Τέχνη, Έρως και Ψυχή
Διάβαζα τις προάλλες για το γλυπτό «Έρως και Ψυχή» του Αντόνιο Κανόβα και την παθιασμένη επίδραση που είχε πάνω στον ποιητή Φλωμπέρ.
«Δεν κοίταξα τίποτε άλλο στην υπόλοιπη αίθουσα. Επέστρεψα πολλές φορές και ,την τελευταία,φίλησα την μασχάλη της ημιλιπόθυμης γυναίκας, που στρέφει προς τον Έρωτα τα μακριά μαρμάρινα χέρια της. Και το πόδι! Και το κεφάλι! και το προφίλ της! Συγχωρέστε με, αλλά μετά από πολύν καιρό ήταν το μόνο αισθησιακό φιλί μου. Ήταν κάτι περισσότερο απ΄αυτό. Φιλούσα την ίδια την ομορφιά.»
Διαβάζοντας τις αντιδράσεις για το έργο της Εύας Στεφανή στην έκθεση art athina, σκέφτηκα ότι η Τέχνη πρέπει να προκαλεί συναισθήματα.
Να βλέπεις ένα έργο τέχνης και να σου λέει κάτι.
Να το αγαπάς, να το μισείς, να σε θυμώνει, να σε εξοργίζει… Αλλά να μη σου είναι αδιάφορο.
Το βίντεο με την δουλειά της κυρίας Στεφανή το είδα στο youtube. Μια γυναίκα αυνανίζεται υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου. Πολύ κακό για το τίποτε. Δεν ξέρω πόσο χάνει η τέχνη της κυρίας Στεφανή, όταν κάποιος βλέπει το βίντεο στην οθόνη του υπολογιστή του και όχι στον χώρο της έκθεσης, αλλά προσωπικά εμένα δεν μου λέει τίποτε. Θα πείτε ότι είμαι άσχετος με την μοντέρνα τέχνη και θα συμφωνήσω λέγοντας ότι είμαι άσχετος και με την Τέχνη γενικώς. Το μόνο μου κριτήριο είναι το «μ’ αρέσει-δεν μ’ αρέσει». Αν έλειπαν οι επικίνδυνες γελοιότητες με τις μηνύσεις και τις συλλήψεις, θα έλεγα ότι η κυρία Στεφανή θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη με τις αντιδράσεις που προκάλεσε με την τέχνη της. Από την στιγμή που το έργο της δεν μπορεί να προκαλέσει τον έρωτα ενός σύγχρονου Φλωμπέρ, ή έστω την ερωτική διέγερση ενός ματάκια, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένη που ενόχλησε τους λωλωστεφανήδες του ΛΑ.Ο.Σ με αποτέλεσμα να μιλάνε γι’ αυτήν και την τέχνη της όλα τα μέσα.
Υπάρχει καλλιτέχνης που να προτιμά να περνούν τα έργα του αδιάφορα, σαν τα γύψινα μπιμπελό που στόλιζαν τα ράφια στα σπίτια των γιαγιάδων μας; Αν και τώρα που το σκέφτομαι, στο σαλόνι της η γιαγιά μου είχε ένα γύψινο αγαλματάκι μιας γυμνόστηθης αραπίνας που στα παιδικά μου μάτια δεν περνούσε καθόλου αδιάφορο. Και αρκετές φορές, όταν δεν μ’ έβλεπε κανείς, συμπεριφέρθηκα στην γυμνόστηθη μαύρη καλλονή ως ένας μικρός Φλωμπέρ κι εγώ…
Φακελάκι
What smilies can I use?
Allu Fun Marx: Αριστερά ...στη Blogoslovakia 
και όπως σημειώνω σήμερα και στο παραμάγαζο το αιδοίο της κυρίας ήτο και φάλτσο
και αν ζητήσει κανείς την υπογραφή μου…
Αυτό το μαύρο αγαλματάκι σ’ οδήγησε από νωρίς σε ευρύτητα πνεύματος και μακριά από κάθε υπόνοια ρατσισμού!
Εύγε νέε μου!
(Στο δικό μου σπίτι, ελέω της επαγγλεματικής ιδιότητας του πατρός και τα ταξίδια του, κυριαρχούσαν ωχρές φιγούρες σχιστομάτηδων)
Στο τέλος αγόρασα κι ένα Swift Suzuki κι ήρθε κι έδεσε η αγάπη γιά την μακρινή Ανατολή! 🙂
..και να φανταστεί κανείς ότι ο μέγας χορηγός, μαικήνας και παραγγελιοδόχος του μεγαλυτέρου μέρους της Δυτικής Τέχνης ήτο η ίδια η Καθολική Εκκλησία…
Dirtyjazz: «το φάλτσο αιδοίο»… Αυτός ο τίτλος από μόνος του είναι Τέχνη.
(ποιο είναι το παραμάγαζο; )
ΜcManus: το συγκεκριμμένο άγαλμα ήταν παραγγελιά ενός άγγλου συνταγματάρχη…
Άρα, εκτός από τους πάπες και οι ευρωπαίοι καραβανάδες ωφέλησαν την Τέχνη.
(Οι δικοί μας συνταγματάρχες βέβαια πέρα από το τσάμικο καμιά άλλη τέχνη δεν ωφέλησαν)
παραμάγαζο=http://dirtyjazz.wordpress.com
Dirtyjazz: αυτό είναι ΤΟ μαγαζί…
όχι το παραμάγαζο.
🙂
γιατί κύριε Μαρξ μου? και το «τι μαλακία είναι αυτή» δεν είναι μια μορφή αντίδρασης? Μια χαρά συναίσθημα προκάλεσε η κυρία Στεφανή!
επίσης θεωρώ ότι μας έχουν πρήξει λίγο με την χρήση video και λοιπών οπτικοακουστικών μέσων στην μοντέρνα τέχνη και πλέον δεν είναι καν καινοτομία και σπιρτάδα. Κοντεύει να γίνει θεσμός. Με μια βιντεοκάμερα κάνω τέχνη…
Γιώργο συμφωνούμε απόλυτα σε όσα θέτεις και όπως τα θέτεις. Συμφωνούμε στο θεμελιώδες, ότι το φίμωμα της ελευθερίας του καλλιτέχνη τον κάνει ήρωα, άσχετα αν το αξίζει. Δηλαδή τον διαφημίζει και ότι αντί να φιμώνουν τους καλλιτέχνες, να εκπαιδεύουν πολίτες με αισθητική για να μπορούν να στέκονται κριτικά και όπως αξίζει σε κάθε έργο τέχνης.
Κι επίσης θα ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι η καταστολή οδηγεί συχνά κάποιους ακόμα και από αντίδραση, να υπερασπίζονται έργα που σε άλλη περίπτωση δε θα τα κοιτούσαν καν.
πού είσαι ρε μεγάλε καρπουζογάμη αρτίστα?
Νομίζω ότι η τέχνη πρέπει να ξυπνάει όμορφα συναισθήματα όχι άσχημα. Ή κάνω λάθος; Η τέχνη είναι να ζεις όμορφα όχι άσχημα… Άσχημα τα καταφέρνουν και οι κάθε είδους αμόρφωτοι και απολίτηστοι.
Έχει κανείς το link γιατί δεν το βρίσκω;
Το γλυπτό είναι πανέμορφο. Στο ίδιο στιλ περίπου είναι και οι πίνακες ου Μπουγερό, ιδίως ο χορός ερωτιδέων και η απαγωγή των ψυχών. Αν σε ενδιαφέρουν, μπορείς να τα δεις στο blog μας xouakina.blogspot.com
μπράβο μπράβο
τεχνη ειναι οτι σε συγκινει και σου μιλαει! καλα τα λες!
Τι είναι τέχνη και τι όχι, δεν είναι δουλειά κανενός από μας να το κρίνει. Από τη στιγμή που φτιάχνω κάτι και θέλω να το ονομάσω τέχνη, δεν έχει κανένας δικαίωμα να το αμφισβητήσει.
Το τι αρέσει στον καθένα να βλέπει είναι τελείως διαφορετική υπόθεση.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, είναι φασιστική νοοτροπία να κατεβάζεις οποιοδήποτε έργο από μια αίθουσα τέχνης. Εφόσον συνέβη κάτι τέτοιο θα πρέπει να αναρωτηθούμε πολύ σοβαρά για την ποιότητα της ελευθερίας του λόγου και της δημοκρατίας σήμερα.
(Και φυσικά, είναι απόλυτα άτοπο να μιλάς για έμμεση διαφήμιση στη συγκεκριμένη περίπτωση… ερήμην της δημιουργού! Δεν είναι εκεί το θέμα μας!…)
Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το wordpress και τα έχω κάνει λίγο σκ… με τα login, το παραπάνω σχόλιο (Sandiago) είναι δικό μου!
Η τέχνη δεν έχει «πρέπει». Δεν «πρέπει» τίποτα. Απλά είναι εκεί κι ο καθένας την προσεγγίζει με την ματιά του. Με την ματιά του που μπορεί να μην την βλέπει για τέχνη. Πολλές φορές, δηλαδή, ομιλούμε και περί φαντάσματος! Όμως, έτσι είναι.
Άσχετα από το έργο, το έγραψα και στα μέρη μου, ως απάντηση στα comments, σημασία έχει να αναλογιστούμε αν η ελευθερία του ατόμου, της έκφρασης και της προσωπικότητας (που δεν είναι πάντα τέχνη) είναι υποδεέστερες από την αξία των συμβόλων. Ιδίως όταν αυτά χρησιμοποιούνται φασιστικά…
Αυτή είναι η εποχή. Δεν συζητάμε για τέχνη. Συζητάμε για το αν επιτρέπεται αυτή. Υπό ποιους όρους. Σας θυμίζει κάποια παλιότερη εποχή μήπως;
Δεν ξέρω τι είναι τελικά τέχνη και τι όχι.
Σίγουρα πολλοί δεν θεωρούν τέχνη τον Ντανταισμό, αλλά από την άλλη μεριά κάποιοι είναι οπαδοί του. Το θέμα είναι ότι έχουμε περάσει από τον Ντανταισμό σε μαλακίες. Ο καθένας βάζει κάτι σε μια κορνίζα, σε ένα καρέ και το ονομάζει τέχνη. Και γιατί πρέπει εμένα να με απασχολεί αυτό; Εγώ προτιμώ να βλέπω έργα του Χαλεπά, ή του Γκίζη, ή του Γκίκα, ή του Dali, ή του Μπέικον, ή του Μιχαήλ Άγγελου, ή του Θεοτοκόπουλου, ή του Μουνχ, ή του Κλιμτ, ή του… Τώρα τι ονομάζει ο καθένας τέχνη είναι δικό του πρόβλημα και ίσως δική του ανωμαλία. Για έναν παιδόφιλο μια σοκαριστική φωτογραφία για τον μέσω άνθρωπο μπορεί να είναι… τέχνη. Πολύ φασαρία για το τίποτα και ναι μεν καλή η δημοκρατία και η ελευθερία αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Και αυτό το μέτρο έχει χαθεί εδώ και καιρό. Γιατί να καλή μου, ελευθερία στην τέχνη αλλά όχι και μαλακίες… έλεος…
έλεγε κλαίων ο ισοκράτης
η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται
διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας
και της ισότητος
διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν
την αυθάδεια ως δικαίωμα
την παρανομία ως ελευθερία
την αναίδεια του λόγου ως ισότητα
και την αναρχία ως ευδαιμονία….
Lykos…
«Λωλοστεφανήδες»! Η καλύτερη εκδίκηση! Ποοολύ διασκεδαστικό
Εγώ πιστεύω ότι όλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν ή να νομίζουν ότι κάνουν Τέχνη, αλλά και όλοι έχουν το δικαίωμα να κρίνουν την τέχνη των άλλων.
Αν κάποιος δεν θέλει να ακούσει την κριτική των απλών ανθρώπων, ας εκθέτει τα έργα του ιδιωτικά, μόνο για τα μάτια των «ειδικών» κολλητών του και όχι σε κρατικοεπιχορηγούμενες εκθέσεις.
Αυτό το άσπρο/μαύρο δεν το καταλαβαίνω. Όποιος δηλαδή δεν είναι θαυμαστής του βίντεο της κυρίας Στεφανή είναι υποχρεωτικά συναγωνιστής του Άδωνη Γεωργιάδη;
Ας σοβαρευτούμε λίγο…
Μου τη σπάει που η Ιστορία επαναλαμβάνεται βαρετά κ μονότονα! Μου τη σπάει που υπάρχει λογοκρισία στην τέχνη! Μου τη σπάει ν’ακούω ότι η τέχνη πρέπει να είναι όμορφη! Μου τη σπάει ν’ασχολούμαι με ένα έργο (τρομακτικά προφανές), που δημιουργήθηκε για να προκαλέσει σάλο στα παράθυρα! Μου τη σπάει που κάποιος θεωρεί φυσικό να χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία στη ζωή αλλά άπρεπο να τη βλέπει στην τέχνη! Μου τη σπάει που μας αρέσει ένα καλλιτεχνικό έργο μόνο κ μόνο γιατί θα θέλαμε αλλά δεν θα μπορούσαμε να το αποτυπώσουμε! Μου τη σπάει που το δίλημμα είναι «μ’αρέσει-δεν μ’αρέσει», γιατί έτσι μπερδεύεται η τέχνη με τη διακόσμηση! Μου τη σπάνε κ άλλα, αλλά έτσι είναι η ζωή..
Αγαπητέ Allu
Ποιά ακριβώς είναι η διαφορά του «κάνω τέχνη» από το «νομίζω ότι κάνω τέχνη» που λές;
Ποιός μπορεί να κάνει αυτό το διαχωρισμό για το έργο κάποιου άλλου και με ποιά ακριβώς κριτίρια;
Αυτό που είπα έχει να κάνει με τη υπόσταση ενός έργου και όχι με τα γούστα του καθενός.
Κριτική έχουν δικαίωμα να κάνουν όλοι ελεύθερα. Όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας, κάποια πράγματα μας αρέσουν κάποια όχι και ενίοτε το εκφράζουμε δημόσια. Άλλωστε, στο πλαίσιο της δημοκρατίας, αν δε σου αρέσει κάτι φτιάχνεις ή οργανώνεις κάτι καλύτερο (και παράλληλα προσεύχεσαι να μη σου κάνουν προσαγωγή).
Τώρα καταλαβαίνω τα πως και τα γιατί μιας τέχνης που διάβασα χθες στην Γητευτρια, όπου (το συνηθίζω) αφήνω σχόλια μποεί και άσχετα. Όμως διαπιστώνω πως δεν ήταν τοοοοσο άσχετο αφού, πεποίθηση μου ότι η Τέχνη είναι η αλήθεια της ζωής και δεν μπορείο να ξεγελαστεί με εκδηλώσεις που απαρχή τους έχουν το life style
Σ ευχαριστώ καλέ μου για την φώτιση
Υ.Γ. 2 Να μουνα σε μια γωνιά να σε δω να φιλάς την μασχάλη της ημιλιπόθυμης γυναίκας αλλά… δεν μου λες, εσύ τι γυρεύεις στο Παρίσσι;;;
Θυμήθηκα ένα περιστατικό σε Συναυλία του Serge Gaimsbourg Στο Στρασβούργο την δεκαετία του 80, όταν ο Υπέροχος Gainsbourg κυκλοφόρησε την Μασσαλιώτισσα (τον Εθνικό της Γαλλίας δηλαδή) σε μια υπέροχη reggae εκτέλεση.
Έγινε σάλος και το Δικαστήριο του απαγόρεψε τη δημόσια εκτέλεση του τραγουδιού αυτού. Στην συναυλία λοιπόν, μπάτσοι γύρω γύρω σε αναμονή και… αρχίζει η εισαγωγή του τραγουδιού. Τότε ο αμαρτωλός και «αποδιοπομπαίος» Gainsbourg στέκεται σε στάση προσοχής και σχηματίζει με τον αγκώνα την γνωστή διεθνή χειρονομία: αει γαμηθείτε, ενώ η ορχήστρα παίζει ολόκληρο τον εθνικό ύμνο σε στάση προσοχής επίσης.
Φαντάζεσαι τι έγινε, φαντάζεσαι τους μπάτσους :)))
Κι αυτό μιλάμε… 1982 ή ’83.
Εν τάξει άσχετο αλλά τόσο σχετικό, γιατί καμιά φορά αυτοί που αποφασίζουν για το τι είναι πρέπον τι όχι για τον κόσμο, είναι κρετίνοι.
Καμιά φορά κρετίνοι είναι κάποιοι καλλιτέχνες, δυστυχώς.
«Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και μπροσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.»
κόλλησα εγώ τώρα με τον μύθο που πάντα με γοήτευε..όσον αφορά τη τέχνη, αντιμετώπισα πολλές φορές τα «πρέπει» ως καλλιτέχνης (σε άλλο τομέα βέβαια, αλλά δεν έχει καμία σημασία)..για μένα λοιπόν η τέχνη είτε από τη σκοπά του δημιουργού είτε από τη σκοπιά του «δέκτη» είναι τρόπος έκφρασης απαλλαγμένος από πρέπει (και η τέχνη όμως ως μέσο εντυπωσιασμού από τη μεριά του καλλιτέχνη, με αφήνει παγερά αδιάφορη..)…κανείς δε μπορεί να μου υποδείξει ή να μου επιβάλλει το τι είναι ωραίο και τι όχι..τεράστιο θέμα πάντως αυτό της τέχνης και άρχισα να ψιλονυστάζω 😛
Φυσικά πάνω απ’ όλα στέκεται το μ’αρέσει / δεν μ’ αρέσει. Όσα και να πούμε στο τέλος εκεί θα επιστρέψουμε για να αποφανθούμε. Είτε είμαστε ιστορικοί της τέχνης είτε είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε πίνακα ζωγραφικής.
Όμως. Αν υποθέσουμε ότι η τέχνη είναι μια συγκεκριμένη γλώσσα και κάθε εποχή μιλάει τη δική της γλώσσα, θα συμφωνήσουμε νομίζω ότι χρειάζεται να εξοικειωθούμε με κάποιους κανόνες της γραμματικής και του συντακτικού της. Ή να περάσουμε κάποιες ώρες δίπλα σε ανθρώπους που τη μιλάνε- δεν εννοώ φιλότεχνους αλλά τα ίδια τα έργα.
Χρειάζεται να εκτεθούμε αρκετά σ’ αυτή την τέχνη του καιρού μας ώστε να αρχίσουμε να την αποκωδικοποιούμε. Ο 20ος αιώνας στην τέχνη δεν προσεγγίζεται χωρίς προηγούμενη παιδεία, απευθύνεται πάντα «ειδοποιημένους» αναγνώστες. Δεν αποκαλύπτονται τα έργα επειδή σταθήκαμε κάποια στιγμή απέναντί τους- δεδομένου μάλιστα του γεγονότος ότι πολλά απ’ αυτά σχολιάζουν την ίδια την ιστορία της ζωγραφικής, διαλέγονται με παλιότερες μορφές της. Τα εικαστικά γενικά δεν προσλαμβάνονται με τον τρόπο, ας πούμε, της μουσικής η οποία έχει τεράστια ικανότητα να συγκινεί τους ανθρώπους απανταχού γης. (αν και εδώ ξέρουμε ότι στην αρχή όλο το μέταλ μας φαίνεται ίδιο, μετά όλο το τέκνο μας φαίνεται ίδιο κλπ. ώσπου να ξεκαθαρίσει το πράγμα).
Η σκέψη «μα είναι αυτό τέχνη;» δεν είναι προνόμιο της εποχής μας. Η ιστορία του 20ου αιώνα είναι μια διαρκής ανατροπή κανόνων, μια διάχυτη αγωνία έκφρασης των καλλιτεχνών που δεν βολεύονται σε σχήματα του παρελθόντος. Ποτέ, κανένας, δεν βολεύτηκε με το παρελθόν. Πολλές φορές έχει τύχει να ζήσω την πορεία ενός ζωγράφου, που μπαίνει στην Καλών τεχνών με ένα απίθανο «χέρι», με τεράστιες αναπαραστατικές ικανότητες και μετά από χρόνια τον συναντώ να βάφει με ρολό ένα πλακάτο χρώμα. Εγώ λυπάμαι και σκέφτομαι «κρίμα» όλο αυτό το ταλέντο να πάει χαμένο αλλά αυτό ποσώς απασχολεί εκείνον. Το αίτημά του πλέον δεν είναι να αποδείξει ότι φτιάχνει παπάδες αλλά να εκφράσει ένα προσωπικό ζητούμενο.
Την αγωνία για την απώλεια των κριτηρίων δεν την έχουν μόνο οι θεατές. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες βρίσκονται σε τεράστια αμηχανία γύρω από το «τι» και το «πώς» και το «γιατί». Αλλά είναι βουτηγμένοι μέσα της και προσπαθούν να απαντήσουν εκ των ένδον. Όποιος πέρασε από το Art athina, στο οποίο συγκεντρώνονταν έργα από γκαλερί δεκάδων χωρών θα διαπίστωνε ότι το βίντεο της Στεφανή είναι ακριβώς πάνω στο ίδια γραμμή με τα υπόλοιπα. Μπορείς κάλλιστα να φύγεις δυσαρεστημένος ή θυμωμένος από εκεί, να καταλήξεις ότι δεν σε αφορά τίποτα απ’ όλα αυτά και ούτε θες να ξαναδείς σύγχρονη τέχνη. Κανένα πρόβλημα- η τέχνη θα συνεχίσει και χωρίς εμάς.
Και κάτι τελευταίο για τη θεματολογία. Είναι δυνατόν σε μια εποχή που η πορνογραφία και ο προβληματισμός για το δημόσιο / ιδιωτικό, το εθνικό / παγκόσμιο κυριαρχούν, να μην περάσουν στην τέχνη;
Και τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στην αρχική μας πρόταση.
[το ποστ πάντως ήταν χαριτωμενόταταταοτο 🙂 ]
Χαίρομαι που όλοι σας καταθέτετε τόσο ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με το θέμα, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε γενικότερο θεωρητικό. Και σας ευχαριστώ όλες (ladies first) και όλους.
Τhas: Μπορεί το ποστ μου να ήταν χαριτωμενότατο, αλλά το comment σου είναι ένα ολόκληρο διαφωτιστικότατο άρθρο για το πώς βλέπεις την σύγχρονη τέχνη .
Ευχαριστώ
Ο Φλωμπέρ άλλωστε ήταν αυτός που είπε ότι όσο περισσότερο έρωτα κάνει κανείς, τόσο καλύτερα γράφει…
Πω! Είχαμε γαλαζοαίματες επισκέψεις …
Κουϊνωτάτη καλωσήρθατε.
🙂
μήπως μπορείς να μου πεις που διάβασες για σχόλια του Flober για το συγκεκριμενο γλυπτο?με ενδιαφέρει πολύ να διαβάσω ολόκληρη την περιγραφή και να μάθω ποια άλλα συναισθήματα του δημιούργησε η θέα του γλυπτου.
Χα! πού το ξέθαψες αυτό; Πέρασαν 5 χρόνια… Σε κάποιο ένθετο μιας κυριακάτικης εφημερίδας το είχα διαβάσει. Αλλά δεν έγραφε περισσότερα για τον Flaubert. Το άρθρο ήταν για τον Antonio Canova
xaxa ,spoudazw arxitektonikh,,kai exw ena project panw sto glupto auto, kai htan mia endiaferousa parapomph,mallon duskolo na to 3anabrw