει του ζητεί ένα αρχαίο νόμο,
που λέει ότι ο γιατρός όταν αποτυχαίνει
αποζημιώνει το κακό που ο ασθενής παθαίνει,
αλλά ο αστυνομικός που ήταν τροχονόμος,
της ψιθυρίζει σιγανά «κοιμάται τώρα ο νόμος..»
Το ζωντανό ξεγλίστρησε με όλα τα παπάρια
Και τράβηξε για Περισσό – του πήρε δύο φεγγάρια.
Τον αρχηγό εζήτησε να πει δυο-τρία λόγια
Την Παπαρήγα του ‘φεραν, για τα κουβεντολόγια
Μόλις την είδε ένοιωσε μια κρύα ανατριχίλα
Τα σκέλια της υγράνθηκαν, μουσκέψανε τα χείλια
Η λίμπιντο ξεχείλισε στα δυο ζεστά κορμιά τους
Το τι θα γίνει φαίνονταν μέσα από την ματιά τους
Η αύρα που παράχθηκε από αυτή εδώ την σχέση
Παράνομη κηρύχθηκε σ’ Ανατολή την Μέση

Η Παπαρήγα στάθηκε, θυμήθηκε το κόμμα
-Είναι σωστό ομόφυλα ή με το ίδιο σώμα;
-Ποια είναι τα ομόφυλα ερώτησε το κτήνος
-Γυναίκα εσύ, γυναίκα εγώ, συνδυασμός και φίνος
-Αυτ’ απαιτεί πολύ δουλειά απάντησε το τέρας
Η αρχηγός την έπιασε την προσβολή της μέρας
Συγνώμη ζήτησε ευθύς να πάει προς πιπί της
Και προς τα Πρίνος τράβηξε να δει την προκοπή της

Εκεί μασχάλες ξύρισε έκανε και μπικίνι
Βλέφαρα επιμήκυνε έφτιαξε και το φρύδι
Με λέιζερ αφαίρεσε τις τρίχες χωρίς πόνο
Και σύσφιξη κατάφερε ‘να μέτρο και ‘να πόντο
Ανταύγειες έκανε ξανθές και χτένισμα ωραίο
Οι πανάδες έφυγαν πια, -το πρόσωπο μοιραίο
Στα γρήγορα, στα πεταχτά περνά από Ασλάνη
Γούνα αγοράζει ολόσωμη από άγριο καπλάνη
Απ’ Αεράκη αγόρασε όλα τα αξεσουάρ
Και το μπικίνι έστρωσε με ένα σεσουάρ

Έτσι του εμφανίστηκε και το ‘καμε να τρέμει
Τώρα είν’ δυο τα θηλυκά, -το τρίτο είν’ η Τρέμη
Άνοιξε λίγο τη γούνα και πρότεινε το πόδι
Έδειξε το εσώρουχο που είχε ένα ρόδι
Άνοιξε λίγο πιο πολύ σαν ένα αεράκι
Και του ‘δειξε ‘τσι ξαφνικά όλον τον Αεράκη
Σουτιέν δαντέλα και μισό, -απέξω ΄ταν η ρόγα
Ζαρτιέρες μαύρες πρόστυχες, -δεν πέρναγε η ώρα
για να τα βγάλει ολ’ αυτά με τα πολλά της δόντια
σιγά σιγά νωχελικά με τέχνη σολομώντεια
-Τώρα εμπρός να ζήσουμε τον άγριο τον πόθο
-Πάρε όμως το χάπι σου, προφύλαξη για νόθο
Αγκαλιάστηκαν και μπλέχτηκαν τα δυο κορμιά μαζί
Τα πόδια κουλουριάστηκαν μέ’ σε γλυκό φιλί
Τα μπλόκια σεξολίμνασης ξεμπλόκαραν αμέσως
Πολλών ετών ενέργεια ξεχύθηκε εμμέσως
Καλά ο Ράιχ τάλεγε, βόγγηξε η Αλέκα
Και ο Γιούνγκ πολύ σωστός είπε η άλλη γυναίκα

Κι ενώ ο Λένιν φύλαγε απ’ έξω από το κτίριο
εντός κορμιά ιδρώνανε -σωστό θεραπευτήριο
Ο πόθος τους εξάντλησε αφού όλα τα’ καναν
και τα κορμιά χαρήκανε, ένοιωσαν, αποκάναν
-Πόσο του μήνα έχουμε; ρώτησε η Αλέκα
-Είκοσι Ιούνη απάντησε; αμέσως η γυναίκα
-Μπορώ λοιπόν έν’ ακόμη τσιγάρο να καπνίσω
Και ένα το βράδυ που με τον πρέσβη θα δειπνήσω
Χτες ο Αβραμόπουλος με ζήτησε και με βρήκε
“Ιούλιο τσιγάρο γιοκ” είπε, κι αμέσως βγήκε
Και με επέπληξε αυστηρά μη τύχη και μας δει
εμένα (ή και τη Λιάνα) να καπνίζω στην Τιβί
μα τι σου λέω τώρα, προβλήματα ‘χει η δουλειά
Πρέπει να φύγεις όμως, να μην ξαναπεράσεις πια
Θα σε ξεχάσω μόνο όταν θα ‘μαι ένα πτώμα
Άφησε αν θέλεις κάποια ενίσχυση στο κόμμα

Το Κόμμα εξέδιωξε την Σαρανταπαπαρούσα
Μήπως και ήταν τροσκιστής; Συντρόφισσα του Ρούση;

Με κλάμα εποδέθηκε και έβαλε τα ρούχα
(Στο κλάμα ήτανε καλή και μάλλον ταλαντούχα)
-Αυτό που νιώσαμε οι δυο δεν έχει νοιώσει άλλος
Ουτ΄ Έλληνας ουτ΄ Ιταλός μα ούτε κάνας Γάλλος
Και ‘σύ με διώχνεις άσπλαχνα συντρόφισσα Αλέκα
Πριν λίγο αναστέναζες με φώναζες μπεμπέκα
Για να σου δείξω πόσο εγώ έχω την σχέση νοιώσει
(Ενώ εγώ περίμενα, να μ’ έχεις στελεχώσει
έτσι όπως σε άκουγα επάνω μου να πίνεις
απ’ το ποτό του έρωτα, -Πιές δεν θα παχύνεις)
Αλλ’ άστ’ αυτά ‘ναι παρελθόν τώρα πάμε για νέα
Εγώ εκπέμπω στα μακρά και συ είσαι βραχέα
Εγώ το βίωσα πολύ. Μέσα απ ‘το κορμί μου.
Απ’ το κορμί μου πάρε αυτά, ενίσχυση καλή μου.
Και δυο παπάρια, τα πιο χοντρά, χούφτωσε με μία
Σαν Σαμουράϊ τα ‘κοψε με μια περίσσια βία
Στο κόμμα τα κατέθεσε σ’ ένα βωμό στο αίθριο
Για να μαθαίνει η νια γενιά τι ‘ναι το ολέθριο.

Στον Περισσό τους έφεξε, τ’ αρχίδια φέραν γούρι
κι έτσι στις νέες εκλογές δεν πήραν το αγγούρι
που παίρνανε κοντολογίς σαράντα τόσα χρόνια
κι αναθαρρήσανε κι αυτοί, γινήκαν ευρω-ψώνια
Το μάθαν τ’ άλλα κόμματα που κλαίνε για εξουσία
και βάλθηκαν με το φρικιό να ‘ρθουν σε συνουσία
Τι συνεντεύξεις, τι κους-κους, τι γεύματα στο Χίλτον
– τους επερίσσευε ο παράς, “για βρούβες” είπαν “στείλ’ τον” –
τι δεξιώσεις προς τιμήν του θαυμαστού πλασμάτου
του λυγερού και φουντωτού σαρανταπαπαράτου !!!
Ωραία ήταν όλ’ αυτά, μα ήταν οι μεζέδες
ήταν τα προκαταρκτικά ν’ ανάψουν οι μπουφέδες
Κοινό ήταν πλέον μυστικό, όλοι μπροστά στην ήττα
για σωτηρία ορέγονταν σαράντ’ αρχίδια πίτα

(Και ξαφνικά ο Νοσφεράτος γυρίζει από τη θάλασσα καμένος και γιαουρτοπασαλειμένος μονολογεί ποιητικά: )

Καλά ρε σεις , δεν γίνεται , δεν είναι δυνατόν !!!
Τι βλέπουν τα ματάκια μου; Ποιητικόν γκρεμόν
-Μου πήρανε τους στίχους μου και μου τους κάναν λιώμα
Και γώ μόλις που γύρισα -από τα μπάνια- πτώμα.
Τι μπλέκετε τα έντομα με τις πολιτικούρες;
μήτως δεν βαρεθήκατε τόσες αλογομούρες ;
Τι φταίει αυτή το ζωντανό, με τα πολλά ποδάρια
Γιατί μου την εμπλέκετε με τ’άλλα τα παπάρια;
Θαρθει καιρός που η μικρή Σαραντοπαπαρούσα
σαν την φιλήσει Πρίγκηπας θα γίνει μια θεούσα
Θ’αφήσει τα εγκόσμια , θα παει μοναστήρι
κι εκει με τις καλογριες θ’ αρχίσει μπίρι -μπίρι.

(Ακούει μοναστήρι η Ανεπίδοτη και εμπνέεται αγιοποιήσεις!)
Το έντομο ξεθάρεψε και βγήκε για σεργιάνι
κανένα δεν συνάντησε και έγινε χαρμάνι
μέσα στον οχετό της σαραντοπαπαρούσας
έζεχνε ζωμός από παπάρι ρούσας
κανείς δεν επλησίαζε μήπως και βρωμίσει
απ’ το ζουμί του παπαριού που είχε πια αχνίσει
στο μοναστήρι έτρεξε και βρήκε πια την λύση
με την αγιοποίηση απέκτησε και ρήση
μαζί με τις καλόγριες που είχαν απηυδήσει

(Χτυπημένος από οξεία-τρομώδη ηλίαση ο Νοσφεράτος εξακολουθεί το ποιητικό παραλήρημα: )

Πιο πάνω από το Κου- Κου- Ε, πιο πέρα απ’ την Αλέκα
Και της ΝουΔούς τον βολευτή τον Τρομερό Γκιουλέκα
πιο πέρα από το Σύριζα κι  από τον Αλαβάνο
– αναρωτιέμαι : άραγες ,εδώ, τι ρίμα βάνω; –
Και πιο ψηλά απ’ το Πασόκ και τον Καρατζαφέρη
-που τα μαλλάκια του τσιμπά , λευκό, ‘να περιστέρι
Πιο πάνω απ’ τον Τρεμόπουλο πιο περα απ’ τον Ρινάλντι
Η Ποίηση φεγγοβολά αστραφτερό διαμά(λ)ντι…

(Η επίκληση της Ποίησης όμως από τον Νοσφεράτο, ξυπνάει εκδικητικά φαντάσματα. Η Ύβρις ξυπνάει την Νέμεση- Γκρίζα διαφήμιση για το περιοδικό της σ. Λιάνας- και γίνεται χαμός.)
Μα για σταθήτε τι’ναι αυτό, που έρχεται τροχάδην
ρακένδυτο,τρομακτικό, σαν μανεκέν του Άδη;
Στο φάντασμα της Ποίησης θαρρώ πως λίγο μοιάζει.
Ν’ ακούσουμε τι θα μας πει, μα εμένα με τρομάζει.

-Αυτό το πράγμα τώρα εσείς για ποίημα μας το λέτε;
Δεν είναι καν κατάλληλο χαρτί για τουαλέτες…
Παπάρια εδώ, παπάρια εκεί, παπάρια παραπέρα,
παπάρια απ΄το ξημέρωμα, ως που τελειώνει η μέρα!
Τη χώρα που τους ποιητές γεννά με το τσουβάλι,
ποτέ μου δεν περίμενα να ειδώ σε τέτοιο χάλι.
Οι ποιητές σας κέρδισαν κάθε λογής βραβείον,
Νόμπελ δεν έχει για εσάς, πάρτε το παπαρίων.

~~~~~~ΤΕΛΟΣ~~~~~

H ιδέα, οι αρχικοί στίχοι (ελπίζω και η συνέχεια) είναι του Νοσφεράτου.
Τα ταλασί ιντερμέδια είναι της Ροδιάς.
To λαχανί είναι η δικιά μου συνεισφορά στο έπος, μια και δεν φάνηκε ο Καναλιώτης  (ακόμα).
Τα μελιτζανί είναι οι συνέχειες της Χρονοστιβάδας.
Τα ροδακινί και το παράρτημα είναι του Καναλιώτη.
Η λιλά πινελιά είναι της Ανεπίδοτης

Το μουλτικολόρ έπος συνεχίζεται(;)

Μπαλάντα στους ποιητές, «άρρωστοι» που είναι*

(Συνεισφορά του  Καναλιώτη)
(Ειν’ η Ροδιά αληθινή ή είναι μια ιδέα;)
Το Νοσφεράτο ξέραμε ήταν αλλού παρέα
Πάντα στην γκρίνια ήτανε την δημιουργική
(Την γκρίνια που ο Uderzo την ζωγραφίζει γκρι)
Απ’ το μου-λου επέρασε μεσ’ τον σκληρό πυρήνα
(Ήταν μαθές Μαοϊκός ή του Εμβέρ Χότζα νήμα;)

Πριν όμως ενταχθεί στο ρεύμα των γκοσίστ
(Ααααα!!! όταν μπάσκετ έπαιζε έδινε πάντα ασσίστ)
Το σχολείο που επήγαινε είχε μεγάλη αυλή
Εκεί ήταν που τον γνώρισε Ωιμέ και τρις Αλλή
Το στιχάκι πού ‘λεγε «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο»
Με τον «Τρεμό» το έφτιαξαν σε διπλανό θρανίο

Μα όταν εμεγάλωσε και πίσω από τις λέξεις
Συχνά πυκνά φαινότανε να είναι ο Αλέξις
Και εκεί του ήρθε μπέρδεμα για την Μακεδονία
(Η αλήθεια είναι ότι του έφερε μεγάλη αγωνία)
Mέθυσος τριγύρναγε ως άλλος Τσάρλς Μπουκόφσκι
Και ο Τρεμό του έλεγε «την λένε Μακεντόνσκι»
Στο τέλος τον ξαπόστειλε να πάει στις Βρυξέλες
Να μην τον βλέπει άλλο εδώ και να του λέει τρέλες.

Αυτά όλα σκεφτόντανε φεύγοντας από την κάλπη
Και ξαφνικά του πέρασε μια τρέλα σαν του Άλμπι**
Αν ποτέ του έβλεπε μια Σαρανταπαπαρούσα
Να είναι εκεί, αληθινή, πραγματική, παρούσα
Και ο μετανάστης ν’ ασφυκτιά από το σφιχταγκάλιασμά της
με τα παπάρια τα πολλά τον έχει στην ποδιά της
Ποιανού το μέρος θα ‘πρεπε να πάρει, που λέει ο λόγος
Τώρα που ψήφισε Τρεμό και είναι οικολόγος;

Εκεί ήταν που ξύπνησε μέσα σε κρύο ιδρώτα
Μαύρο σκοτάδι ήτανε και άναψε τα φώτα
Νερό στο πρόσωπο έριξε, κοίταξε στον καθρέφτη
(ο ωραίος άνδρας που ήταν εκεί και του ‘μοιαζε για κλέφτη
του έχει κλέψει την καρδιά σαράντα-τόσα χρόνια)
Το όνειρο θυμήθηκε, Τρεμό και Macedonia

Πολλά μαζί του πέσανε και άρχισε να τρέμει
Μην κοντά σε όλα αυτά του έρθει και η Τρέμη
Κάνε θεέ των παλαβών να μην του τύχει πάλι
Ξανά αυτό το ζωντανό μπροστά του σε κρεπάλη
Κάνε θεέ των όμορφων να έχει ωραίο ύπνο
Και μακριά απ’ όλα αυτά ποὺ ἀδιάκοπα τοῦ συμβαίνανε στὸν ὕπνο καὶ στὸν ξύπνο***

——————————
*ο τίτλος είναι αναφορά στο ποίημα του Κ.Καρυωτάκη «μπαλάντα στους ποιητές, άγνωστοι που είναι».

**’Εντουαρντ Άλμπι
***Στράτης Μυριβήλης – Μιὰ μαχαιριά