ΑΝΘΟ-BLOG-ΙΑ

(allufunmarx@gmail.com)
ΑΝΘΟ-BLOG-ΙΑ 1
Τι γράφουν οι bloggers στα blog τους για το blogging:

Αν έχει κάποιο νόημα η όλη ιστορία των blogs και των forum, δεν είναι να αποτελέσουν το χαζοκούτι του νέου αιώνα, αλλά να ανοίξουν ένα παράθυρο μήπως ξεβρωμίσουμε λιγάκι.
O Helix Nebulae στο http://yperoptix.blogspot.com

• Το επαναλαμβάνω μπας και κανένας χοντροκέφαλος το καταλάβει: Δεν ήρθα εδώ (στα blogs) για να επαναστατήσω. Ηρθα για να απολαύσω την Επανάσταση.
  Ο Μ. Αντώναρος στο http://tasxoliasas.wordpress.com

• Tα blogs είναι απλά… blogs, ζουν κι αν αναπνέουν με το μέσον που γεννήθηκαν μεσ΄τον αέρα του Διαδικτύου δηλαδής και δεν μεταφέρονται επ’ουδενί, με καμμία μορφή, στο τυπωμένο χαρτί των εβδομαδιαίων free-press ή των ρυπαρογραφημένων Κυριακάτικων.
  O Mc Manus στο http://manolisvardis.wordpress.com

• Tα blogs είναι ένας ελεύθερος χώρος στο διαδίκτυο που μπορείς να τον προσωποποιήσεις όπως γουστάρεις, ανώνυμα, επώνυμα, με photos, με κείμενα, με ποίηση, με κουτσομπολιό, με χρονογραφήματα, με ζωγραφιές, με videos, με ειδήσεις (πάνε οι εποχές που τα σπίρτα ήταν μονοπώλιο) και το βασικότερο: με άποψη.
  Ο Τάσος στο http://kaltsovrako.wordpress.com

• Μιλάμε γιά ένα περιορισμένο κοινό που έχει ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα. Μιλάει. Δεν είναι σα να έβγαλα βιβλίο που το αγόρασαν οχτακόσιοι άνθρωποι σε έξη μήνες, δηλαδή μιά ψευτοέκδοση τον χρόνο. Δεν είναι σα να βρίσκεσαι μπροστά στο κοινό μιάς διάλεξης ή ενός σεμιναρίου, παρότι το πλήθος δεν είναι μεγαλύτερο. Είναι κάτι πολύ πιό σημαντικό. Ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, άλλοτε αισθάνομαι μέρος μιάς ρεγκάτας, άλλοτε ότι συμμετέχω σε μία έκθεση ή φεστιβάλ , με περίπτερα και τέτοια, άλλοτε ότι μιλώ σε πηγαδάκια. Μ΄αρέσει. Δεν έχω καταλάβει ακόμη πως δουλεύει το σύστημα,εξάλλου κι αυτό αλλάζει με τον καιρό. Σίγουρα πάντως είναι καλύτερο από ένα forum. Ως αναγνώστης, είμαι ακόμη πιό ευτυχισμένος. Σε 170 ημέρες, κατάλαβα πολλά περισσότερα γιά τη σχέση συγγραφέα- αναγνώστη απ΄ότι σε σαράντα χρόνια εκδόσεων, αναγνώσεων, δημόσιας έκθεσης. Σύμφωνοι, πρόκειται γιά θερμοκήπιο σε ένα περιβάλλον όπου το χαλάζι πέφτει συχνά. Αλλά μ΄αρέσει.
  Ο Πετεφρής στο http://petefris.blogspot.com

• Έναν μικρό περίπατο να κάνεις και να σταθείς για λίγο να διαβάσεις τί ποστάρησε ο καθένας ή τί του γράφουνε στα σχόλια, άντε να πείς κι’ εσύ καμμιά κουβεντούλα, πάει, περάσανε ώρες. Ασε που – δεν το περίμενα αυτό καθόλου – κάθε μέρα βρίσκεις και κάτι καινούργιο, ανακαλύπτεις και κάτι που δεν το είχες προσέξει και κυρίως, αυτό κυρίως, συνειδητοποιείς οτι το επίπεδο είναι πολύ ανεβασμένο και οτι η μιζέρια του περιρέοντος ελληνικού χωριού που “βγαίνει” απο τα τηλεκανάλια δεν είναι καθόλου η αληθινή μας εικόνα. (…)
  Μπαινοβγαίνεις στα blogs και ανακαλύπτεις ή επιβεβαιώνεις πόσο μοιάζεις και σε πόσο πολλά με τούς άλλους ανθρώπους. Πώς σκέφτεσαι περίπου τα ίδια πράγματα στην καθημερινότητα. Δεν λέω για τίς “απόψεις” και τίς “θέσεις” τίς κοινωνικές ή τίς πολιτικές βέβαια. Λέω για το τι περίπου σκέφτεσαι άμα πλένεις τα δόντια σου, άμα ακούς αυτό το τραγούδι, άμα νοιώθεις τα Χριστούγεννα να ξανάρχονται. Τέτοια πράγματα. Για τον έρωτα, την μοναξιά, τίς διάφορες ηλικίες, τον θάνατο βέβαια. Μπλέξαμε με λίγα λόγια. Πήραμε ενα μονοπάτι και πάμε. Πού πάμε; Ιδέαν δεν έχω. Πάντως πάμε.
  Ο Άρης Δαβαράκης στο blog «Πρόσωπα»

ΑΝΘΟ-BLOG-ΙΑ 2
Οι blogger στα blog τους για το blogging, μέρος 2. Και έπεται συνέχεια.

• Εμείς που λέμε ιστορίες ή ψιθυρίζουμε ποίηση, είμαστε παραδοσιακά καταδικασμένοι σε μια τέχνη μοναχική. Το γραφείο και το συρτάρι (ή πλέον ο σκληρός δίσκος) ήταν πάντα καλό περιεχόμενο για τη μεταφορά του ελεφάντινου πύργου. Εκεί μέσα έγραφες, έσβηνες, διόρθωνες και έβγαινες καμιά φορά και στο παράθυρο, ρίχνοντας έξω τα γραπτά σου σαν άλλη Ραπούνζελ («Θα έρθει άραγε κανένας εκδότης με λαμπερή πανοπλία να με σώσει;»)
  Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει ως τώρα με τη γραφή μου εδώ, ξέρω όμως ότι βγήκα από τον ελεφάντινο πύργο και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ακόμα και αν σταματήσω αυτό το μπλογκ αύριο, θα ξέρω πια ότι είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Ότι επιλέγω να μην επικοινωνήσω τη γραφή μου και όχι ότι δεν μπορώ.
  Αυτή τη μικρή αυτογνωσία κέρδισα μέσα σε αυτόν τον ένα μήνα. Α, και ότι έκοψα τα μαλλιά μου. Όπως βλέπετε τα κείμενά μου είναι μικρά, δεν περιμένουν κανένα εκδότη να τα σώσει.
  Ο Άμμος στο http://erimosiparalia.blogspot.com κλείνοντας ένα μήνα blogging

• Δύο χρόνια blogging
  Άκου να δεις τώρα. Δύο χρόνια digital-era. 485 posts. Ξέρω πόσα σχόλια αλλά δε λέω. Πολλά βρισίδια. Τραγουδάκια. Ήχοι. Φωτογραφίες. Γνωριμίες. Φίλοι. Γνωστοί. Τρία τέσσερα templates. Πολλά ταξίδια. Ξενιτιά. “Διακοπές” στην Ελλάδα (γιατί στην Ελλάδα δεν κάνεις ποτέ διακοπές. Βλέπεις οικογένεια και φίλους). Πολύ διάβασμα. Πολλές κρίσεις. Μία blogοσυνάντηση στο Λονδίνο. Συμπέρασμα. Το διασκεδάζω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
  Η Σοφία από τα Λονδίνα μέσα από το http://www.digital-era.org/blog

• Σήμερα κλείνω τα σαράντα.
  Νομίζω ότι αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσω ψυχοθεραπεία.
  Επειδή όμως μου πέφτει λίγο βαριά στο πορτοφόλι, προτίμησα να ξεκινήσω ένα blog. Άντε, με το καλό!
  Η kourouna την ιστορική μέρα που άρχισε να μπλογκάρει στο http://kourouna.blogspot.com

• Το blog μου απέκτησε αντίζηλο: την Αλίκη
  – έμαθα πως έχεις μπλόγκ. Μου λέει…
  – ναι έχω
  – να το δω;
  – όχι!
  – γιατί;
  – είναι προσωπικό
  – δεν μ’ εμπιστεύεσαι;
  – όχι ακριβώς… αλλά…
  – στον Σάκη το είπες!
  – λάθος μου…
  – κάτι μου κρύβεις!!!
  κι άρχισε μια μουρμούρα… κάτι μούτρα… πω πω θεέ μου!!!
  Α ρε κακό που με βρήκε… 2 βδομάδες έχω το μπλόγκ και με εβαλε κιόλας σε μπελάδες!
  Δίλημμα: να της το δείξω ή όχι;
  Μάλλον έχει βαλθεί να το βρει μόνη της, ψύλλους στ’ άχυρα θα ψαχνει…. είναι όμως πολύ επίμονη…
  Μάλλον πρέπει να προσέχω τι γράφω…
  Αλλά αν είναι να προσέχω τι γράφω, τότε γιατί να έχω μπλόγκ
  Σωστά;
  Ο Φώτης και τα βάσανα του blogging στο http://fotaras.blogspot.com

• Γιατί συνεχίζω να γράφω εδώ;
  Συνήθως μ’ αρέσει να είμαι στο «Posting – create» του blogger και να γράφω χωρίς πρόγραμμα, όπως το λέει κι ο υπότιτλος του blog «Εδώ οι σκόρπιες σκέψεις γίνονται σκόρπιες λέξεις». Δεν «χτενίζω» τα κείμενά μου, τ’ αφήνω όπως τα μαλλιά μου, ακατάστατα. Μ’ αρέσουν ακατέργαστα κι αυθόρμητα. Κι απρόβλεπτα. Για να συνεχίσω να γράφω εδώ, αυτό θέλω. Ακόμα και να σβήνω και να επαναφέρω κείμενα.
  Η Μαρία στο Raffinata’s Place, που όπως καταλάβατε δεν είναι κομμωτήριο κειμένων, αλλά το blog της.

ΑΝΘΟ-BLOG-ΙΑ 3
Ανάγκη για επικοινωνία; Δωρεάν ψυχοθεραπεία; Βαλβίδα ασφαλούς και αναίμακτης εκτόνωσης; Τι είναι τελικά το blogging για τους blogger; Ανθο-BLOG-ία μέρος 3 και να καίει!

• Ο μπλόγκερ είναι αγνός. Από τους τελευταίους ρομαντικούς. Είναι και λίγο μαλάκας. Κυρίως όταν κάθε βράδυ σπεύδει να δει τις στατιστικές του… Δεν πειράζει όμως. Ο μπλόγκερ θέλει να τον διαβάζουνε γιατί είναι πλέον ο μόνος που διακυρήσσει τη διαφορετικότητα. Και χαίρομαι που άνοιξα μπλογκ στα ελληνικά. Και χαίρομαι που ποστάρω κι ας με διαβάζουν μόνο 20 άνθρωποι που δε γνωρίζω. Μου φτάνει για τον μικρό μου κόσμο που θέλω να επικοινωνήσω.
  Η kolhis φιλοσοφούσα περί του «τι σόι πράγμα είναι κι αυτό το blogging» στο blog της

• Θέλω να πώ ρε παιδιά, μήπως αυτά τα blogs μας εθίζουν σε κάτι που είναι πέρα των δυνάμεών μας; Μήπως μας κάνουν άπληστους επικοινωνιακά;
  Μήπως μας κάνουν να νιώθουμε-χωρίς αυτό να ισχύει- ότι η επικοινωνία μας με τους ανθρώπους γύρω μας είναι ελλειπής και πρέπει να την ψάξουμε στο αχανές διαδίκτυο για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι;
  Έχουμε άραγε μαζευτεί στη μπλογκόσφαιρα όλοι οι παρατημένοι, όλοι όσοι νιώθουν μισοί από την έως τώρα πορεία τους με τους συνανθρώπους τους, όλοι οι χωρισμένοι, οι απογοητευμένοι, όλα τα τρισάθλια ποταπά και θλιβερά γκόλουμ που με τα δαχτυλάκια τους χαιδεύουν ανατριχιαστικά το πληκτρολόγιο και νιώθουν πιο καλά;
  Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις … που μας καλωσορίζουν στην πραγματικότητα μέσα από το blog της Μ13 «welcome to Reality»

• Αν κάποιος θεωρεί τα bloggs ένα τρόπο τσάμπα ψυχοθεραπείας εγώ δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό..Κάποιες φορές, μόνο αφού γράψω και μιλήσω για κάποια πράγματα- καλά η άσχημα ότι και να είναι- μπορώ να τα διαχειριστώ και όποιος γουστάρει διαβάζει.
  Χαίρομαι γιατί πιστεύω πως κάτι έχω να πω χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι σημαντικό ή θα αλλάξει τον κόσμο, αλλάζει όμως εμένα και συνήθως προς το καλύτερο.
  Κάποια στιγμή υποθέτω πως δεν θα το θέλω πια ,δεν θα το έχω ανάγκη ή θα την κάνω για κανένα εξωτικό μέρος για πάντα οπότε δεν θα έχω σύνδεση αλλά ούτε και λόγους για να γραφώ εδώ.Μέχρι τότε θα είμαι εδώ ,για πόσο; Για όσο…
  Το μαγαζί είναι ανοιχτό μέχρι νεωτέρας, περάστε διαβάστε σχολιάστε ,ή απλώς αδιαφορήστε.
  Η «ξανά ξανθιά» Κατερίνα μέσα από το blog της http://vatraxokoritso.blogspot.com

• Για να δούμε: Ποιος είμαι;
  Είμαι αυτός που βλέπετε εδώ, στο blog; Είμαι κάποιος περίπου σαν αυτόν που βλέπετε στο blog, σε άλλα καλύτερος σε άλλα χειρότερος; Ή είμαι κάτι εντελώς διαφορετικό, σε ηλικία, ενασχόληση, αντιλήψεις, προτεραιότητες;
  Ξεκινάμε λοιπόν ένα blog. Κι εσύ έχεις ξεκινήσει (ή σκέφτεσαι να ξεκινήσεις) ένα, αλλιώς πιθανότατα δεν θα διάβαζες αυτές τις γραμμές τώρα. Ναι, τώρα τελευταία είναι μόδα. Αλλά όσοι μπουν εδώ λόγω μόδας θα φύγουν σε λίγο καιρό, δεν θα κάτσουν να δουν τι γίνεται παρακάτω και δεν θα προλάβουν να κάνουν γνωριμίες από το μέσο.
  Και σχεδόν όλοι ξεκινάμε σε μια περίοδο ζορίσματος. Εργασιακού, προσωπικού, υγείας, ό,τι νά ‘ναι. Ατμός υπό πίεση που πρέπει κάπου, κάπως να ξεσπάσει. Ας γίνει φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ας γίνει μονόλογος ιδρωμένου τρελού με γουρλωτά μάτια, αδιάφορο τι θα γίνει, υπάρχει ανάγκη για ξέσπασμα. Προσωπικά, ξεκίνησα γιατί δεν ήθελα η τρελή πίεση που νιώθω τον τελευταίο καιρό να πέφτει πάνω στην καλή μου και στο γιο μου – θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος τα νεύρα μου να τα βιώνουν εκείνοι, δεν φταίνε τίποτα.
  Και μετά το πρώτο ξέσπασμα, γίνεται το ξεκαθάρισμα. Σε προσέχουν οι υπόλοιποι, τους διαβάζεις, ενδεχομένως σε διαβάζουν. Μαθαίνεις πώς παίζεται το παιχνίδι των σχολίων, αφήνεις τον εαυτό σου πιο ελεύθερο ή τον αυτο-λογοκρίνεις (ανάλογα), πειραματίζεσαι σε ύφος και περιεχόμενο. Και διαρκώς παρουσιάζεις έναν «κάποιον», μια περσόνα, με το nickname που διάλεξες. Κυκλοφορείς μεταξύ ομοίων, αλλά δεν είσαι ακριβώς εσύ.
  Προβληματισμοί του «Μπαμπάκη» πάνω σε …κλασσικά υπαρξιακά ερωτήματα ενός blogger… ποιος είμαι; πού πάω; τι γράφω; γιατί γράφω;
  

• Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές.Τα blogs από τους «ηττημένους».
  Είναι ο μόνος τρόπος να ακουστεί η άλλη πλευρά. Είναι ο μόνος λόγος που τα κάνει τόσο προκλητικά, τόσο γοητευτικά. Είναι η μοναδική μου ευκαιρία να με ακούσετε, να πω τις σκέψεις μου, να διαμαρτυρηθώ. Αν είχαμε άλλους τρόπους κύριοι, θα ήμασταν ιστορικοί ή θα επεμβαίναμε ενεργά στην ιστορία. Για να είμαστε εδώ, έχουμε στόχους ο καθένας μας να επιτύχουμε, αντίλογο να φωνάξουμε, ζωή να γράψουμε που δεν ζήσαμε ακόμα.
  Από την x-psilikatzoy Κωνσταντίνα αφιερωμένο όπως γράφει «στα παιδιά που έφυγαν από την παρέα μας, με την παράκληση να αναθεωρήσουν και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που φώτισαν την γειτονιά μας , με την ευχή να έρθουν κι άλλοι.»

ΑΝΘΟ-BLOG-ΙΑ 4

Ρομαντικές αλλά συγχρόνως ρεαλιστικές ματιές στη μπλογκόσφαιρα.

• Πρωί Σαββάτου. Εδώ και 3 ώρες σουλατσάρω στην Blogoσφαίρα.
  Ξεκίνησα απ τη γειτονιά των δικών μου αγαπημένων Bloggers και το ταξίδι συνέχισε μέσα από τα Links που ο κάθε ένας, με καμάρι είχε μαζέψει στο blogοσπιτάκι του, όπου και ζει σιωπηλά τον έρωτά του…Δε σας κρύβω πως αυτή η βόλτα με γέμισε χαρά, συγκίνηση, περηφάνια αλλά και με εμπλούτισε νοητικά και συναισθηματικά (sic!). Και διαπίστωσα, γι ακόμα μια φορά πως αυτή η μεγάλη παρέα που φτιάχτηκε μέσα σε ένα δυο χρόνια και μεγαλώνει μέρα τη μέρα, είναι ό,τι πιο όμορφο έχει προκύψει στον Ελληνικό χώρο! Ανάμεσα σε πυρκαγιές, σκάνδαλα και άλλες καταστροφές που έχει να επιδείξει το επίσημο ελληνικό κράτος, η Ελλάδα μπορεί να νιώθει περήφανη για το μικρό, μα άρτια εξοπλισμένο αυτό «στρατό εθελοντών» .
  Ο καθένας με τις «εμμονές» του, τις αναζητήσεις και τις εκδοχές του, φτιάχνει την προσωπική του ιστορία άρρηκτα συνδεδεμένη με των φίλων τα σχόλια, και προσδίδει σ αυτή τη «Νέα Γη», μια ποιότητα που προκύπτει αβίαστα μέσα από ότι ο καθείς προσφέρει από τον εαυτό του «θυσιάζοντας» τον προσωπικό του χρόνο -όμως τελικά, αυτός δεν είναι ο εαυτός μας κι ο προσωπικός μας χώρος και χρόνος;Φυσικό είναι να στάθηκα λίγο πιο πολύ στα μουσικά Blogs για να σκεφτώ, πως αυτά τα παιδιά, με τα ποστ και τα links τους καταγράφουν σιγά σιγά την σύγχρονη ιστορία και αναζήτηση του ελληνικού τραγουδιού- και όχι μόνο.
  Blogs με άποψη, με αισθητική με προσωπικές επιλογές που συνθέτουν ένα χρυσοποίκιλτο ιστό με δυνατότητες που ακόμη δεν έχουν μετρηθεί, γιατί δείχνουν απεριόριστεςΓιατί αυτό που πιστεύεις κι αγαπάς όταν το μοιράζεσαι με φίλους και τους νιώθεις να χαίρονται μαζί σου, σου δίνει την αίσθηση πως ο κόσμος μεγαλώνει μαζί σου…
  Από την Κλέλια, στο «…και για τα τραγούδια», που βλέπει τα blog σαν γειτονιά των αγγέλων…
  

• Προσφάτως έκλεισα ένα χρόνο στα blogs. Μετά από μία σεμνή τελετή εντός μου αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτε.
  (…)Όταν ανακοίνωσα στον φίλο μου ότι θέλω ένα δικό μου blog, και την δική του βοήθεια στο να το φτιάξω, ένιωθα ότι αυτό θα είναι η δική μου ιδιότυπη «μητρότητα» κι ότι δεν ήθελα η ανυπαρξία να γεμίζει με τις δικές μου σκέψεις που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και εξαϋλώθηκαν σε δευτερόλεπτα. Ματαιοδοξία. Ανθρώπινο απαντώ σε όποιον το σκέφτηκε. Τα συρτάρια μου είχαν ξεχειλίσει με σκέψεις και ποιήματα που έκαναν παρέα στην σκόνη και την λήθη, οι φίλοι κι οι γνωστοί δεν με ιντρίγκαραν πια όσο το άγνωστο και μόλις είχα τελειώσει την σχολή που πάντα μισούσα. Ααα, ήταν καλές εποχές τότε για blogging. Από τότε μέχρι σήμερα κατάφερα να γράψω μερικά από όσα σκέφτομαι, να διαβάσω απόψεις για αυτά που δεν θα άκουγα από κανέναν άλλον, να βρω bloggers που δεν θα έβρισκα ποτέ στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μου αλλά, κυρίως, να γνωρίσω και να δεθώ με μερικούς ανθρώπους με έναν δεσμό περίεργο· όταν τους συναντούσα για πρώτη φορά ήξερα ήδη ότι ετούτοι εδώ είναι φίλοι μου. Φίλοι που δεν θα πάρω ποτέ τηλέφωνο να γκρινιάξω που δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ, που δεν θα με πάρουν ποτέ αν τους χωρίσει η κοπέλα τους αλλά που όποτε και να βρεθούμε θα είναι σαν να επιστρέφουμε σε ένα θρανίο που ποτέ δεν κάτσαμε μαζί.

Είναι οι μπλόγκερ, συμμαθητές με τους οποίους δεν μπήκαμε ποτέ στην ίδια τάξη ή δεν καθήσαμε ποτέ στο ίδιο θρανίο, όπως γράφει η Industrial Daisies;